لکنت زبان در هر سنی بروز می کند

لکنت زبان بین کودکان ۲ تا ۵ ساله دیده می شود. بچه ها با یادگیری زبان و درست کردن جملات با محیط و اطرافیان ارتباط برقرار می کنند. به گزارش «ABCnews»اختلال لکنت زبان شاید برای هفته ها و یا …

لکنت زبان بین کودکان ۲ تا ۵ ساله دیده می شود. بچه ها با یادگیری زبان و درست کردن جملات با محیط و اطرافیان ارتباط برقرار می کنند. به گزارش «ABCnews»اختلال لکنت زبان شاید برای هفته ها و یا سال ها در فرد باقی بماند. اکثر کودکان بدون نیاز به مراجعه به متخصص و به مرور زمان بهبود پیدا می کنند. اما برای برخی ها این اختلال می تواند مادام العمر باشد و باعث ایجاد مشکلاتی در عملکرد فرد در مدرسه و یا محیط کار شود. لکنت زبان ناگهانی کودک می تواند باعث نگرانی والدین شود. در این مطلب ابتدا می خواهیم تعریفی از لکنت زبان داشته باشیم.

۱ ) لکنت زبان چیست؟ لکنت زبان اختلال در روش معمولی سخن گفتن است و می تواند شکل های متفاوتی داشته باشد. به عنوان مثال، برخی افراد چند حرف اول کلمه را تکرار می کنند و یا آن را می کشند. بعضی اوقات نیز توقف کامل صحبت و یا حذف تلفظ یک کلمه را شامل می شود. بعضی نیز صحبت خود را با صداهای نامتعارف قطع می کنند. لکنت زبان می تواند در هر سنی رخ دهد اما بین کودکانی که در حالت یادگیری و جمله سازی هستند رایج تر است و بیشتر پسران دچار این اختلال می شوند. این اختلال معمولا بین ۱۸ تا ۲۴ ماهگی آغاز و تا ۵ سالگی دیده می شود. از هر ۵ کودک یک نفر در مقطعی از زندگی دچار این اختلال و باعث نگرانی والدین می شود. از هر ۲۰ کودک ، یکی از آن ها به مدت ۶ ماه و یا بیشتر با این معضل رو به روست .داشتن اطلاعات کافی و روش برخورد با این اختلال می تواند کمک بزرگی به رفع آن کند.

۲ ) آیا تفاوتی بین لکنت زبان معمولی و لکنت زبان مشکل ساز وجود دارد؟ همیشه نمی توان به راحتی شدت لکنت زبان کودک و پیشرفت آن را تشخیص داد. اما چند علامت می تواند مشکل ساز شدن این اختلال را نشان دهد:

کودکی که از لکنت زبان خفیف رنج می برد شاید بیش از یک بار صدایی را تکرار کند.

متوجه درگیری عضلات صورت هنگام صحبت کردن می شوید .

هنگام تکرار درجه صدا افزایش می یابد.

در مواقع حاد کودک تلاش زیادی هنگام حرف زدن می کند.

در موارد حادتر، برای جلوگیری از این اختلال کودک سعی می کند کلمات را عوض کند و یا با استفاده از صدای اضافه به حرف زدن می پردازد. بعضی کودکان نیز تا جایی که ممکن است از موقعیتی که نیاز به حرف زدن دارد، دوری می کنند. ۳ -علت لکنت زبان چیست؟

متخصصان به ۴ عامل اشاره می کنند:

سابقه خانوادگی لکنت زبان:

نزدیک ۶۰ درصد افرادی که دچار این اختلال می شوند افرادی در خانواده دارند که از لکنت زبان رنج می برند.

رشد کودک:

کودکانی که مشکل زبان و یا گفتاری دارند نسبت به دیگران بیشتر دچار این اختلال می شوند.

فیزیولوژی عصب(Neurophysiology):

در بعضی کودکان مبتلا به لکنت زبان ، برقراری ارتباط بین مغز و عضلات گفتار دچار اختلال می شود.

انتظارات خانواده؛ علت این اختلال در بعضی از کودکان با انتظارات بالای خانواده ها و شیوه زندگی ارتباط دارد.به طور معمول این اختلال با ناراحتی فیزیکی و یا بیماری در سال های آینده ارتباط دارد.

۴ ) چه زمانی باید به پزشک مراجعه کرد؟ اگر نگران وضعیت و رشد کودک خود هستید به متخصص مراجعه کنید. تاکنون درمانی و یا دارویی برای اختلال تایید نشده است، در کودکان دچار اختلال حاد لکنت زبان تشخیص زودهنگام و مداخله به موقع برای درمان آن ها می تواند بسیار موثر باشد. نشانه های لکنت زبان عبارتند از:

لکنت زبان مکرر که به مرور زمان شدت پیدا می کند.

لکنت زبانی که با حرکت بدن و یا صورت همراه است.

تنش که باعث بلندی صدا هنگام صحبت شود. *لکنت زبانی که پس از ۵ سالگی کودک ادامه پیدا کند.

۵ ) چگونه می توان به این کودک در منزل کمک کرد؟

محیطی لذت بخش و آرام برای صحبت کردن ایجاد کنید.

با توجه کامل به صحبت کردن با او بپردازید. به عنوان مثال هنگام شام او را در مکالمه خانوادگی دخالت دهید.

از روش صحبت کردن او انتقاد نکنید و به او برای صحبت کردن درست فشار نیاورید.

هنگامی که لکنت زبان شدت می گیرد از او نخواهید به صحبت با دیگران بپردازد. به جای آن بگذارید کاری را که نیاز به صحبت کردن ندارد انجام دهد.

بدون این که بی حوصلگی نشان دهید به دقت به حرف های او توجه کنید. ارتباط چشمی داشته باشید. از درست کردن و کامل کردن جملات او اجتناب کنید.

هرچند که عباراتی مانند «صبر کن و نفس عمیق بکش»، «یواش تر» به منظور کمک به اوست اما شاید باعث شود او حساس تر شود. از استفاده از این عبارات بپرهیزید.

والدین با آرام و شمرده صحبت کردن می توانند الگوی خوبی برای فرزندان خود باشند.

از عنوان کردن این اختلال به کودک واهمه نداشته باشید. به سوال های او در این مورد به گونه ای پاسخ دهید تا او قبول کند که اختلال در گفتار امر عادی است و همه تا حدی در زندگی به آن دچار می شوند.