شاگرد با هوش ابن سینا

روزی «ابن سینا» از جلوی آهنگری می‌گذشت، که کودکی را دید. آن کودک، از آهنگر، مقداری آتش می‌خواست. آهنگر گفت:
ـ ظرف بیاور تا آتش در آن بریزم.
کودک که ظرف همراه نداشت، خم شد و مشتی خاک …

روزی «ابن سینا» از جلوی آهنگری می‌گذشت، که کودکی را دید. آن کودک، از آهنگر، مقداری آتش می‌خواست. آهنگر گفت:

ـ ظرف بیاور تا آتش در آن بریزم.

کودک که ظرف همراه نداشت، خم شد و مشتی خاک از زمین برداشت و در کف دستِ دیگر ریخت. آنگاه به آهنگر گفت:

ـ آتش بر کف دستم بگذار.

ابن سینا، از تیزهوشی او به شگفت آمد و در دل بر استعداد کودک شادمان گردید. پس جلو رفت و نامش را پرسید.

کودک پاسخ داد:

ـ نامم «بهمنیار» است و از خانواده‌ای زرتشتی می‌باشم.

ابن سینا او را به شاگردی گرفت و در تربیتش کوشید، تا او یکی از حکما و دانشمندان نامدار شد و آیین مقدس اسلام را نیز، پذیرفت.

سهم کودکان

مرحوم «سید کاظم یزدی» در هنگام مرگ، آنچه از وجوه شرعی و پول مردم را در اختیار داشت، به مرجع پس از خودش تحویل داد. یکی از خویشاوندان او گفت: ـ شما، نوه‌هایی یتیم دارید که تحت سرپرستی خود گرفته‌اید. خوب است که چیزی هم برای آنها تعیین کنید.

سیّد، با ضعف شدید گفت:

ـ بازماندگان من اگر متدیّن هستند، خدا روزی آنها را می‌رساند، و در غیر این صورت، چگونه از مالی که متعلق به من نیست، به آنها کمک کنم؟

برگرفته از کتاب حکایتها و لطیفه‌های تربیتی