کنفرانس‌های مدیریتی؛ سیاه و سفید!

حضور در کنفرانس‌های علمی ‌و تخصصی از آن دست اتفاقاتی است که بخشی از ساعات کاری مدیران و کارشناسان را تشکیل می‌دهد. این گونه کنفرانس‌ها عموماً یا سیاه هستند و یا سفید! به این …

حضور در کنفرانس‌های علمی ‌و تخصصی از آن دست اتفاقاتی است که بخشی از ساعات کاری مدیران و کارشناسان را تشکیل می‌دهد. این گونه کنفرانس‌ها عموماً یا سیاه هستند و یا سفید! به این معنا که شما در پایان حضورتان در یک کنفرانس یا از هزینه کردن برای آن راضی هستید یا پشیمان و ضرر دیده!

کنفرانس‌های مدیریتی به دلیل خصوصیات شکلی و محتوایی آن، نیازمند ارتباط نزدیکتر مخاطبان و سخنران می‌باشند. در زمانی نه چندان دور، اغلب سخنرانان در حلقه کوچک مخاطبان می‌نشستند و به ایراد مطلب می‌پرداختند که با توجه به فضای کوچک و تعداد محدود مخاطبان به راحتی ارتباط برقرار می‌شد. اما تبدیل این وضعیت به برگزاری کنفرانس‌های بزرگ و هم سنخ نبودن این شیوه با فرهنگ ایرانی، نشان می‌دهد که این شیوه برگزاری‌ها، اصلاً تجربه موفقی نبوده و نیست.

توجیه نبودن برخی سخنرانان و عدم تطابق محتوای سخنرانی‌شان با موضوع کنفرانس و استفاده از روش‌های بعضاً منسوخ آموزشی در ارایه مطالب، تعداد زیاد مخاطبان دعوت شده [بدون توجه به سنخیت کاری آن‌ها]، رفت و آمد مستمر و آزادانه افراد [ چه مدعوین و چه دست اندرکاران همایش] در میان صندلی‌ها، شلوغی بیش از حد سالن برگزاری، آلودگی صوتی محیط، صدا برداری بد، مدیریت نادرست مدعوین هنگام ورود و خروج و مهمتر از همه عدم جمع بندی کنفرانس [که بالاخره بعد از یک یا دو روز برگزاری چه نتیجه ای حاصل شد؟] را باید از اشکالات عمده کنفرانس‌های برگزار شده دانست.

رونق گرفتن کنفرانس‌های مدیریتی در دو سال اخیر را اگرچه باید به فال نیک گرفت، اما نباید فراموش کرد که بی اعتنایی به مخاطبان می‌تواند در آینده ای نه چندان دور شرایطی را فراهم آورد که برگزار کنندگان دیگر نتوانند به استقبال چند صد نفری علاقمندان ببالند. با این وصف است که باید گفت مهمترین مؤلفه داشتن یک برگزاری موفق، بهره‌مندی از تدابیر مدیریتی صحیح است. تدابیری که برای روح و روان، آرامش و شعور «مخاطبان» ارزش و احترام قائل باشد.