در حاشیه کن شصت و دوم و هیات داورانش

مهم ترین نکته و شاید جذاب ترین آنها در کن امسال، جدا از بحث مربوط به اعطای مثلاً عادلانه جوایز، بی شک به نام هایی برمی گردد که امسال داوران کن شصت و دوم بودند. امسال و در بین ۹ داور …

مهم ترین نکته و شاید جذاب ترین آنها در کن امسال، جدا از بحث مربوط به اعطای مثلاً عادلانه جوایز، بی شک به نام هایی برمی گردد که امسال داوران کن شصت و دوم بودند. امسال و در بین ۹ داور بخش مسابقه، پنج زن مطرح سینمای این دوران به واقع حکومتی زنانه را در بین اعضای هیات داوران بر پا کردند که حداقل نتیجه اش همین رضایتی است که اکثراً از نحوه تقسیم جوایز نشان می دهند. البته احتمالاً منهای تارانتینودوستان دوآتشه.ایزابل هوپر، آسیا آرجنتو، کی شو، رابین رایت پن و شارمیلا تاگوره پنج زن تاثیرگذار این دوره کن بودند. ایزابل هوپر بازیگر زن فرانسوی که در دهه ۷۰ و به خاطر حضور در آثار فیلمسازانی چون برتراند تاورنیه و کلود شابرول به یکی از بازیگران مطرح سینمای فرانسه و جهان تبدیل شد.

حضور او در این دوره به عنوان رئیس هیات داوران نه تنها شانس برنده شدن فیلم آخر میشائیل هانکه را افزایش می داد، موضوع دیگری را نیز مطرح می کرد و آن اینکه او در نهایت سلیقه خاص و بی بدیل اش را به نمایش خواهد گذاشت و باز مهم ترین نکته اینکه در این مسیر «سلیقه یی» او تنها نبود. نفر دوم یعنی آسیا آرجنتو دختر فیلمساز و منتقد سابق سینمای ایتالیا خود یکی از بانوان تاثیرگذار دیگری است که حضورش در کنار هوپر، تاثیر نگاه و سلیقه مذکور را چندبرابر می کرد؛ بازیگری بین المللی با سابقه و مهارت ویژه یی برای بازی در فیلم کالت و سینمای وحشت. کی شو بازیگر و زن تاثیرگذار دیگری است؛ بازیگری که خیلی ها اکنون او را زیباترین بازیگر زن آسیا می دانند؛از آن مدل زیبایی که تنها توسط بومیان شناخته و به درستی به تصویر کشیده می شود. نظیر زیبایی خاص امانوئل بئار که همواره در فیلم های اروپایی از حضور و زیبایی بکرش بهتر استفاده شده تا در فیلمی امریکایی به کارگردانی برایان دی پالما (ماموریت ناممکن). کی شو که در دهه اول حضور سینمایی اش در فیلم های کالت تایوانی- هنگ کنگی و Exploitation Movies بازی می کرد، در مرحله دوم کارش و با قرار گرفتن درکنار نام «هو شیاو-شین» توانست نیمه دیگر از پرسوناژ سینمایی اش را به همگان نشان دهد و حضور او در فهرست هیات داوران بی شک به این دوره از فعالیت سینمایی او مربوط می شود ؛زنی عاشق پیشه ولی سرد و اثیری. در مورد رابین رایت پن همین بس که نگاه مشوق و تاثیرگذار او در مراسم اسکار که همسرش را برای گرفتن اسکار بدرقه می کرد، یکی از زیباترین صحنه های تاریخ اسکار را ساخت؛ ترکیبی از عشق و عدم وابستگی، در عین عاشق پیشگی، غیررمانتیک. نگاه خیره یی که در حافظه ها خواهد ماند. و تاگوره هم که به عنوان یک بانوی هندی، همواره آماده دریافت و ضبط زیبایی های غرب و شرق است، این مسیر سلیقه خاص را کامل کرد.

اما اجازه دهید برای این سلیقه خاص تعریفی ارائه دهم؛ اول اینکه این سلیقه و نگاه زیبایی شناسانه، بی شک همان چیزی است که کن همواره باید الگوی خودش قرار دهد به خصوص بخش ضدرمانتیکش. برای توضیح این نوع نگاه، اتفاقاً قصد دارم از یک نگاه هنرشناسانه و غیررمانتیک خیلی معروف مثال بزنم. صحنه یی درخشان در معلم پیانوی میشائیل هانکه وجود دارد که در آن معلم پیانو با بازی هوپر، در یک نمای طولانی و بدون نشان دادن کوچک ترین حس و حالتی از احساساتی شدن و تحت تاثیر قرار گرفتن، شاهد پیانو نواختن یکی از شاگردانش است. این نگاه در عین اینکه نوعی از ستایش هنر را در خود دارد، تا ابد خالی از رمانتیسیسم و سانتی مانتالیسم است. یعنی همان چیزی که کن و هیات داورانش همیشه باید از آن دور باشند و در دوره یی که این نوع نگاه وجود نداشته، کن ناگهان شارلاتانی چون مایکل مور (به عنوان فیلمساز) را به عنوان فاتح اصلی خودش معرفی کرده. کن که عده یی آن را به اشتباه کان می خوانند، امسال یکی دیگر از بهترین دوره های خودش را پشت سر گذاشت.

مانی باغبانی