ماه نو

چو آتش ستم خصم، زبانه گرفت
تو را نشان بلا دید و در میانه گرفت
شرار کین چو فتاد از جفا به خرمن دین
شرر به سینه اهل ولا، زبانه گرفت
شمیم پاک پیامت به هر کرانه رسید
چمن نسیم کلام تو …

چو آتش ستم خصم، زبانه گرفت

تو را نشان بلا دید و در میانه گرفت

شرار کین چو فتاد از جفا به خرمن دین

شرر به سینه اهل ولا، زبانه گرفت

شمیم پاک پیامت به هر کرانه رسید

چمن نسیم کلام تو را ترانه گرفت

شنید نغمه «هل من معین» چو غنچه ز گل

چو مرغ سوخته دل، پر ز آشیانه گرفت

به عزم یاری دین خدا فتاد به خاک

ولیک تشنگی خویش را بهانه گرفت

به عرش سینه تو، ماه نو گرفت قرار

ولی ز سوز عطش سر به روی شانه گرفت

ز دیدگان فلک سیل اشک شد جاری

گلوی خشک ورا تا عدو نشانه گرفت

به خون نشسته چو ماهی به روی دوش پدر

ز دوست جام شهادت چو عاشقانه گرفت

ز دست سبط نبی شد به عرش، خون گلوش

شفق ز خون علی، رنگ جاودانه گرفت

نخفت دیده شب، تا سحر به سان سحاب

ز بس که در غم او گریه شبانه گرفت

کبوتران حرم سر به کوه و دشت زدند

به کف چو خصم فرومایه تازیانه گرفت

عباس براتی پور