نقطه, سرخط

چرخه باطل خشونت اسرائیل با فلسطینیان تمامی ندارد

ما غربی‌ها آنقدر به خون و خونریزی‌ها در خاورمیانه عادت کرده‌ایم که دیگر ابعاد آن به چشممان نمی‌آید. تنها نکته مهم برایمان این است که یک وقت اسرائیلی‌ها از مواضع ما رنجیده خاطر نشوند! دائم بر تعداد تلفات غیرنظامیان فلسطینی افزوده می‌شود و واکنشی که سران کشورهای غربی و به خصوص آمریکا نسبت به این مساله داشته‌اند بیشتر از هر چیزی، درست بودن فرضیه اعراب را در دهه‌های اخیر نشان می‌دهد؛ شرایط هر چه که باشد، غرب در هر صورت طرف اسرائیل را می‌گیرد. ‌ طبق معمول همیشه، به راه انداختن حمام خون به گردن عرب‌ها می‌افتد و لابد آنها هم برای ما اهمیتی نداشته و ندارند. ‌ از سال ۱۹۴۸ میلادی تاکنون، ‌ما همواره شاهد همین اوضاع و احوال بوده‌ایم و همیشه هم همین دروغ‌ها را شنیده‌ایم. همیشه آقای بوش پدر یا بیل کلینتون یا بوش پسر یا بلر یا براون بوده‌اند که بگویند فلسطینی‌ها باید <خویشتنداری> کنند.

اینها طوری حرف می‌زنند انگار که فلسطینی‌ها و اسرائیلی‌ها هر دو به یک اندازه جنگنده و سلاح و توپخانه دارند! راکت‌هایی که حماس در هشت سال اخیر به سمت اسرائیل انداخته تاکنون موجب مرگ ۲۰ اسرائیلی شده اما یک روز بمباران غزه توسط جنگنده‌های اسرائیلی باعث کشته‌شدن ۳۰۰ فلسطینی شده است. ‌ ظاهرا این خونریزی‌ها هم شکلی روتین پیدا کرده‌اند. درست است که حماس با پرتاب راکت به سمت اسرائیل ‌باعث عصبیت مقامات این رژیم شد‌اما اسرائیل هم قبلا بارها حماس را با حمله تهییج کرده و این دور باطل همواره ادامه یافته است. سناریو به این شکل تعریف شده است؛ حماس به اسرائیل راکت شلیک می‌کند، اسرائیل مواضع حماس را بمباران می‌کند و دوباره نقطه سرخط. غربی که خواهان حفظ امنیت اسرائیل است تمام جنایات اسرائیل علیه فلسطینیان را در یک کفه می‌گذارد و راکتی که حماس به اسرائیل شلیک کرده را هم. و تازه باز هم حق را به اسرائیل می‌دهد! حتما یادتان می‌آید که وزیر سابق امور خارجه آمریکا- مادلین آلبرایت- اسرائیل را <در محاصره> توصیف می‌کرد! طوری حرف می‌زد انگار که تانک‌های فلسطینی در تل‌آویو مستقر شده‌اند.

در یک شبانه‌روز اول انجام حمله گسترده اسرائیل به غزه،‌کفه ترازو بین اسرائیلی‌ها و فلسطینی‌ها این‌گونه بود؛ مرگ یک اسرائیلی در برابر کشته شدن ۲۹۶ فلسطینی. این در حالی است که در جریان جنگ اسرائیل و حزب‌الله لبنان در تابستان سال ۲۰۰۶ میلادی،‌آمار تلفات را این طور اعلام می‌کردند؛‌ یک اسرائیلی در برابر ۱۰ لبنانی. با این ترتیب، این روزها خاورمیانه بدترین روزهایش را می‌گذراند. اولین باری هم نیست که این منطقه با چنین اوضاعی روبه‌رو می‌شود. مگر جنگ ۱۹۷۳ نبود؟ یا ۱۹۶۷؟ یا ۱۹۵۶؟ یا ۱۹۴۸؟ این بازی تا کی ادامه می‌یابد؟

ظاهرا مقامات اسرائیلی خودشان هم می‌دانند که یک <بازی> در جریان است. چند روز پیش وقتی ایهود باراک وزیر دفاع اسرائیل با تلویزیون فاکس گفت‌وگو می‌کرد، تلویحا به این مساله اشاره کرد و گفت: <قصد اسرائیل این است که قواعد بازی را تغییر دهد.> ‌ مساله اینجا است که قواعد چنین بازی‌ای هیچ وقت تغییر نمی‌کند. تنها تغییری که ایجاد می‌شود این است که شکل بازی عوض می‌شود و البته همیشه هم به سمت خطرناک‌تری کشانده می‌شود. ‌ اسرائیل مدعی است که بیشتر افراد کشته‌شده در جریان حملات هوایی به غزه از نیروهای حماس بوده‌اند. اما آیا قرار است این مساله به عنوان توجیهی برای حمله مطرح شود؟ آیا این در اصل مساله تغییری ایجاد می‌کند؟ آیا اسرائیل گمان می‌کند با چنین حمله‌ای، فلسطینیان یک‌شبه ‌نظرشان را در مورد اسرائیل عوض خواهند کرد و ناگهان موجودیت اسرائیل را به رسمیت خواهند شناخت؟! آیا قرار است مثلا چنین حمله‌ای به آشتی ناگهانی حماس با تشکیلات خودگردان فلسطین منجر شود؟ آیا قرار است بر اثر این حمله، حماس متقاعد به زمین‌گذاشتن اسلحه‌هایش شود؟ آیا قرار است روند صلح خاورمیانه در این راستا احیا شود؟ واقعا رهبران کشورهای غربی فکر می‌کنند چنین اتفاقاتی خواهد افتاد؟ هرگز.

این روزها کسانی می‌خواهند در خاورمیانه صلح برقرار کنند که در تمام زندگی‌شان حتی یک بار هم به غزه نرفته‌اند. نمونه‌اش همین تونی بلر که در کمیته چهارجانبه صلح خاورمیانه مشغول به کار شده. از طرف دیگر، ‌اسرائیلی‌ها هم سال‌ها است یک مجموعه حرف تکراری را تحویل جامعه بین‌المللی می‌دهند. آنها دائم می‌گویند، هیچ کشوری در دنیا نیست که اجازه دهد شهروندانش هدف راکت قرار بگیرند. ‌ اما آیا اسرائیل گمان می‌کند با به راه انداختن این حمام خون می‌تواند امنیت خودش را تامین کند؟ از سال ۱۹۴۸ میلادی تاکنون هیچ کدام از حملات هوایی اسرائیل نتوانسته‌اند به امنیت این رژیم کمک کنند. اسرائیل از سال ۱۹۷۵ میلادی تاکنون هزاران بار لبنان را بمباران کرده و هیچ وقت هم به هدفی که داشته نرسیده. ‌

آنچه که مسلم است این است که به زودی حمله دیگری از سوی اسرائیل انجام خواهد شد و در مقابلش حماس هم به سمت اسرائیل راکت پرتاب خواهد کرد و سیاستمداران غربی نیز باز همان وضع سابق خودشان را در مورد این مناقشه خواهند داشت. این داستان با این شکل هیچ‌گاه پایان نخواهد یافت. ‌

رابرت فیسک‌

رابرت فیسک روزنامه‌نگار انگلیسی است که در ۳۰ سال اخیر گزارشگر ارشد روزنامه چپ‌گرای ایندیپندنت در حوزه خاورمیانه بوده است.

ترجمه فرزانه سالمی

منبع: ایندیپندنت