آسمان تا زمین

از راموس تا گواردیولا

۱) «فرق زیادی است بین کاری که می دانید می توانید انجام دهید و کاری که پیش از این انجام داده اید.» ترور بروکینگ که مدت ها مسوولیت تیم های جوانان و امید های انگلیس را برعهده داشت جمله بسیار باارزشی گفت. بروکینگ داشت فوتبال ایتالیا را با انگلیس مقایسه می کرد که ناگهان به این نتیجه رسید. مثال بروکینگ هم کاملاً واضح است. ۷۰ درصد بازیکنان تیم ملی ایتالیا که قهرمان جام جهانی ۲۰۰۶ شدند دوبار در اوایل دهه ۹۰ قهرمان مسابقات جوانان اروپا شده بودند. اما انگلیس در رده های پایین مدت ها است به هیچ افتخاری نرسیده است. شاید انگلیسی ها اطمینان داشتند می توانند قهرمان شوند اما ایتالیایی ها قهرمان شده بودند و قهرمانی را لمس کرده بودند. آنچه برای انگلیسی ها ذهنیت بود برای ایتالیایی ها عینیت بود.

۲) فرق زیادی است بین کسی که همیشه برنده بوده و کسی که همیشه باخته است. وقتی پشتت گرم است زیاد ریسک می کنی و ریسک کردن یعنی تهاجم. فلسفه زندگی اصلاً همین تهاجم است؛ هجوم برای فتح. محافظه کاری در زندگی تنها به انزوا و خودویرانگری می انجامد. اما کسی که همیشه باخته است حتی در آستانه پیروزی هم دیگر به آن باور ندارد و خاطراتش به دست و پایش زنجیر می زند تا جهش آخر و ضربه نهایی عقیم بماند. بزرگ ترین قماربازان تاریخ هم با «داو» کم قدرتشان را از دست می دهند و به حداقل راضی می شوند. حداقل برای قمارباز البته مرگ تدریجی است.

۳) اونای امری بدجور از دست خوان د راموس و رئال شاکی شد. رئال همان دقایق اول یک گل به ثمر رساند و بعد کل بازی دفاع کرد؛ آن هم در سانتیاگو برنابئو. اگر جای راموس، رائول کوپر یا ژوزه مورینیو روی نیمکت رئال نشسته بودند اصلاً لزومی به مرقوم کردن این سطور نبود و توجیهی نمی طلبید. اما وقتی یاد سویای راموس می افتیم و فوتبال تهاجمی را که ارائه می کرد درمی یابیم چیزی این میان تغییر کرده است. راموس با سویا که کسی انتظاری از آن نداشت حمله می کرد و با رئال مادرید دفاع می کند. چرا؟ یک مثال شاید موضوع را روشن کند. من یونایتد ذاتش تهاجمی است یا دفاعی؟ پاسخ قطعی است، تهاجمی. حالا فصل پیش را به خاطر بیاورید که یونایتد در سه بازی اول فصل تنها دو امتیاز کسب کرد و در بازی چهارم هم با بخت و اقبال با شوت نانی، تاتنهام را در اولدترافورد با یک گل شکست داد. بعد اتفاقی که افتاد این بود، یونایتد شش بازی بعدش را هم با یک گل برد. خیلی ها متعجب شده بودند که چطور فرگوسن پس از سال ها روی به سبکی دیگر آورده است. اما این تنها مقطعی گذرا بود و نهایتاً پایان فصل یونایتد بهترین خط حمله لیگ را از آن خود کرد. فرگوسن وقتی خودش و تیمش را در بحران دید محافظه کار شد؛ البته فقط برای دوره گذر از این مغاک. یونایتد با کمترین ریسک بازی کرد و به حداقل قانع شد تا باز هم به بردن و برتر بودن عادت کند. تیم که به بردن عادت کند حتی چند تساوی و یک شکست هم نمی تواند ژستش را به هم بریزد.

۴) فرق زیادی است بین گواردیولا که بردن برایش طبیعی شده است و راموسی که مجبور است بردن را یاد شاگردانش بیندازد. همین حالا اگر جای دو مربی را با هم عوض کنید مسلم بدانید که راموس در رئال تهاجمی و گواردیولا در رئال تدافعی بازی می کند. این طبیعی ترین اصل فوتبال و به تعبیری دیگر زندگی است. وقتی می بری همه چیز خوب است. وقتی قرار است ببری همه اتفاقات به سود تو به پایان می رسد. پس ریسک می کنی و دوست داری نه تنها ببری بلکه زیبا ببری. اما وقتی گرد و خاک باخت روی شانه هایت نشسته است فقط باید ببری؛ چطورش اهمیتی ندارد. وقتی گیم فوتبال کامپیوتر هم بازی می کنی چند گل که جلو می افتی فقط دوست داری دیگر از زوایای عجیب و غریب شوت بزنی و گل های خاص به ثمر برسانی. اما وقتی عقبی آنقدر وسواس پیدا می کنی که دوست داری با توپ وارد دروازه حریف شوی و مفهوم گل را برای تیمت جا بیندازی.

۵) فرق زیادی است بین زمین و آسمان. زمین که برایت بهشت باشد سرت را بالا نمی گیری؛ مستقیم به جلو نگاه می کنی و پیش می روی و پیش می روی. هرچه بخواهی همین جا هست، درست روی زمین. اما زمین که جهنم می شود مدام چشم به آسمان داری و چنگ به هرچیزی می زنی تا زیر پایت سفت شود و روی زندگی لیز نخوری. از آسمان تا زمین راه زیادی است. اما وقتی راه طی شد و جای پایت استوار دیگر سخت می لغزی و سقوط می کنی. پپ گواردیولا هر دو پایش روی زمین است و مستقیم به روبه رو خیره شده و چشم به افق قهرمانی دارد. راموس اما جایی بین زمین و آسمان است.

راموس چشم به آسمان دارد و دنبال جای پایی سفت و محکم می گردد. برای همین است که وسواسی شده است و حداقلی. بهشت گمشده رئال و راموس همان جایی است که بارسا و گواردیولا چند وقتی است به نام خودشان زده اند و این بهشت فقط برای یک تیم جای دارد.

۶) فرق زیادی است بین موضع گواردیولا و راموس اما نه بین گواردیولا و راموس.

آرش حقیقی