تشویق کنیم یا تنبیه

تفاوت زیادی میان استفاده از روش های تشویقی و تنبیهی وجود دارد در روش های تنبیهی از اعمال محدودیت هایی استفاده می شود که در صورت اجرای قوانین, اجتناب پذیر هستند

تفاوت زیادی میان استفاده از روش های تشویقی و تنبیهی وجود دارد. در روش های تنبیهی از اعمال محدودیت هایی استفاده می شود که در صورت اجرای قوانین، اجتناب پذیر هستند. این کار شاید در کوتاه مدت موثر باشد ولی به ندرت در شرایط دشوار اثرات دائمی خواهد داشت.

در واقع این سیاست غالبا باعث می شود نوجوانان برای فرار از مجازات به دنبال راه های ابتکاری باشند (مثل دزدانه وارد خانه شدن و...)

هدف از روش های حمایتی حفظ امنیت نوجوانان و اطرافیان آنهاست. فرض کنید فرزندتان بدون اطلاع دادن به شما دیروقت به منزل برمی گردد. به دو واکنش زیر توجه کنید.

● روش تنبیهی

- «تو احساس مسئولیت نمی کنی. اکنون باید چهار تعطیلی را درخانه بمانی تا درس خوبی بگیری».

● روش تشویقی

- «به نظر می رسد هنوز آمادگی نداری که با دوستانت تا دیروقت بیرون باشی. وقتی عادت کردی به موقع به خانه برگردی، یا حداقل به من در مورد دلایل دیرآمدنت خبر بدهی، آن وقت می فهمم که آمادگی لازم را برای این کار به دست آورده ای. از این پس باید قبل از ساعت ۶ خانه باشی. اگر به موقع به خانه بیابی این زمان را نیم ساعت دیگر تمدید می کنیم.

ما به این دلیل استفاده از سیاست تشویقی را توصیه می کنیم: تحقیقات نشان می دهد کورتکس که بخش کنترل افکار، منطق، برنامه ریزی و تفکر است تا قبل از ۲۵سالگی به رشد نهایی نمی رسد و نوجوانان به شدت تحت تاثیر احساسات خود قرار دارند.

در واقع فعالیت کورتکس از منابع ناخوشایند جلوگیری می کند. برای روشن شدن موضوع، بخش کنترل احساسات و غریزه در مغز را به ترتیب مانند فرمان و پدال گاز یک اتومبیل را درنظر بگیرید. بخش جلویی کورتکس مثل پدال ترمز است. وقتی اتصالات به خوبی کار نمی کند نوجوان نمی تواند احساسات خود را کنترل کند. او اول عمل می کند و اگر خوش شانس باشد مدتی بعد در مورد اقدام خود می اندیشد!

یادتان باشد در میان رانندگان زیر ۲۵ سال آمار تصادفات بسیار بالاست. شاید بگویید که فرزندتان بیشتر اوقات مسئولیت پذیر و منطقی است. بدون تردید حق با شماست. کورتکس از ابتدای تولد آغاز به فعالیت می کند و معمولا زمانی که فرزندتان به دبیرستان می رود ارتباطات مناسبی وجود دارد ولی در صورت بروز تنش، این ارتباط لطمه می بیند و بدون ترمز، تصادف اجتناب ناپذیر است!

استفاده از سیاست تشویق مثل این است که پدال ترمز اتومبیل خودتان را در اختیار یک نوجوان بگذارید. شما با این کار در واقع این پیام را می دهید: «می دانم که ترمز اتومبیل تو هنوز قابل اعتماد نیست و بنابراین قصد ندارم تو را در سوز برف به بزرگراه بفرستم. بهتر است از رانندگی در جاده های ایمن تر شروع کنیم. من امنیت تو را تأمین خواهم کرد و تو می توانی از من کمک بگیری.»

وقتی معلوم شد نوجوان نمی تواند در برخی از شرایط اصل ایمنی را رعایت کند عاقلانه خواهدبود آزادی او را محدود کنیم و به حمایت از وی بپردازیم ولی یادتان باشد زندانی کردن او در اتاق نتیجه مثبتی نخواهد داشت.

او باید گام به گام پیشرفت کند و برای رسیدن به این هدف باید به تمرین بپردازد.

نوجوانان برای در امان ماندن از نتایج ناخوشایند رفتار خود به حمایت و راهنمایی بزرگ ترها نیاز دارند.

سیاست های رفتاری دقیقاً همان چیزی است که آنها احتیاج دارند. تا زمانی که نوجوانان نمی توانند احساسات خود را کنترل کنند به احساس امنیت، اطلاعات مفید و والدین منطقی و دلسوز نیازمندند.

ترجمه از آذر شایان