راهكارهای آمریكا در عراق

در پیچ و تاب گفت وگو ها در مورد عراق , همه طرفین بر یك نكته اتفاق نظر دارند و آن این كه, راه خروج از عراق آسان نیست

در انتخاب هر راهی برای پایان دادن به گرفتاری ایالات متحده درعراق، خطر آن وجود دارد كه تلاشهای بوش برای انتقال دموكراسی ، به هرج ومرج بینجامد و یك مأمن سرشار از نفت را دراختیار ترویست ها قرار دهد. حتی امیدوارترین پیشگویان نیز پیش بینی می كنند كه یك دموكراسی شكننده سعی در غلبه بر شورشیان خشن وتنش تفرقه افكنانه داخلی دارد.«كریستوفر پربل» كارشناس امنیت ملی وعضو محافظه كار هیأت علمی انستیتوی «كاتو» می گوید: « گزینه مناسبی وجود ندارد. من معتقدم كه عقب نشینی ، انتخاب بد از میان بدترین هاست».طرفداران استراتژی های دیگر، از جمله آنهایی كه فكر می كنند كه بوش در مسیر درستی حركت می كند نیز اقرار می كنند كه در گزینه آنان نیز خطراتی وجود دارد.«آنتونی كوردزمن» از طرفداران روش بوش، معتقد است كه وی تلفات انسانی و مالی را دست كم می گیرد. او می گوید:«ما در آینده ، هزاران قربانی دیگر و هر ماه ۴ تا ۸ میلیارد دلار هزینه خواهیم داشت. این امر سال ها طول می كشد». طرفداران گزینه های نظامی در مباحثات داخل دولت، در كنگره و در محافل متفكران، چهار گزینه را پیش رو قرار می دهند كه عبارتند از: عقب نشینی فوری، عقب نشینی تدریجی، افزایش نیروهای نظامی و باقی ماندن در مسیر انتخابی بوش . در ذیل نظرات برخی از مخالفان و موافقان هر یك از این گزینه ها ارائه می شود.

عقب نشینی فوری: حامیان خروج فوری می گویند: این سریع ترین راه برای پایان دادن به كشتار آمریكاییها و اجتناب از گرفتاری در باتلاقی نظیر ویتنام است. همچنین احتمال دارداین امر، عراقی ها را وادار به دست گرفتن سرنوشت خود كند و پایانی بر این ادعا باشد كه ایالات متحده در عراق به دنبال اهداف امپریالیستی است.

«پربل» در سایت «كاتو» نوشت: «ایالات متحده با عقب نشینی نظامی از عراق، به جهانیان به ویژه اعراب ومسلمانان - اعلام خواهد كرد كه طرحی برای در دست گرفتن نفت خاورمیانه یا به عبارت دیگر، تحمیل خواسته های خود به مردم منطقه ندارد. این عمل همچنین به طور جدی، ادعاهای آزاردهنده تروریست ها را خنثی خواهد كرد».

سناتور سابق «جورج مك گاورن» نامزد ریاست جمهوری در سال ۱۹۷۲ از حزب دموكرات كه طرفدار خروج سربازان آمریكایی از ویتنام بود، می گوید: بحث در مورد عراق، تكرار همان بگو مگوهای گذشته است.

«جیم مك گاورن» از حزب جمهوریخواه (كه ارتباطی با سناتور جورج مك گارون ندارد ) در مقاله ای می نویسد: «درخواست حفظ وضع موجود، تقاضای تكرار منطق به كار گرفته شده برای ماندن آمریكا در ویتنام است. ما معتقدیم در صورت پایان این عمل غیرعاقلانه، ملت به مقدار زیادی از شرایط بهتری برخوردار خواهند شد».

مخالفین عقب نشینی فوری می گویند كه خروج سربازان آمریكا، عراق را به ورطه هرج و مرج خواهد كشاند و پیامدهای خطرناك طولانی مدت خواهد داشت.

كوردزمن كارشناس مركز مطالعات بین المللی و استراتژیك و از اعضای محافظه كاران می گوید: «جنگ داخلی كثیفی به راه خواهد افتاد و به یقین به یك دیكتاتوری دیگر خواهدانجامید».

این گروه همچنین مدعی است كه خلأ قدرت در عراق همچنین سبب تشویق همسایگان عراق به ویژه ایران وتركیه برای مداخله در عراق خواهد شد. ایران با شیعیان عراق روابط نزدیكی دارد و تركیه مایل است هر حركت استقلال طلبانه كردهای عراق را كه سبب تحریك كردهای تركیه می شود، سركوب كند.

جمعی دیگر نیز با وحشت ، از تولد یك دولت ترور، همانند افغانستان زمان طالبان و «اسامه بن لادن» خبر می دهند.

پربل می گوید: «من عقب نشینی را ضروری می دانم، اما نه به این دلیل كه آن را داروی این درد به حساب می آورم نه، این طور نیست. نمی گویم خطری وجود ندارد، بلكه معتقدم كه خطر آن كمتر است.

عقب نشینی تدریجی: در طرح های خروج تدریجی عموماً جدول زمانی مشخص و پایان معینی برای جابجایی سربازان آمریكایی در نظر گرفته نشده است. هدف از عقب نشینی، بهره برداری سیاسی و در عین حال، به حداقل رساندن خطرات ناشی از ترك سریع آنجاست. مدافعان این روش بر این عقیده هستند كه اعلام قصد ترك، شورشیان را تضعیف خواهد كرد و فشار بر عراقی ها را برای برعهده گرفتن مسؤولیت امور خود، افزایش خواهد داد. ضمن آنكه به آمریكاییان نیز اطمینان خواهد بخشید كه پایانی در راه است.

«نیل آبر كروسبی» نماینده مجلس از حزب جمهوریخواه كه به یك گروه از قانونگذاران متشكل از دو حزب پیوست كه خواستار آغاز عقب نشینی در اكتبر ۲۰۰۶ هستند، می گوید:«با حفظ سربازان در عراق به مدت نامعلوم، در واقع، از آنها می خواهیم كه مسائل سیاسی و اجتماعی را حل كنند مسائلی كه بایدتوسط خود عراقی ها حل شود. این امر برای سربازان، خانواده های آنان و كشور مطلوب نیست».

تعیین تاریخ، به قصد دادن فرصت كافی به نیروهای امنیتی عراقی است تا خود را برای شرایط عدم مداخله آماده كنند. آبركروسبی می گوید: «باید دانست كه اگر آنها تا آن موقع نتوانند از عهده این كار برآیند،ما برای مدت زمانی بسیار بسیار طولانی در گل گیر كرده ایم».

دیگران عقاید گوناگونی دارند. «مایكل اوهانلون» از اعضای متمایل به چپ وكارشناس امنیت ملی در انستیتوی «بروكلین» پیشنهادكرده است كه تعداد سربازان آمریكایی كاهش یابد و در طول ۱۸ تا ۲۴ ماه آینده به كمتر از ۴۰ هزار سرباز برسد.

«استیون كلمونز» كارشناس سیاسی خارجی در «نیو آمریكا فاندیشن» كه مركزی میانه رو برای تحقیقات سیاستگذاری است، می گوید: بوش می تواند قصد خود را در خروج ، بدون اعلام جدول زمانی، به عنوان فشار برای درگیر كردن كشورهای اروپایی و همسایگان مسلمان عراق در تلاش برای بازسازی آن كشور ، اعلام كند.

---