این تیم لایق قهرمانی است

۳۱سال قبل وقتی برای آخرین بار ایران قهرمان جام ملت های آسیا شد, بسیاری از بچه هایی كه امروز پیراهن تیم ملی را بر تن دارند هنوز متولد نشده بودند قهرمانی در جام ملت ها در آن سال ها كه فوتبال ایران در قاره بهترین بود به عادت بدل شده بود اما از آن سال به بعد دیگر تحقق آن رویا برای مان محال شد

۳۱سال قبل وقتی برای آخرین بار ایران قهرمان جام ملت‌های آسیا شد، بسیاری از بچه‌هایی كه امروز پیراهن تیم ملی را بر تن دارند هنوز متولد نشده بودند. قهرمانی در جام ملت‌ها در آن سال‌ها كه فوتبال ایران در قاره بهترین بود به عادت بدل شده بود اما از آن سال به بعد دیگر تحقق آن رویا برای‌مان محال شد.

نسل جدید فوتبال هر چند هیچ خاطره‌ای از آن سال‌ها ندارد اما شبیه‌ترین تیم به آن تیم است. بازیكنانی كه در عین جوانی سال‌هاست تجربه ملی دارند و با هم به هماهنگی رسیده‌اند. تجربه سال‌ها بازی در سطح اول فوتبال دنیا، آن‌ها را حتی پخته‌تر از تیم‌ دهه هفتاد ایران كرده است.

و این باعث می‌شود تا امروز كه قرار است به جای روی نیمكت، بازی‌های تیم ملی را از پای تلویزیون به تماشا بنشینم، بیشتر از همیشه با دلی قرص به انتظار اهتزاز پرچم كشورم و دور قهرمانی بچه‌ها، همراه كاپ قهرمانی آسیا باشم. ایران همیشه تیمی مدعی در آسیا بوده، در دوره‌های قبلی و تا پیش از حضور استرالیا در جمع كشورهای آسیایی، ایران همیشه هم از نظر فیزیكی و هم از نظر تكنیكی بهترین تیم آسیا بوده است.

البته حالا باید گفت با حضور استرالیا آنها از نظر آمادگی بدنی مجموعه‌ای هماهنگ‌تر از ما دارند. همراه با این تیم، تیم‌های كره و ژاپن هم روز به روز فوتبال‌شان بیشتر اوج می‌گیرد. آنها ساختار فوتبال‌شان را دگرگون كرده‌اند. سرعت فاكتوری است كه تیم‌های شرقی همیشه از آن به خوبی بهره می‌گیرند.

سبك فوتبالی كه اگر در دفاع، ما كند عمل كنیم بسیار خطرساز می‌شود. استرالیا همچون همیشه فوتبال انگلیسی را به تماشا می‌گذارد. آنها فوتبالی متكی بر قوای بدنی را به نمایش می‌گذارند. فوتبالی كه متكی براستفاده از گوش‌های زمین و ضربات سر است. البته من با توجه به بازی‌هایی كه در ماه‌های گذشته از تیم عربستان دیده‌ام شانس زیادی را برای آنها قائل نیستم. فوتبال آنها دوران نزول را سپری می‌كند.

نسل قبلی‌شان پیر شده و نسل جدید هنوز به پختگی نرسیده‌اند. با این شرایط مدعیان قهرمانی جام یكی از چهار تیم ایران، ژاپن، استرالیا و كره جنوبی هستند. در میان این تیم‌ها، تیم ما به دلیل داشتن بیشترین تعداد لژیونر، تكنیك و خلاقیت فردی بچه‌ها مجموعه‌ای كامل است كه می‌تواند موفق شود. حالا می‌توانیم درباره این تیم بی‌هراس بگوییم كه میدان‌های آسیایی برای بچه‌های ما كوچك است.

شاید تنها نقطه ضعف مجموعه تیمی ما نداشتن بازی‌های تداركاتی مناسب باشد. من حتی با توجه به كوتاهی زمان تا شروع جام ملت‌ها فكر می‌كنم اگر تیم اصلی را به اردن می‌فرستادیم تا در بازی‌های غرب آسیا بازی كند اثری بسیار مثبت‌تر از این داشت كه تیم «ب» را به اردن بفرستیم. ما با این كار باعث شدیم تا ۷ یار تیم اصلی از دیگران دور شوند كه این اتفاق تیم را چند پاره می‌كند.

البته هدفم از بیان این مطلب اشكال گرفتن به نوع برنامه‌ریزی تیم ملی و كادر فنی نیست، چون فكر می‌كنم كه حالا اصلا زمان مناسبی نیست برای انتقاد. در سال‌های گذشته فوتبال ایران همیشه از دروازه خاطرجمع بوده است و این بار هم به رغم تمام دغدغه‌ها كه بر سر آماده نبودن گلرها می‌شنویم بعید می‌دانم با مشكل حادی روبه‌رو باشیم اما نكته‌ای كه باعث نگرانی می‌شود، چون همیشه خط دفاعی تیم است.

این مشكل را سال‌های سال است كه فوتبال ایران به همراه دارد. همیشه دفاع ایران هم روی زمین و هم روی هوا مشكل داشته. این ضعف البته پس از جام جهانی ۹۸ فرانسه بیش از هر زمان دیگر به چشم آمده. ضعفی كه باید امیدوار بود با بالارفتن تجربه بازی‌ ملی و باشگاهی دفاع‌هایی چون رحمان رضایی و محمد نصرتی كمتر مشكل ساز شود.

خط هافبك تیم ایران یكی از بهترین خطوط هافبك قاره آسیاست. علی كریمی و مهدوی‌كیا یا حتی نكونام و آندو، هر كدامشان به تنهایی یك تیم هستند و می‌توانند سرنوشت مسابقه را عوض كنند. این ویژگی تیم ما را هیچ تیم دیگر آسیایی ندارد.

تیمی كه ما به جام ملت‌ها می‌فرستیم ۷۵ درصد از بازیكنان تیم ایران در جام جهانی را به همراه دارد. اگر وقت را از دست ندهیم و در این فرصت كوتاه باقی مانده بتوانیم تیم را به آمادگی بدنی و روحی برسانیم و امیدوار باشیم بچه‌ها همان قدر كه در رساندن توپ به محوطه جریمه حریف عالی كار می‌كنند، در زدن توپ آخر هم موفق باشند، دلیلی نمی‌بینم كه قهرمان نشویم.

نكته ویژه برای ما، این است كه بدانیم كه قرار است در مالزی بازی كنیم جایی كه رطوبت هوا بسیار بالاست و می‌تواند برای تیم مشكل‌ساز شود. برای این مشكل هم راهی نداریم جز اینكه زودتر به مالزی برویم و آنجا یك یا دو بازی تداركاتی برگزار كنیم تا بچه‌ها به بازی در آن شرایط جوی عادت كنند.

خارج از مسائل فنی، شرایط روحی و روانی تیم عاملی بسیار اثربخش در موفقیت تیم است. باخت در بازی‌های تداركاتی این روزها باعث شده تا كادر فنی زیر فشار رسانه‌ها قرار بگیرد. از نظر من باخت در بازی تداركاتی نباید اهمیتی برای‌مان داشته باشد، چون قرار است ضعف‌های‌مان را در این بازی‌ها بشناسیم.

خودم سال‌ها قبل و پیش از جام جهانی ۱۹۷۸ شرایط مشابه با این روزهای امیر را تجربه كرده‌ام. آن زمان مشاورانم اصرار داشتند كه علیه رسانه‌ها جبهه نگیرم. این راهكاری است كه من انجامش را به امیر هم توصیه می‌كنم. البته فكر می‌كنم حالا زمانی نیست كه رسانه‌ها بخواهند علیه تیم موضع تند انتقادی بگیرند. چون باید حالا همه ما یك تیم واحد باشیم تا قهرمان آسیا شویم. آن هم پس از ۳۱ سال.

حشمت مهاجرانی( سرمربی سابق تیم ملی)

منبع: روزنامه همشهری امارات