یک انقلاب رنگی چگونه عمل می کند؟

دستور العمل همیشه همان است. جنبش های دانشجویی و جوانان با ظاهری بانشاط پیش قدم می شوند و طوری دیگران را برای پیوستن به این جنبش جذب می کنند که گویی این حرکت یک مد است و چیزی است …

دستور العمل همیشه همان است. جنبش های دانشجویی و جوانان با ظاهری بانشاط پیش قدم می شوند و طوری دیگران را برای پیوستن به این جنبش جذب می کنند که گویی این حرکت یک مد است و چیزی است که باید انجام شود.

آنچه باعث سرنگونی می شود فرایندی است که همیشه یک نماد، یک رنگ، یا یک استراتژی تجاری نقطه برجسته آن به شمار می رود. در صربستان با تی شرت، پوستر و پرچم هایی به خیابان ها ریختند که مشتی سفید و سیاه را نشان می داد که نشانه استقامت بود. در اوکراین، نماد به شکل قبل باقی ماند ولی رنگ آن به نارنجی تغییر داده شد. نماد گرجستان، یک مشت به رنگ گل سرخ بود و در ونزوئلا به جای یک مشت بسته، دست ها باز هستند به رنگ سیاه و سفید، برای افزودن کمی تنوع.

انقلاب های رنگی همیشه در کشورهایی رخ می دهند که منابع استراتژیک و طبیعی دارند: گاز، نفت، پایگاه های نظامی و منافع جغرافیایی. همچنین این گونه انقلاب ها همواره در کشورهایی اتفاق می افتند که دولتی ضدامپریالیست دارند.

جنبش هایی که توسط نمایندگی های آمریکا در این گونه کشورها صورت می گیرد عموماً ضدکمونیست، ضداجتماعی و به نفع سرمایه گذاران و امپریالیسم است. اعتراضات و اقدامات تحریمی همیشه هنگام مبارزات انتخاباتی ریاست جمهوری برنامه ریزی می شوند تا مسائلی همچون تقلب پنهانی و کشمکش ها را افزایش دهند و در صورت شکست خوردن مخالفان، انتخابات را بی اعتبار و بدنام کنند و به طور کلی موضوع چیزی غیر از این نیست.

این موسسات همیشه برای آگاهی دادن، سرمایه گذاری و آموزش دادن حضور دارند: صندوق ملی برای دموکراسی، موسسه جمهوری بین المللی، موسسه دموکراتیک ملی و خانه آزادی، دفتر نمایندگی توسعه بین الملل، موسسه آلبرت انیشتین و مرکز بین المللی مبارزات غیرخشونت آمیز. دو موسسه آخر برای آموزش نیروهای ویژه و موافقت با جنبش جوانان در جهت تشویق به تغییرات عاری از خشونت به خود افتخار می کنند.

این استراتژی به دنبال تضعیف و مختل کردن ستون های نیروی کشور، خنثی کردن نیروهای امنیتی و تشکیل حس هرج و مرج و بی ثباتی است. سرهنگ «رابرت هلوی» یکی از بنیانگذاران این استراتژی و معاون موسسه آلبرت انیشتن، توضیح داد که هدف، تخریب نیروهای مسلح و نیروهای پلیس نیست بلکه تغییردادن آن ها و متقاعد کردنشان برای ترک دولت کنونی است و این که آن ها را متوجه سازد که در دولت بعدی برای آن ها جایگاهی وجود دارد.

جوانان عادت دارند که سعی کنند نیروهای امنیتی را تضعیف کنند و درگیر شدن آن ها را در سرکوب کردن اعتراضات همگانی مشکل تر سازند.

این یک استراتژی است که برای نیروهای امنیتی، مقامات رسمی و عموم مردم به همراه جنگ روانی و حضور خیابانی به خوبی طراحی شده که تمامی این عناصر حس مردمی را القا می کنند که در شرف شورش هستند.

نویسنده: اوا - گولینگر

مترجم: منصوره - اسماعیلیان

منبع: هفته نامه - پنجره - ۱۳۸۸ - شماره ۳۶ - تاریخ شمسی نشر ۰۰/۰۰/۱۳۸۸ - به نقل از chavezcode.com، فوریه ۲۰۱۰