۵۰ سالگی اول راه است

گفت وگو با بازیگر «جان سخت ۵»

بروس ویلیس ‌دهه ۸۰ میلادی با بازی در فیلم اکشن و دلهره‌آور «جان‌سخت» (۱۹۸۸)‌، تبدیل به یک بازیگر موفق و سرشناس شد. او در دو قسمت بعدی این فیلم هم در سال‌های ۱۹۹۰ و ۱۹۹۵ ظاهر شد، اما هیچ‌یک از فیلم‌های دیگر وی نتوانست موفقیت بالای مالی این فیلم‌ها را تکرار کند.

ویلیس طی دهه‌های گذشته در فیلم‌هایی مثل «پالپ فیکشن»، «آخرین پیشاهنگ»، «مرگ برازنده اوست»، «بیلی هتگیت»، «دوازده میمون»، «حس ششم» و «آرماگدن» بازی کرد. ویلیس سال ۲۰۰۷ پس از سال‌ها دوری از مجموعه فیلم جان‌سخت، در چهارمین قسمت آن بازی کرد. این فیلم نتوانست موفقیت مالی سه قسمت قبلی آن را کسب کند، ولی بالای صد میلیون دلار در جدول گیشه نمایش سینماهای آمریکای شمالی فروش کرد.

تهیه‌کنندگان این مجموعه فیلم ـ که فکر می‌کنند هنوز هم می‌توانند قصه ماجراجویی‌های شخصیت اصلی آن (یک پلیس جان‌سخت نیویورکی به نام جان مک‌کلین)‌ را ادامه دهند ـ پنجمین قسمت آن را نیز تهیه و تولید کردند، اما این‌بار قصه فیلم در لوکیشن‌های مختلف کشور روسیه اتفاق می‌افتد.

به نظر می‌رسد بجز تهیه‌کنندگان جان‌سخت‌۵ ، خود بروس ویلیس هم دوست دارد این قصه همچنان ادامه پیدا کند. این بازیگر پنجاه و هشت ساله سینما در یک گفت‌وگوی اینترنتی درباره جنبه‌های مختلف کار هنری و حضور سی ساله‌اش در دنیای بازیگری و سینما صحبت کرد.

از جمله بازیگرانی هستید که چند فرزند دارید. کدام‌یک برایتان مهم‌تر است؛ پدر بودن یا بازیگر بودن؟

بدون هیچ شک و تردیدی، پدر بودن برایم مهم‌تر است و ارزش بیشتری دارد. بیشتر از آن که به بازیگر بودنم افتخار کنم، به این مساله می‌بالم که یک پدر هستم. در تمام این سال‌ها هم نهایت تلاشم را کردم تا پدر خوبی برای دخترانم باشم و از هیچ کاری برایشان دریغ نکردم. زمانی که آنها هنوز کوچک و نیازمند مراقبت جدی بودند، یک شرط مهم برای تهیه‌کنندگان فیلم‌هایم گذاشته بودم. فقط به شرطی در فیلم‌های سینمایی بازی می‌کردم که لوکیشن‌های آنها در لس‌آنجلس یا نیویورک باشد تا مجبور نباشم زمان طولانی و زیادی را دور از خانه و فرزندانم باشم. سر صحنه فیلمبرداری جان‌سخت‌‌‌ ۵ هم روزی چند بار با بچه‌هایم تماس تلفنی داشتم.

گذشته را چگونه نگاه و ارزیابی می‌کنید؟

یک واقعیت انکارناپذیر این است که شما نمی‌توانید گذشته را بی‌اثر یا باطل کنید. آن چیزهایی که در گذشته اتفاق افتاده در عالم واقعیت اتفاق افتاده و نمی‌توان آنها را انکار یا تکذیب کرد. آنها بخشی از تاریخ و هویت ما هستند، اما می‌توانیم با پندگیری از آنچه در‌گذشته رخ داده، مانع از تکرار آنها در آینده شویم.

آیا بازیگری و صاحب پول شدن، تغییراتی هم در شما ایجاد کرد؟

در تمام سال‌هایی که بازیگر بوده‌ام، همیشه این سوال از من شده که مشهور بودن و پولدار بودن چه حس و حال و هوایی دارد. صادقانه بگویم، همیشه همان کسی و چیزی بوده‌ام که از قبل بوده‌ام و این‌جور چیزها نتوانسته تغییر زیادی در من به وجود بیاورد. شهرت چیزی است که در ابتدای کار هیجان‌زده‌تان می‌کند. خوشحال می‌شوید از این که مطرح شده‌اید، عکس‌هایتان در مجلات چاپ می‌شود و مردم عادی در کوچه و خیابان، شما را به هم نشان می‌دهند و برای گرفتن عکس و امضا به سراغ‌تان می‌آیند، اما بعد از مدتی، تمام این چیزها عادی می‌شود و آن وقت است که آرزو می‌کنید بتوانید به دور از جنجال و سر و صدا زندگی آرامی داشته باشید و کسی کاری به کارتان نداشته باشد. آن زمان است که تازه می‌فهمید آرامش و خلوت چه نعمت‌هایی است و شما باید به دنبال آن بدوید. این چیزهای ساده راحتی با میلیون‌ها دلار پول هم نمی‌توان خرید.

با آن که بیش از ۳۰ سال است در حرفه بازیگری هستید، ولی وزن و تناسب خود را حفظ کرده‌اید. کار سختی است؟

ورزش چیزی است که هیچ‌وقت رها نکرده‌ام. برنامه ورزش صبحگاهی‌ام در این سال‌ها هیچ‌وقت قطع نشده است و هفته‌ای سه روز هم به باشگاه می‌روم. سعی می‌کنم یک زندگی معمولی و دور از تجمل داشته باشم. برنامه غذایی‌ام مشخص است و به مهمانی‌های شبانه نمی‌روم. خیلی وقت‌ها، فاصله خانه تا محل فیلمبرداری را پیاده می‌روم. فرزندانم در برنامه‌های ورزشی و پیاده‌روی همراهی‌ام می‌کنند. خیلی خوب می‌دانم در سن و سال بالای ۵۰ سال باید خیلی مراقب سلامتی‌ام باشم. ورزش جزء اصلی کارها و وظایف روزانه‌ام است.

به‌عنوان قهرمان اکشن معرفی و مشهور شدید. در زندگی واقعی هم آدمی سخت هستید؟

اصلا. برعکس! بسیار حساس و آرام هستم. خیلی‌ها مرا براساس نقش‌های فیلم‌هایم قضاوت می‌کنند، ولی این کار درستی نیست. در رابطه با همین نوع قضاوت است که بسیاری از آدم‌ها فکر می‌کنند مرا خیلی خوب می‌شناسند، اما این‌طور نیست. بعضی وقت‌ها، خبرنگاران و رسانه‌ها چیزهایی درباره‌ام می‌نویسند که اصلا واقعیت ندارد و بشدت مرا عصبی و ناراحت می‌کند.

با وجود بالا رفتن سن، هنوز هم یک بازیگر فعال هستید. نمی‌خواهید فعالیت‌های سینمایی‌تان را کم کنید؟

به اعتقاد من، پنجاه سالگی تازه اول راه است! همیشه فکر می‌کردم بهترین فیلم‌هایم را در فاصله بین پنجاه تا شصت سالگی بازی خواهم کرد. البته این به شرطی است که شانس آن را داشته باشم در این سن و سال، هنوز برای بازی در فیلم‌های سینمایی دعوت به کار شوم و همین اطراف در حال کار باشم! واقعیت امر این است که در چنین سن و سالی، خیلی سخت است بتوانی مورد توجه تماشاگران، فیلمسازان و تهیه‌کنندگان باشی و هر روز با یک پیشنهاد جدید خوب کاری روبه‌رو شوی.

در دهه ۸۰، شما در کنار آرنولد شوارتزنگر و سیلوستر استالونه به عنوان قهرمانان اکشن مطرح دوران خود شناخته و معرفی شدید. آرنولد وارد عالم سیاست شد و استالونه فیلم‌های سیاسی بازی کرد، ولی شما دور از دنیای سیاست بودید.

همیشه تصورم این بوده که گرفتن پست و مقام دولتی باعث تغییر دیدگاه عموم مردم نسبت به من می‌شود. نمی‌خواستم موقعیتی را که در دنیای سینما داشتم از دست بدهم. بازیگرانی که وارد فعالیت‌های سیاسی می‌شوند، دوران خوبی را تجربه نمی‌کنند. گذشته‌ام مرا از ورود به عالم سیاست دور نگه می‌دارد. احساس می‌کنم اگر یک بازیگر خوب باشم، خیلی بهتر از آن است که وارد دنیای سیاست شوم. سوال اصلی‌ام این است که آیا فعالیت سیاسی من می‌تواند کمکی به مردم عادی بکند یا خیر؟ من اطلاع زیادی از سیاست و اقتصاد ندارم. پس چرا وقتی در کاری خبره نیستم، باید بی‌دلیل در آن دخالت کنم و خودم را صاحب نظر بدانم؟

مجموعه فیلم جان‌سخت در سه دهه قبل که جوان‌تر بودید، فیلم مناسبی برایتان بود. فکر نمی‌کنید در حال حاضر برای بازی در چنین فیلم‌هایی کمی پیر هستید؟

(کمی فکر می‌کند)هنوز که می‌توانم جلوی دوربین خوب بدوم! نمی‌دانم. تهیه‌کنندگان مرا برای بازی در قسمت‌های جدید فیلم دعوت به همکاری می‌کنند. احساس می‌کنم تصور آنها بر این است که هنوز می‌توانم نقش‌های اکشن را بازی و مثل یک جوان سی‌ساله عمل کنم. البته این روزها دیگر نمی‌توان مرا یک قهرمان اکشن قلمداد کرد. من آن آدم دهه ۸۰ میلادی نیستم، اما می‌خواهم تا آنجا که امکان داشته باشد به فعالیت هنری‌ام ادامه دهم.

بازی در چه نوع فیلم‌هایی را دوست دارید؟

من برای سرگرم کردن تماشاگران فیلم بازی می‌کنم و به دنبال بازی در آن دسته از فیلم‌هایی نیستم که در دل خود پیام‌هایی برای تماشاگران ندارد. فکر هم نمی‌کنم بتوانم در آن نوع فیلم‌ها ـ که تخصص هنرمندانی مثل رابرت دنیرو، آل‌پاچینو و رابرت ردفورد است ‌ـ بازی خوبی ارائه دهم. وظیفه و شغل من سرگرم کردن تماشاچی است. در اروپا، هم هنرمندان و هم تماشاگران اروپایی به دنبال فیلم‌های پیام‌دار هستند. اما فیلم‌های آمریکایی، بیشتر جنبه سرگرم‌کننده دارد. تا زمانی که فیلم‌های پیام‌دار تماشاچی دارد، این جور فیلم‌ها هم باید ساخته شود. ولی فکر نمی‌کنم مرا در یکی از آنها ببینید!

درباره فیس‌بوک و توییتر چه فکر می‌کنید؟

موافق این اپیدمی عمومی که به راه افتاده است، نیستم. زندگی با فیس‌بوک برای من به معنی تعطیل کردن زندگی عادی‌ام و خداحافظی با یک زندگی طبیعی و نرمال است. ما نیازمند دوستی، رویارویی و صحبت رودررو هستیم. اما فیس‌بوک و توییتر، ما را نسبت به گذشته ماشینی‌تر و مکانیکی‌تر می‌کند.

این روزها در انتخاب نقش‌های خود دقیق‌تر هستید؟

ای کاش این‌طور بود! در هالیوود فقط به دنبال بازیگران جوان هستند. وقتی سن تو به بالای ۳۰ رسید، همه دور و برت را خالی می‌کنند. اگر نقشی برای بازی کردن پیدا کردی باید کلاهت را به هوا بیندازی! دقت در انتخاب نقش‌ها هم طلب ما! عموم فیلمنامه‌هایی که در اینجا نوشته می‌شود، برای شخصیت‌های بین ۲۰ تا ۳۰ سال است. این روزها هم که فیلم‌های تین‌ایجری و حضور بازیگران کم‌سن و سال در جلوی دوربین مد شده است. باید خدا را شکر کنم که امکان تولید فیلم‌هایی مثل «بی‌مصرف‌ها» و «سرخ» هنوز فراهم می‌شود.

منبع: رویترز

مترجم: کیکاووس زیاری