انکار نمادهای انقلاب و نظام

معضل کثرت تعطیلات رسمی کشور در طول ۳۰ سال گذشته همواره مطرح بوده و متاسفانه همچنان لاینحل باقی مانده است علاوه بر این حجم قابل ملاحظه ای از تعطیلات غیررسمی نیز هر سال بر تعطیلات رسمی اضافه می شود که مشکل را دو چندان می کند

معضل کثرت تعطیلات رسمی کشور در طول ۳۰ سال گذشته همواره مطرح بوده و متاسفانه همچنان لاینحل باقی مانده است . علاوه بر این حجم قابل ملاحظه ای از تعطیلات غیررسمی نیز هر سال بر تعطیلات رسمی اضافه می شود که مشکل را دو چندان می کند.

تعطیلات غیررسمی که متاسفانه دست کمی از تعطیلات رسمی ندارند دو دسته هستند یکی ایام نوروز در حد فاصل میان ۴ روز تعطیل رسمی اول سال تا قبل از روز ۱۲ فروردین که روز جمهوری اسلامی و تعطیل رسمی است و دسته دوم تعطیلاتی که به تناسب نوع قرار گرفتن مناسبت ها در کنار تعطیلات رسمی یا ایام آخر هفته بطور طبیعی تعطیل می شوند یا دولت آنها را تعطیل اعلام می کند و یا رخصت مرخصی می دهد و بهر حال در عمل تعطیل می شوند.

مجموع این تعطیلات رسمی و غیررسمی را اگر باتعطیلات آخر هفته جمع بندی نمائیم تقریبا نصف ایام سال را در برمی گیرند. البته در این محاسبه تعطیل بودن عملی بسیاری از ادارات و کارخانجات و کارگاه ها در کل فروردین ماه به بهانه های مختلف را منظور نکرده ایم . همچنین ایامی از آخر اسفند که آنهم به عناوین مختلف به تعطیلی های دیگر اضافه می شود و بدین ترتیب عملا بیش از نیمی از سال را تعطیلات در برمی گیرند.

هر چند این معضل نباید تحمل شود و مسئولان باید هر طور شده آنرا برطرف نمایند اما متاسفانه هر چند وقت یکبار افرادی در اینجا و آنجا همه کاسه و کوزه ها را برسر انقلاب و مذهب می شکنند و سخن از ضرورت حذف کردن تعطیلاتی همانند ۱۲ فروردین و ۱۵ خرداد و بعضی اعیاد دینی به میان میآورند! چند روز قبل یک عضو هیات رئیسه مجلس شورای اسلامی با مطرح ساختن همین مبحث و پیش بینی اینکه ۳ تا ۵ روز از تعطیلات رسمی کشور کاهش یابد گفت : « برخی روزهای تعطیل رسمی کشور که نه به عنوان یک روز نمادین شناخته شده و نه مراسم عمومی و سراسری در آن برگزار می شود چون ۱۵ خرداد ۲۹ اسفند و ۱۲ فروردین و یا برخی جشن های مذهبی چون میلادها که چنین مشخصه ای را ندارند می توان در مجلس در مورد آنها در کمیسیون های ذیربط کار کارشناسی کرد و تصمیم گرفت چرا که در تاریخ کشور ما نیز معمولا چنین روزهائی را بازار و کسبه با چراغانی و باز بودن گرامی داشته نه با تعطیل کردن و سوت و کور کردن خیابان ها و بازار. حتی مراکز حوزوی ما نیز در چنین روزهائی تعطیل نمی شوند » .

در این سخن در عین حال که حاوی نکات درست و قابل تامل نیز هست متاسفانه به اساسی ترین نکات مربوط به هویت انقلاب و نظام جمهوری اسلامی کاملا بی اعتنائی شده است . بعضی نکات مثبت و منفی اظهارات این نماینده مجلس را برمی شمریم .

۱) چراغانی کردن و جشن گرفتن روزهای میلاد که ملازم باز بودن مغازه ها ادارات و بازارهاست سخن درستی است لکن این چیزی است که هم اکنون در کشور ما جریان دارد. غیر از میلادهای حضرت رسول حضرت علی و حضرت امام زمان علیهم السلام که دلایل خاص و روشن خود را دارند سایر میلادها تعطیل نیستند و مردم به این مناسبت ها چراغانی می کنند و جشن می گیرند و ادارات و بازارها و مغازه ها باز هستند.

۲) اگر قرار باشد طبق آنچه در سخنان این نماینده مجلس آمده روش مراکز حوزوی معیار باشد تمام ایام شهادت ها و وفات های مربوط به چهارده معصوم صلوات الله علیهم اجمعین نیز باید تعطیل باشند زیرا مراکز حوزوی در این مناسبت ها تعطیل هستند و حتی بازارها نیز طبق سنت معهود و بسیار کهن ایام وفات و شهادت تعطیل می شوند. قطعا چنین روشی مطلوب گوینده این سخن نیست و با هدف کاهش تعطیلات تناسبی ندارد.

۳) روز ۲۹ اسفند را دولت گذشته با هدف کاهش تعطیلات از فهرست تعطیلات رسمی کشور حذف کرد ولی به دستور رهبر معظم انقلاب حضرت آیت الله خامنه ای این تصمیم لغو و دوباره این روز تعطیل رسمی اعلام شد. این اقدام رهبری پشتوانه استدلالی درستی نیز دارد و آن اینست که ۲۹ اسفند نماد مبارزه ملت ایران با استعمار انگلیس است و این نماد باید در تاریخ این ملت محفوظ بماند .

۴) اعیاد بزرگی مانند قربان فطر و غدیر را نیز که نمی توان از تعطیلات رسمی کشور حذف کرد زیرا اینها نمادهای اسلامی و تشیع هستند . ایامی از قبیل ۲۸ صفر عاشورا و ۲۱ رمضان نیز همین ویژگی را دارند و قابل حذف کردن نیستند .

۵) به نظر می رسد همین محاسبات موجب شد کسانی که در صدد کاهش تعطیلات رسمی کشور هستند به سراغ روزهائی که نماد انقلاب و نظام جمهوری اسلامی هستند بروند متاسفانه در اظهارات این نماینده مجلس روزهای ۱۲ فروردین و ۱۵ خرداد در ردیف ایامی قرار داده شده اند که « نمادین » شناخته نمی شوند! در حالی که روز ۱۲ فروردین را امام خمینی روز استقرار نظام جمهوری اسلامی دانسته و روز ۱۵ خرداد روز پایه گذاری قیام ملت ایران علیه رژیم ستم شاهی و استعمار خارجی و استبداد داخلی و مبدا نهضت اسلامی است . اگر این روزها « نمادین » نیستند پس چه روزهائی را می توان نمادین دانست امام خمینی روز ۱۵ خرداد را برای همیشه عزای عمومی اعلام کرده اند. اگر از نمایندگان مجلس شورای اسلامی سئوال شود مفهوم این سخن امام چیست چه جوابی جز این دارند که منظور امام اینست که همه باید این روز را به بزرگداشت شهدای ۱۵ خرداد و تلاش برای زنده نگهداشتن یاد و استمرار راه آنها اختصاص دهند با این حال چگونه می توان این روزهای مهم که هویت انقلاب و نظام اسلامی را در خود دارند را روزهای « نمادین » ندانست !

اگر ۱۵ خرداد و ۱۲ فروردین نبودند کسانی که اکنون در مجلس شورای اسلامی بر کرسی های نمایندگی مردم و جایگاه قانونگذاری تکیه زده اند آیا می توانستند به خانه ملت راه یابند و اصولا اگر ۱۵ خرداد نبود مجلس اکنون خانه ملت ایران بود یا مثل گذشته محل نفوذ قدرت های استعماری و استبدادی و محل تصویب لوایحی از قبیل کاپیتولاسیون

این واقعیت ها باید همه ما را هشیار کنند تا مبادا با ادامه چنین مسیر خطرناکی به جائی برسیم که ۲۲ بهمن را نیز « نمادین » ندانیم و اصل نهضت اسلامی و انقلاب و امام خمینی را به فراموشی بسپاریم . آن نماینده مجلس را که سخن از احتمال حذف ۱۲ فروردین و ۱۵ خرداد از تعطیلات رسمی کشور به میان آورده به چنین اغراضی متهم نمی کنیم ولی نمی توانیم غفلت موجود در سخنان وی را نادیده بگیریم . نمایندگان مجلس شورای اسلامی باید با تمام وجود حافظان هویت انقلابی ملت ایران باشند همانگونه که با تمام وجود باید حافظان هویت اسلامی این ملت و کشور باشند. بدین ترتیب کاهش تعطیلات را که یک ضرورت است باید از راه های دیگری پی گرفت نه از راه حذف نمادهای نهضت و انقلاب اسلامی .