قدر، بارش رحمت الهی

دهان به روی خوردن و آشامیدن بستن، چشم و گوش را برای شنیدن نواهای آسمانی گشودن، قدم گذاشتن برای در آغوش کشیدن خوبی‌ها، روی برگرداندن از سیاهی‌ها، خویشتن خود را به محک آزمایش‌گذاشتن …

دهان به روی خوردن و آشامیدن بستن، چشم و گوش را برای شنیدن نواهای آسمانی گشودن، قدم گذاشتن برای در آغوش کشیدن خوبی‌ها، روی برگرداندن از سیاهی‌ها، خویشتن خود را به محک آزمایش‌گذاشتن و درک دوباره دقایق زندگی در حال و هوای رمضان، همه برای آن است که قدری خودمان را به فراموشی بسپاریم و به ملکوت خداوندی نزدیک شویم. آنجا که برتری آدمیان نه به رنگ و نژادشان، نه به ثروت و اندوخته‌شان و نه به قدرت رنگ و لعاب بخشیدن به زندگی‌شان بلکه به عمل نیک و تقوای صیقل خوردشان است. آنجاست که شادی آدمیان نه به خاطر طول عمرشان بلکه به دلیل ضمیر روشن و خداجوی‌شان می‌باشد که توانسته‌اند ثانیه‌های زندگی‌شان را در جست‌وجوی حقیقت وجودی و ناب حضور او معنایی جاودانه ببخشند. اینگونه است که رمضان تبدیل به فرصتی دوباره می‌شود تا پاهای خسته و ناتوان شور و هیجانی دوباره در خودشان احساس کنند و از پیمودن مسیر وامانده نهراسند و خودشان را با قافله عمر رفته همراه کنند و آنگاه که با گذر شتابان زندگی هم پا شدند تازه دریابند که از خودشان چقدر دور هستند و سال‌هاست که از درد گمگشتگی خودشان رنج می‌برند. انگار که هیچ چیز در جای خودش قرار ندارد و همه در واقعیتی مجازی گم شده‌اند و در فرصتی اندک می‌باید دوباره همه چیز را باز یافت و نگاهی دوباره به از دست رفته‌ها و جامانده‌ها انداخت، اما در این میانه انسان‌ساز هم باز آدمیان در یک دسته و گروه جای نمی‌گیرند و هرکس سعی می‌کند طریق پیمودن مسیر پیش‌رویش را از نظرگاه خویش تفسیر کند. گروهی ممکن است پس از گذر چند روز دوباره همه‌چیز برای‌شان به رنگ عادت‌های همیشگی درآید و از میانه راه به انتهای مسیر عبادت و بندگی برسند و بعد از رمضان دوباره در کشاکش دوست‌داشتنی‌ها و علایق روزافزون‌شان گرفتار شوند. گروهی ممکن است در میانه راه به عقب بازگردند و خودشان و اعمال‌شان را دوباره بسنجند و دل‌نگران چگونگی لحظات آینده‌شان باشند. آنجا که رمضان برای به انتها رسیدن شتاب می‌گیرد و فاصله حضورش را با دوستدارانش زیاد می‌کند، گروهی هم ممکن است به‌دور از همه دلهره‌ها و ترس‌های به پایان رسیدن این ماه عزیز و لحظات آینده در دقایق پنهانی عبادت‌شان و سکوت نیمه‌شب‌شان چشم به عرش کبریایی بدوزند و جان‌شان را مأمن عشق خدایی قرار دهند و هرآنچه را که به اندازه وسع‌شان به‌دست آورده‌اند را واسط نزدیک شدن به خدای‌شان قرار دهند و چه آرامش و اطمینان خاطری از آن کسانی می‌گردد که حضور پروردگار را در همه اجزای زندگی‌شان باور می‌کنند.

ماه رمضان و خوان‌ پر نعمت و برکتش از نیمه گذشته و آرام و صبورانه به انتها نزدیک می‌شود. البته می‌توان اینگونه اندیشید که عبادت پروردگار و شناخت وجود یگانه‌اش منحصر به یک ماه نیست و نیازمندی انسان به پروردگار هیچ‌گاه به انتها نخواهد رسید، اما ‌باید این را بپذیریم که تکنولوژی و دست‌سازهای گوناگون بشر به بهانه اینکه برای او رفاه و آسایش به ارمغان بیاورند و بسیاری از فرصت‌های هر روزه او را از بین می‌برند و روحیه معرفت‌جویی و حقیقت‌طلبی او را خدشه‌دار می‌کنند تا تأثیر معنویت و خداجویی در زندگی انسان‌ها کمرنگ بشود. اما حضور قاطع رمضان فراموشی و غفلتش را به یادش می‌اندازد تا به اصل خودش بازگشته و آرامش از دست رفته‌اش را دوباره بیابد. ماه رمضان از نیمه گذشته اما هنوز نزدیک ماست و می‌شود برای بهتر شدن با لحظاتش هم‌قدم و همدل شد. رمضانی که در شب‌های بی‌بدیل قدرش که آسمان به زمین نزدیک می‌شود و باید خواب از چشم‌ها برگرفت و با زمزمه کلام الهی دست‌های بندگی و عبودیت را به آستان بی‌کرانه‌اش بلند کرد و از رحمت و بخشندگی پروردگار تو‌شه برگرفت، شب‌های با عظمتی که برای درک دوباره حضورش باید از نو بیدار شد.