گوشی‌های سرطانی!

تلفن‌های جدید را از آن جهت هوشمند نامیده‌اند که این دست ساخته‌های بشر روزبه‌روز از یک ابزار صرفا گفت‌وگو به ابزاری همه‌کاره تبدیل شده و بتدریج جای همه چیز را در زندگی ما می‌گیرد.

تلفن‌های جدید را از آن جهت هوشمند نامیده‌اند که این دست ساخته‌های بشر روزبه‌روز از یک ابزار صرفا گفت‌وگو به ابزاری همه‌کاره تبدیل شده و بتدریج جای همه چیز را در زندگی ما می‌گیرد.

دانشمندان در تلاش هستند حتی این گوشی ها را به انسان ها نیز شبیه تر کنند تا آنجا که با برنامه های جدید، از آنها می خواهند تا مانند یک ربات، دستورهای شفاهی ما را اجرا کرده و نقش منشی هایمان را برایمان بازی کنند.

اما این گوشی ها هرچه پیشرفته تر شده و به انسان ها نزدیک تر و شبیه تر می شوند، اختلالات و بیماری هایشان به انسان ها شبیه تر می شود.

نمونه آن گوشی گالکسی من است که مدت هاست دچار اختلالی شده که بیشتر به انسان های سرطانی شبیه است؛ سرطانی از این جهت که مانند بیماری یک انسان، تومورها از بخش میانی آن رشد کرده، گسترش یافته و اکنون به دیگر بخش ها «متاستاز» زده است.

گوشی هوشمند و محبوب من که تا دیروز دچار مشکل شارژ بود، اکنون به بیماری های جدیدتری مبتلا شده که امان از او بریده است.

انسان ها از چند دهه قبل برای تامین هزینه های درمان خود در روز مبادا، به بیمه های درمانی روی آورده اند و اکنون در جوامع توسعه یافته، با وجود هزینه های سرسام آور درمان، اما به مدد بیمه های درمانی، بیماران هزینه های ناچیزی برای سلامت خود پرداخت می کنند.

اگر گوشی های هوشمند قرار است روزبه روز هوشمندتر شده و به انسان ها نزدیک تر شوند، باید برای هزینه های درمان آنها نیز فکری کرد. آنچه در ایران مغفول واقع شده، خدمات پس از فروش است که بسیاری از برندها حاضر نیستند برای جلب رضایت مشتری، هزینه ای بابت آن پرداخت کنند.

ما برای خرید گوشی های هوشمند، هزینه بالاتری پرداخت می کنیم تا آن را گارانتی کنیم، اما این کارت های ضمانت به مانند دفترچه های بیمه ای شده است که در بیمارستان ها کسی آنها را تحویل نمی گیرد.

همانند گوشی من که شرکت ضمانت کننده به هزار بهانه حاضر نیست هزینه های درمان گوشی سرطانی خود را به عهده بگیرد.

علی پیش بین