نگاهی به دو مجموعه سقوط یک فرشته و پنج کیلومتر تا بهشت

● ساختار شکنی های بی هدف
عجیب است که رسانه ملی نمی تواند قدرت جامعه پذیری خود در ماه رمضان را احیا کند و جذابیت آثار ماندگار مناسبتی در سیما که تابعی از بررسی دقیق مناسبات انسانی …

ساختار شکنی های بی هدف

عجیب است که رسانه ملی نمی تواند قدرت جامعه پذیری خود در ماه رمضان را احیا کند و جذابیت آثار ماندگار مناسبتی در سیما که تابعی از بررسی دقیق مناسبات انسانی بود جای خود را به عالم ارواح، جهان ماورا و نبرد انسان و شیطان داده است. به واقع ما با نوعی ساختارشکنی بی هدف در محتوا و فرم آثار رمضانی امسال رویارو هستیم که برای عبور هنرمندانه از خطوط قرمز معمول به ترفندهای نه چندان فکورانه ای همچون همراهی روح امیرحسین با روح یک دختر(پریناز ایزدیار) در پنج کیلومتر تا بهشت یا بهره گیری از شیطان به عنوان راوی مجموعه سقوط یک فرشته روی آورده است.

البته سقوط یک فرشته با این تمهید روایی تا حدودی توانسته جذاب باشد و نوعی کلاس شیطان شناسی به راه اندازد اما به دلیل ضعف های روشن سناریو در ایجاد همگامی میان دلهره، وهم و مهر میان شخصیت ها و نوعی تنش دراماتیک بی هدف در روایت سوم شخص مفرد(شیطان) ضربه ای اساسی خورده است و نتوانسته یک نقطه عطف یا بحران هدفمند را در فیلمنامه خود جای دهد. در خصوص پنج کیلومتر تا بهشت نیز وضعیت بهتری را نمی بینیم. روح بازی یا به قول سایت مشرق نیوز، دختر بازی یک روح سرگردان چنان نچسب و آزارنده است و از وجه منطق نمایشی دارای زدگی های روایی است که شروع امیدوار کننده آن نیز چندان به کمک مجموعه نیامده است.

رها شدن جسم نیمه جان امیرحسین با آن وضعیت در نقطه ای پرت و چرخیدن آزادانه و راحت روح وی در همه جا و همراهی هایش با روح یک دختر که حتی به تماشای فیلم در فرهنگسرای ارسباران نیز می رسد (قابل توجه شهرداری تهران به عنوان اسپانسر مجموعه) آن چنان بی منطق و نادرست در فیلمنامه گنجانده شده که مجموعه را تنها به واسطه برخی وجوه پر رنگ فنی از جمله موسیقی متن برجسته آریا عظیمی نژاد در بازتاب تعلیق درون متنی اثر قابل تحمل کرده است.

نویسنده : بهداد مهری