کبر سرچشمه همه بدبختی‌ها

سرچشمه اصلی بدبختی‌های بشر کبر و غرور است که حجاب در برابر دیدگاه حق بین انسان می‌افکند و تکبر استعمال کبر است یعنی کبر و نخوت درونی خود را در گفتار و کردار آشکار کند.

سرچشمه اصلی بدبختی‌های بشر کبر و غرور است که حجاب در برابر دیدگاه حق بین انسان می‌افکند و تکبر استعمال کبر است یعنی کبر و نخوت درونی خود را در گفتار و کردار آشکار کند. کبر صفتی نفسانی و حالتی نهانی است که در انسان به واسطه بزرگ تر و بهتر و بلند مرتبه دیدن خود از دیگری پیدا می‌شود. کبر بر این اعتقاد نادرست تکیه دارد که انسان خود را مهم و عزیز و دیگران را ذلیل می‌پندارد و البته به این خیال موهوم خود دلشاد است. از این بیان تفاوت بین عجب و کبر دانسته می‌شود، زیرا عجب همان خودپسندی و بزرگ دیدن عمل خود است بدون ملاحظه دیگری، یعنی تنها خود و کار خود را بزرگ می‌بیند و به آن می‌بالد نه این که خود را از دیگری بهتر و بزرگ تر ببیند. بنابر این ممکن است کسی عجب داشته باشد ولی کبر نداشته باشد. اما اگر کسی صفت خوبی در خود دید باید بداند که خداوند به او عنایت کرده و هر زمان که بخواهد می‌تواند آن را بگیرد.

در این صورت به خود اجازه نمی‌دهد که فخر فروشی نماید.کبر یکی از بزرگ ترین صفات رذیله است و چه بسیار افرادی که از این راه به هلاکت رسیدند. کبر صفتی است که مانع کسب اخلاق حسنه می‌گردد، زیرا کبر مانع خودسازی است، چرا که شخص متکبر حاضر به درخواست راهنمایی از دیگران نیست. قرآن مجید می‌فرماید؛ خداوند بر قلب هر متکبر جباری مهر می‌نهد.لجاجت و عنادها در برابر حق پرده ای ظلمانی بر قلب و فکر انسان می‌اندازد و حس تشخیص را از او می‌گیرد و کار به جایی می‌رسد که قلب او همچون یک ظرف در بسته مهر می‌شود که نه محتوای فاسد آن بیرون می‌آید و نه فکر صحیح در آن وارد می‌شود. قرآن در آیه دیگری می‌فرماید؛ وارد شوید از درهای جهنم و جاودانه در آن بمانید و چه بد جایگاهی است جایگاه متکبران.

سرچشمه اصلی بدبختی‌های بشر کبر و غرور است که حجاب در برابر دیدگاه حق بین انسان می‌افکند. منشا تکبر می‌تواند مسائل گوناگونی باشد، گاه کثرت مال آن را بوجود می‌آورد، گاه زیادی افراد و خاندان، گاه حسب و نسب و گاه معلوماتی که شخص دارد. حضرت علی(ع)در خطبه ای می‌فرماید؛ از آنچه خداوند درباره شیطان انجام داد عبرت بگیرید، زمانی که باطل کرد عمل بی حد،و جد و جهد بی اندازه اش را، در حالی که خدا را در شش هزار سال عبادت کرده بود و معلوم نیست آیا از سال‌های دنیوی بوده یا اخروی که روزش هزار سال است که سبب آن بطلان عمل کبر او نسبت به حضرت آدم بود.