ده هزار و یازده

هنوز خبر دقیق ندارم از چند و چون برنامه ای که مؤسسه میثاق قرار است برگزار کند، ولی دقیق اش می شود ۱۰۰۱۱ روز دوری و غربت! می دانید که حاج احمد خیلی دقیق بوده و خیلی هم حساس. نمی شود …

هنوز خبر دقیق ندارم از چند و چون برنامه ای که مؤسسه میثاق قرار است برگزار کند، ولی دقیق اش می شود ۱۰۰۱۱ روز دوری و غربت! می دانید که حاج احمد خیلی دقیق بوده و خیلی هم حساس. نمی شود فقط ذکر و یاد آن ها را بهانه کرد و دقیق نبود...

قرار است فقط بهانه ای کنیم تاریخ و روزی را تا به یاد دیپلمات های ربوده شده سرزمین مان بیفتیم. روزی را درباره آن ها بخوانیم و به آن ها فکر کنیم و از آن ها بشنویم و در یاد و ذهن مان مرور کنیم زندگی مردانی را که گاه کارهایشان به افسانه شبیه است و خیلی دست نیافتنی.

اما نمی دانیم که این ماییم که از آن ها دور شده ایم به اندازه سال های نوری و همین دورشدن ما از خیلی چیزها و غرق شدن در روزمرگی ها آن ها را برای ما دست نیافتنی کرده است وگرنه آن عزیزان در زندگی خود هرگز برای خود امتیازی قائل نبوده اند.

قرار است در قاب چشمانمان عکس هایشان جای بگیرد و گوش مان خاطره هایی درباره آن ها بشنود و بعد آن حرف ها و آن تصاویر در روح و جانمان ته نشین شود و رسوب کند و در جایی از جانمان که هرچقدر هم از بعضی چیزها دور شویم و هرچقدر در روزمرگی ها گرفتار شویم آن یادهای رسوب شده مانند رگه ای از طلا در وجودمان بدرخشد و گاه در لحظه های تنهایی و در پرتگاه های زندگی دستمان را بگیرد و نگذارد که بلغزیم که سعی کنیم مانند آن ها بشویم و سعی کنیم که واقعاً مثل آنها بشویم. نام و یاد آن ها فقط بهانه ای است تا ما خودمان را با آن ها محک بزنیم و غبارها را از تن و جانمان بزداییم و به اندازه توان و ظرفیت مان به ایشان نزدیک شویم!

۱۰ هزار روز گذشت !روزهایی که هر روزش سالی گذشته است، ۱۰هزار عددی برای افتخار و عددی برای شرمندگی.عددی برای افتخار، افتخار برای خانواده هایشان برای داشتن چنین مردانی، برای ما برای داشتن چنین هموطنانی که برای آرمان و اهداف خود سخت ترین راه را برگزیدند.

افتخار برای داشتن آن ها تا با هم گاهی، فقط گاهی اعمال و رفتار خودمان را با آن ها بسنجیم. مایی که سال های نوری با آن ها فاصله داریم.

عددی برای شرمندگی، شرمنده برای نشناساندن آن ها، برای نشناختن آن ها و برای همتی که برای آزادی آن ها نداشته ایم.

شرمنده از تصور همه رنج ها و سختی های آن ها، از همه بی خبری های آن ها از شادی های عزیزانشان و از روزهای غم و اندوه برای خانواده هایشان، شرمنده از همه روزها، از همه عاشورا و ایام فاطمیه و همه اعیادی که بدون آن ها سپری کرده ایم، از همه روزهایی که جای خالی آن ها بدجوری برایمان بغض گلوگیر شده بود.

۱۰ هزار عددی است تا گاهی اوقات که نمی دانیم چه کنیم به این عدد فکر کنیم و آن را تبدیل به هفته، ماه، سال، دقیقه و ثانیه بکنیم تا بدانیم این همه مدت بی خبری و دوری را اگرما بودیم، چگونه می توانستیم تحمل کنیم.

امروز که شما این مطلب را می خوانید ۱۰۰۱۱ روز از اسارت سید محسن موسوی، حاج احمد متوسلیان، کاظم اخوان و محمد تقی رستگار مقدم می گذرد و همه این سطرها هم برای این است که مبادا آن ها را فراموش کنیم و نباید بگذاریم که فراموش شوند؛ هرکس به قدر همت خود. فقط همین!

یگانه آوینی