۱۳ فوریه ۲۰۰۵ ـ دفاع از «هو جینتائو»

مجله«پرید» چاپ آمریکا که به دلیل توزیع شدن با روزنامه های این کشور در روزهای یکشنبه، تیراژی بیش از ده میلیون نسخه دارد پشت جلد و دو صفحه از مطالب شماره یکشنبه «۱۳ فوریه ۲۰۰۵)» اش …

مجله«پرید» چاپ آمریکا که به دلیل توزیع شدن با روزنامه های این کشور در روزهای یکشنبه، تیراژی بیش از ده میلیون نسخه دارد پشت جلد و دو صفحه از مطالب شماره یکشنبه «۱۳ فوریه ۲۰۰۵)» اش را به چاپ عکس ده رئیس کشور اختصاص داده مدعی شده بود که دیکتاتور هستند. تیتر این مطلب در پشت جلد مجله از این قرار بود: کیست بدترین دیکتاتور جهان؟ و عکس «هو جینتائو» رهبر چین را به عنوان دیکتاتور ردیف سوم! در کنار عکسهای سران کره شمالی، زیمبابوه، لیبی، کشور گینه استوایی و ... قرار داده بود.

دیوید والنچینسکی نویسنده این مطلب دلایل دیکتاتور بودن «هو جینتائو» رهبر ۶۶ ساله چین را محکومیت به اعدام برخی از دزدان، جاعلان، مختلسین، و رشوه دهندگان و رشوه گیرها در چین و نیز سختگیری با خودمختاری طلبان مناطق شمال غربی و همچنین کنترل رسانه ها و ادامه وجود کمپ های تجدید آموزش و پرورش معرفی کرده بود. والنچینسکی پایه معیار و متدولوژی خود را از این قیاس به دست نداده و ننوشته بود که چرا مقامی را که از زمامداری اش زمانی طولانی نمی گذرد «دیکتاتور» خوانده بود.

در باره نوشته «پرید» باید گفت که لازم بود قبل از نوشتن این مطلب به میزان اعدامها در دو ایالت تکزاس و ویرجینا، عکسهای شکنجه در زندان ابو غریب و گزارشهای تازه درباره بازداشتی های گوانتانامو و چگونگی گرفتن اعتراف از آنان توجه می شد، اشغال نظامی عراق بدون مجوز شورای امنیت مد نظر قرار می گرفت، گسترش استقرار نظامی آمریکا در گوشه و کنار جهان ، بازرسی بدنی مسافران در فرودگاههای آمریکا و وجود لیست های ممنوع پرواز (بدون اثبات سوء ظن و حکم دادگاه که نام سناتور «تد کندی» هم در آنها قرار گرفته بود) ملاحظه می شد و سپس قضاوت درباره «هو» صورت می گرفت. پیش از قضاوت درباره یک مقام باید به نظر مردم کشورش در باره او مراجعه شود. به همان گونه که قضاوت درباره یک درخت با مشاهده و تجربه میوه اش صورت می گیرد قضاوت درباره یک مقام هم باید بر پایه نتایج کارهایش باشد. هنوز از عمر حکومت «هو» زمانی نگذشته است که میوه اش به دست آمده باشد!.

به نظر نویسنده مطلب مجله «پرید» یکی از ایرادهای وارده به «هو» ادامه کنترل رسانه ها (از جمله فعالیت روزنامه های دولتی در چین) است. باید پرسید که چه فرقی است میان مالکیت دولت و کمپانی های بزرگ بر رسانه ها که این کمپانی ها در برخی کشورها دولت می سازند و عمدتا به خاطر منافعشان رسانه داری می کنند و .... روزنامه های حزبی و دولتی چین میراث گذشته اند و بسیاری از کشورها با توجه به تجربه طولانی، لازم می بینند که از خود در برابر تبلیغات زیان آور و خارجی دفاع کنند. اصحاب سیاست و حرفه روزنامه نگاری و از جمله نگارنده این سایت که نیم قرن در این حرفه بوده است می دانند که در جهان امروز (قرن ۲۱) یافتن یک رسانه واقعا بی طرف و مستقل حکم کیمیا را دارد.