سرطان و وظیفه دولت ها در زدایش فقر و بیماری

اخیرا با افزایش بیماری های خاص به ویژه سرطان که هزینه های درمانی سرسام آوری را می بلعد و خانواده های بیماران که ناچار به هزینه کردن روزانه مبلغی فزون بر دویست هزار تومان هستند زیر فشار سنگین مالی قرار دارند شماری از هم میهنان نیکوکار با احساسات پاک نوع دوستانه بیش از پیش گردهمایی و مناسبت هایی را برای گرد آوری کمک های مردمی به خانواده های این بیماران برگزار می کنند

اخیرا" با افزایش بیماری های خاص به ویژه سرطان که هزینه های درمانی سرسام آوری را می بلعد و خانواده های بیماران که ناچار به هزینه کردن روزانه مبلغی فزون بر دویست هزار تومان هستند زیر فشار سنگین مالی قرار دارند شماری از هم‌میهنان نیکوکار با احساسات پاک نوع دوستانه بیش از پیش گردهمایی و مناسبت هایی را برای گرد آوری کمک های مردمی به خانواده های این بیماران برگزار می کنند.

گر چه چنین احساسات پاکدلانه و نوعدوستانه در هرجامعه و فرهنگی ستودنی است از دیگر سو نشانه این است که دولت بودجه لازم را برای پوشش دادن هزینه های درمانی چنین بیمارانی اختصاص نمی دهد. با نگرش به مخارج گزاف و شمار بالای بیماران سرطانی، بیماران قلبی، بیماران خونی بیماران دارای اختلالات هورمونی و افسردگی و غیره که بخشی با آلودگی هوای شهرها در اثر میزان بالای سرب و ذرات زیانبخش در هوا و فشارهای عصبی و سو» تغذیه رو به فزونی است چنین کمک هایی هر چند فراتر از توان یاری دهندگان در برابر مخارج درمان این بیماران اندک بوده و چاره اساسی کار نیست.

در مواردی نیز کارفرماها از پرداخت بموقع حق بیمه کارگر یا کارگران بیمار پرهیز می کنند که با وجود داشتن دفترچه بیمه، بیمار نمی تواند از هیچ گونه پوشش بیمه ای بهره مند شوند و فراتر اینکه ممکن است باعث مرگ بیمار شود. در چنین مواردی مجریان قانون می بایست با متخلفین شدیدا" برخورد قانونی کنند. تا زمانی که دولت ها با احساس مسوولیت و با بهره گیری از مدیران اجرایی وبا کفایت برای سلامت جامعه و شهروندان برنامه ریزی علمی و اقتصادی نکنند روزبه روز نظاره گر گسترش چنین گرفتاری ها در جامعه خواهیم بود. همچنانکه سرطان، به ویژه در کودکان نسبت به سال های پیش افزایش زیادی داشته است.

بر طبق ماده ۲۵ اعلامیه جهانی حقوق بشر سازمان ملل متحد هر کس حق دارد که در مواقع بیکاری، بیماری، پیری و نقص عضو از شرایط آبرومندانه زندگی برخوردار باشد. همچنین بر طبق ماده ۲۹ قانون اساسی میهنمان دولت موظف است طبق قانون از محل درآمدهای عمومی و کمک های حاصل از مشارکت های مردمی مراقبت های پزشکی را که حقی است همگانی برای کلیه افراد کشور تامین نماید. درست است که نیکو کاران و افراد دلسوز با تکیه بر احساسات پاک انسانی به شماری از بیماران سرطانی یاری می رسانند اما در مورد گرفتاران به بیماری ایدز چاره چیست؟ با بیماران هموفیلی چه باید کرد؟ و نیز بیمارن قلبی و شیمیایی جنگ؟ تکلیف جوانان و فارغ التحصیلان جویای کار کشور چیست؟ خوگرفتگان به مواد کرخت زا (معتادان) در جامعه را که اندک نیستند چه کسی باید به زندگی بازگرداند؟

پرسش اساسی این است که در کشور ثروتمندی چون میهن ما که از ذخایر سرشار نفت و گاز، معادن گونا گون ، ثروت های طبیعی و استعداد های درخشان برخوردار است چرا باید بیماران و گرفتارانی که خود صاحب سهمی از ثروت ملی هستند چشم براه کمک های دیگران باشند. گرچه در برابر درخواست کمک واشک های پدر و مادری که به علت تنگدستی نظاره گر ناله ها و جان دادن تدریجی کودکان سرطانی و بیمار خویش هستند هرکس با داشتن فریضه های انسانی قلبش فرو می ریزد و نمی تواند بی تفاوت بگذرد اما کمک های مردمی گر چه شایسته و ستودنی است راه چاره اساسی نیست.

از آنجائی که تامین و حفظ سلامت و بهزیستی شهروندان از وظایف دولت ها است به نظر اینجانب بیماران سرطانی و بیماران دارای بیماری های خاص که به آنها اشاره شد باید دارای کارت ویژه ای باشند که به طور رایگان و به صورت نامحدود و آنی از خدمات SCAN MRI و کلیه موارد درمانی لازم بهره مند شوند. با این امید که دولت بودجه ویژه و بسنده ای جهت پیش گیری و درمان بیماری های خاص اختصاص دهد تا مسوولین و مدیران بهداشت و سلامت کشور در راه پیشگیری و درمان بیماری ها و بیماری های خاص به ویژه سرطان بیش از پیش و به دور از تشریفات زمان بر اداری که نوشدارو بعد از مرگ سهراب نباشد گام های ارزنده و ثمربخشی بردارند.

نویسنده : دکتر شکرالله مسیح پور