بنی آدم اعضای یک پیکرند

بدون شک این شعر حضرت سخن, سعدی شیرازی که می فرماید «بنی آدم اعضای یک پیکرند که در آفرینش ز یک گوهرند » تنها یک شعرساده نیست, بلکه یک جهان بینی است بزرگمرد شعر ایران با دمیدن در روح کلمات, پیامی انسانی صادر می کند تا بار دیگر فطرت انسان ها را پیرامون خویش به جوش و خروش آورد سعدی در این جهان بینی اما تنها نیست بزرگان بی شمار دیگری هم, هرکدام با بیانی ویژه روح انسان را به سوی معانی فرا روزانه و معنوی دعوت کرده اند

بدون شک این شعر حضرت سخن، سعدی شیرازی که می‌فرماید: «بنی آدم اعضای یک پیکرند‌ /‌ که در آفرینش ز یک گوهرند...»؛ تنها یک شعرساده نیست، بلکه یک جهان‌بینی است. بزرگمرد شعر ایران با دمیدن در روح کلمات، پیامی انسانی صادر می‌کند تا بار دیگر فطرت انسان‌ها را پیرامون خویش به جوش و خروش آورد. سعدی در این جهان‌بینی اما تنها نیست؛ بزرگان بی شمار دیگری هم، هرکدام با بیانی ویژه روح انسان را به سوی معانی فرا روزانه و معنوی دعوت کرده‌اند.

هیچ بی دلیل نیست آنها که در این گستره فرهنگ و با چنین معانی قد کشیده اند وحالا شهره عام و خاص در جهان باشند. از نهضت مدرسه سازی گرفته تا وقف به نهادهای نیکوکارانه و اینک اما نهضت دیگری در راه است؛ نهضت اهدای اعضا که می رود شکل ملی به خود بگیرد. همین بس که پس از زنده یاد «عسل بدیعی» اهدای اعضا به صورت داوطلبانه چند صد برابر افزایش یافت، آن هم تنها در عرض سه روز و «امید عباسی» عزیز، آتش نشانی که بر این آتش عشق بیشتر دمید.

با این همه در جهان فرا مدرن امروز که گام نهادن به آن گریزناپذیر است. دیگر همچون روزهای خوش گذشته، رفع و رجوع بسیاری از کمبودها و نواقص با شیوه های سنتی امکان پذیر نیست. باید تدبیری اندیشید برای بالندگی فرهنگ اهدای اعضا؛ با این هدف که چنین کار سترگی، همیشه و همه جا نهادینه و همگانی شود.

مشاوره به خانواده هایی که با اهدای اعضا وجوارح، جانی دوباره به نیازمندان می بخشند، نه تنها ضروری است، بلکه همگان نیازمند چنین مشاوره هایی هستند.

اما آنچه مهم است تبدیل این اقدامات برای ایجاد یک نهضت بزرگ و ملی است، نهضتی که به عنوان یک دغدغه در جامعه مطرح شود. بدون شک استفاده از ظرفیت های دینی و فرهنگ ایرانی به این چرخه سرعت می بخشد.

ناگفته پیداست که برای جلب افراد جامعه، باید به کارگیری گزاره های جدیدی را در دستور کار قرار داد. گزاره هایی که به صورت مهندسی شده به مخاطب منتقل شوند و مخاطب با خوانش آن، بازخورد لازم را نشان دهد.

البته نمی توان به صورت مکانیکی با یک موضوع بسیار انسانی برخورد کرد اما ناگفته پیداست که حواله کردن بحث اهدای اعضا به عرصه آزمون و خطا هم چندان مطلوب نیست و فقط به یک دلیل ساده، پای جان انسان های بسیاری در میان است؛ همان هایی که سال ها در فهرست انتظار چشم به راه زندگی دوباره مانده اند.

بد نیست که بخشی از دست نوشته یک خانم سی ساله گیرنده عضو را مرور کنیم تا شوق زندگی دوباره را در میان کلمات آن حس و لمس کنیم. «... به واسطه بیماری سیروز کبدی، قادر به انجام کارهای شخصی خود نبودم حتی نمی توانستم غذایی بخورم و از منزل بیرون بروم. شرایط من برای خانواده ام بسیار دردناک بود اما همیشه به لطف و رحمت کردگار یگانه ایمان داشتم و با خود می گفتم که هرچه او صلاح بداند همان می شود، بالاخره پس از ده سال این انتظار به پایان رسید. روز چهارم مهر ۱۳۹۱ ساعت ۱۰ صبح از بیمارستان افضلی پور به من اطلاع داده شد که خانواده یک بیمار مرگ مغزی، اعضای عزیز از دست رفته خود را به بیماران نیازمند دریافت عضو اهداء می کنند... پس از ۱۰ ساعت در اتاق عمل بالاخره با نیت خیر، این خانواده عمر دوباره ای به من بخشید، لذا در اینجا می خواهم از این خانواده کمال قدردانی و تشکر را داشته باشم و از درگاه آفریدگار صبری زیاد و اجری بزرگ در این دنیا و آخرت برای این عزیزان خواستارم و امیدوارم این جوان با حضرت علی(ع) همنشین شود.»

روی بهره گیری از تجربه های داخلی به عنوان گام اول و اطلاع و استفاده از تجربه سایر کشورها در مرحله دوم، راه را برای رسیدن به هدف کوتاه و نتیجه و بازدهی را بیشترمی کند. با تمام این اوصاف، آنچه بیش از پیش حائز اهمیت است گسترش فرهنگ ایثار و مهربانی است و این که یادمان باشد چو عضوی به درد آورد روزگار / دگر عضوها را نماند قرار.

فاطمه حامدی خواه