یاد ِ دوست

به همان درجه که سعدی، وحافظ و فردوسی مظهر تفکر و زبان ادبیات و ایرانی هستند و گفته های آنان زبانزد خاص و عام است ، شکسپیر هم در تمدن انگلستان مقامی بسیار ارجمند دارد که شواهد …

به همان درجه که سعدی، وحافظ و فردوسی مظهر تفکر و زبان ادبیات و ایرانی هستند و گفته های آنان زبانزد خاص و عام است ، شکسپیر هم در تمدن انگلستان مقامی بسیار ارجمند دارد که شواهد آن در تشکیل انجمن های مخصوص برای قرائت نمایشنامه های او، دسته های سیار یا ثابت هنر پیشگان حرفه ای یا تفننی به نام "گروه شکسپیر" و همچنین تصاویر و مجسمه های متعدد از او و بازیگران نمایشنامه های او، نامگذاری خیابانها ، خانه ها و حتی میکده ها به نام او کاملاً مشهود و محقق است . حتی جملات و گفته های او به صورت کلمات قصار و ضرب المثل در گفتگوهای روزمره به گوش می رسد ، بدون این که گوینده یا شنونده از منبع حقیقی آن آگاه باشد.

هر زمان که از جور ِ روزگار

و رسوایی ِ میان ِ مردمان

در گوشه ی تنهایی بر بینوایی ِ خود اشک می ریزم،

و گوش ِ ناشنوای آسمان را با فریادهای بی حاصل ِ خویش می آزارم،

و بر خود می نگرم و بر بخت ِ بد ِ خویش نفرین می فرستم،

و آرزو می کنم که ای کاش چون آن دیگری بودم،

که دلش از من امیدوارتر

و قامتش موزون تر

و دوستانش بیشتر است.

و ای کاش هنر ِ این یک

و شکوه و شوکت ِ آن دیگری از آن ِ من بود،

و در این اوصاف چنان خود را محروم می بینم

که حتی از آنچه بیشترین نصیب را برده ام

کمترین خرسندی احساس نمی کنم.

اما در همین حال که خود را چنین خوار و حقیر می بینم

از بخت ِ نیک، حالی به یاد ِ تو می افتم،

و آنگاه روح ِ من

همچون چکاوک ِ سحر خیز

بامدادان از خاک ِ تیره اوج گرفته

و بر دروازه ی بهشت سرود می خواند

و با یاد ِ عشق ِ تو

چنان دولتی به من دست می دهد

که شأن ِ سلطانی به چشمم خوار می آید

و از سودای مقام ِ خود با پادشاهان، عار دارم.

ویلیام شکسپیر