همه حرف ها, بهانه است

با نزدیک شدن به انتخابات مجلس هشتم, به نظر می رسد اکثر گروههای سیاسی و جناح های فعال در کشور, برآورد دقیقی از شرایط خود در میان مردم و افکار عمومی دارند, اما درست مانند آنچه در انتخابات ریاست جمهوری سال ۷۶ و پس از آن در انتخابات مجلس ششم اتفاق افتاد, بسیاری از اصـولگـرایـان تلاش مـی کننـد برای حفظ روحیه همفکـران و جلـوگیـری از ریـزش بیشتـر نیـروها, از پیروزی قطعی و قاطع خود سخن بگویند

با نزدیک شدن به انتخابات مجلس هشتم، به نظر می‌رسد اکثر گروههای سیاسی و جناح‌های فعال در کشور، برآورد دقیقی از شرایط خود در میان مردم و افکار عمومی‌دارند، اما درست مانند آنچه در انتخابات ریاست جمهوری سال ۷۶ و پس از آن در انتخابات مجلس ششم اتفاق افتاد، بسیاری از اصـولگـرایـان تلاش مـی‌کننـد برای حفظ روحیه همفکـران و جلـوگیـری از ریـزش بیشتـر نیـروها، از پیروزی قطعی و قاطع خود سخن بگویند. از جمله می‌توان به تکرار پیش بینی همان چهره‌ای اشاره کرد که تنها ۲ روز قبل از حادثه کم نظیر ۲ خرداد ۷۶، از پیروزی ۶۰ تا ۷۰ درصدی کاندیدای محافظه کاران سخن می‌گفت و در انتخابات مجلس ششم نیز خود را از اولین منتخبان حوزه انتخابیه تهران می‌دانست. او این بار نیز بر پیروزی قاطع و غیرقابل تردید جناح خود و تسلط بلامنازع اصولگرایان بر مجلس هشتم تاکید می‌کند. اصلاح طلبان هم با شناخت دقیق از شرایط موجود، سرنوشت خود در مجلس هشتم را مرتبط با نحوه برگزاری انتخابات می‌دانند و در عین حال بر این نکته پافشاری دارند که جناح رقیب آنها حتی به فرض برخورداری از انواع <دوپینگ> قادر نخواهد بود یک پیروزی درخشان و افتخارآفرین در کارنامه خود ثبت نماید. در این میان یک فراکسیون وابسته به اصولگرایان، رفتار ویژه‌ای از خود بروز می‌دهد این فـراکسیـون کـه گـروهـی از قـدرتمندان دولتی و تعدادی رسانه را شامل می‌شود، رفتار دو سال اخیر خود را بر اساس توهمی غیردقیق از نتایج انتخابات ریـاسـت جمهوری سال ۸۴ تنظیم کرده است و همین توهم، گاه آنها را به بعضی تکروی‌ها کشانده است. برخی تندروی‌های آنان نیز می‌تواند ناشی از برداشت غیرصحیح آنها از همان انتخابات باشد. آنها بدون توجه به میزان آرای کاندیداها در مرحله اول انتخابات ریاست جمهوری سال ۸۴ – که در بهترین شرایط می‌توان آن را سقف میزان مقبولیت دیـدگـاههای هر یک از کاندیداها در میان مردم دانست– نتایج مرحله دوم همان انتخابات را ناشی از اقبال گسترده مردم به دیدگاههایی دانستند که بسیاری از آنها، قبل از آغاز به کار دولت نهم هیچ گاه تـوسط کاندیدای پیروز در مرحله دوم انتخابات،به صورت علنی مطرح نشده بود!

این توهم، گروه پیروز در سوم تیرماه ۸۴ را به عدم مشورت با سایر فراکسیون‌های اصولگرایان در هنگام انتخاب اعضای کابینه تشویق کرد که پاسخ فـوری، شفـاف و بـی سـابقـه اصـولگرایان مسلطبر مجلس را به دنبال داشت. اما حتی عدم رای اعتماد اکثریت اصولگرای مجلس به چهار وزیر کلیدی – که نزدیک‌ترین یاران احمدی نژاد تلقی می‌شدند– تغییـری در دیـدگـاههـای رئیـس جمهـور و حلقـه مشاوران او ایجاد نکرد و حامیان قلم به دست و رسـانه‌ای او نیز، همان راهی را ادامه دادند که از نخستین روز بعد از پیروزی احمدی نژاد، آغاز کرده بودند. در واقع بعضی تصمیم گیری‌های مدیریتی و مجموعه‌ای از سیاست گذاری‌های اقتصادی دولت نهم و پس از آن، جدا شدن گروه موسوم به حامیان دولت از سایر طیف‌های اصولگرایان در انتخابات دوره سوم شـوراهـای شهـر و دوره چهـارم خبـرگان رهبری را می‌توان، از پس لرزه‌های انتخابات سوم تیرماه و برداشت اشتباه گروهی از حامیان دولتی و رسانه‌ای رئیس جمهور از آن انتخابات دانست. البته نتایج انتخابات آذرماه ۸۵ به ویژه شکست سنگین چند تن از کاندیداهای شورای شهر در حوزه تهران و نیز تفاوت معنادار رای هاشمی رفسنجانی در انتخابات خبرگان با آرای کسانی که حامیان فکری احمدی نژاد تلقی می‌شدند، تا حدودی واقعیات را برای طیف تازه وارد به جناح اصولگرایان آشکار ساخت و از همان زمان به بعد، می‌توان ایجاد نوعی تغییر در رفتار و گفتار بعضی رسانه ها، تریبونها و سایتهای وابسته به این طیف مشاهده کرد. آنها که گویی از افزایش حامیان خود در میان نخبگان ناامید و نسبت به ریزش روز به روز آرای خود در میان اقشار مختلف مردم مطمئن شده بودند از حدود یکسال قبل دست به تغییر تاکتیک زدند. در نخستین مرحله، آنها تکذیب یا مخفی ساختن برخی ضعف‌های دولت و انتساب ناکامیها به عوامل موهوم خارج از دولت برای متوقف ساختن رونـد رو بـه افـزایـش نـارضایتی‌های عمومی‌ ‌و یا سلب مسئولیت دولت در این مورد را در دستور کار قرار دادند. ‌ ‌

بی تفاوتی برخی رسانه‌ها و تریبونها در برابر واقعیت انکار نشدنی گرانی و تورم، منتسب ساختن مشکلات اقتصادی مردم به مافیاهای ناشناخته و تـلا‌ش بـــرای اثـبــات دخـالـت رقـبـای دولـت در نابسامانی‌های مدیریتی و اقتصادی، در همین راستا انجـام مـی‌گرفت. اما پس از آنکه مطمئن شدند مخفی سازی اشکالا ت یا فرافکنی‌های هر روزه، باری از دوش آنها برنخواهد داشت، تخریب وسیع رقیب را آغاز کردند. البته این رقیب، طیف گسترده‌ای از اصولگرایان و اصلا ح طلبان را شامل می‌شد و تنها شرط لازم برای قرار گرفتن در طیف افراد مستحق تخریب، عدم موافقت با بعضی سیاستها و اقدامات دولت نهم بود. ‌ ‌

در فضای جدید، یک گروه دانشجویی حامی دولت اجازه می یابد نمایندگان اصولگرای مجلس را به خاطر مخالفت مستدل با برخی تصمیمات دولت، به جاه‌طلبی و ویژه‌خواهی متهم کند، عده‌ای دیگر از منتقدان دولت هم که احتمال رقابت جدی آنها با رئیس‌جمهور در انتخابات بعدی ریاست جمهوری وجود دارد، به این جرم مورد حمله واقع می‌شوند که قبلا‌ نظامی بوده‌اند، اصولگرایان سنتی هم که حاضر به همراهی انتخاباتی با گروه موسوم به حامیان دولت نبودند مورد حمایت بوش معرفی می‌شوند و یکی از اصلی‌ترین روزنامه‌های مخالف دوم خرداد، فقط به این خاطر که از سفر حج احمدی‌نژاد انتقاد کرده، روزنامه دوم خردادی معرفی می‌شود و مورد حملا‌ت شدید قرار می‌گیرد! یک وزیر پاکدست دولت موسوی، هاشمی وخاتمی که حدود ۸ سال است خانه نشین می‌باشد تنها به خاطر انتقادات کارشناسی از دولت به انواع رانت خواری‌ها متهم می‌شود و... اما در این میان، اصلا‌ح‌طلبان به عنوان جدی ترین رقیب دولت، وضعیت ویژه دارند و لذا یک مقاله نویس تازه مشهور شده، در کنار حملات شدید به منتقدان اصولگرای احمدی نژاد، هر چه می‌خواهد علیه اصلا‌ح‌طلبان می‌گوید و قلم به دست پرسابقه همفکر او نیز چشم می‌بندد و قلم به دست می‌گیرد و همه اصلاح طلبان را آمریکایی و گروهی از آنها را دارای مفاسد اقتصادی و ... معرفی می‌کند تا اگر توانست آنها را به کناره‌گیری داوطلبانه از انتخابات تشویق نماید و اگر هم در این زمینه توفیقی کسب نکرد به خیال خود، فضای روانی و اجتماعی لازم برای رد صلاحیت آنها توسط هیات‌های اجرایی یا نظارتی را آماده سازد.

در یک کلا‌م، به نظر می رسد بسیاری از ادعاهای ضد آمریکایی و نیز برخی از رفتارها و گفتارهای به ظاهر حمایت‌گونه‌ از روش‌های انقلا‌بی دولت نهم، که با چاشنی اتهام‌افکنی‌های مبتذل علیه همه منتقدان دولت - اعم از اصولگرا، میانه رو و اصلا‌ح طلب - مطرح می شود، تنها یک بهانه و ترفند تبلیغاتی است که هدف اولیه آن، انحراف اذهان مردم از ضعف های دولت و اهداف بعدی آن کنار کشیدن رقبای دولت از انتخابات مجلس و یا زمینه‌سازی خیالی برای حذف آنها از انتخابات است. البته به نظر می رسد هر سه تلاش، پیشاپیش شکست خورده است. زیرا بعضی ضعف‌های دولت در سیاست و اجرا،‌آن قدر آشکار بوده که اعتراض همزمان کارشناسان مستقل و نمایندگان مجلس از جناح‌های مختلف را به دنبال داشته است. رقبای دولت در دو جناح نیز خود را برای حضوری فعال درانتخابات آماده کرده‌اند و نهایتا تاکید رهبری نظام بر برگزاری انتخابات پرشور، اجازه رد صلا‌حیت‌های گسترده و بی‌منطق را به دست اندرکاران اجرایی و نظارتی انتخابات‌نخواهدداد.‌در عین حال رسانه‌هایی که در روزهای اخیر به بعضی بهانه‌های نخ نما شده، هرنوع هتاکی و اتهام افکنی به منتقدان دولت را جایز می‌شمارند و یا به بهانه حمایت از دولت، هرچه دلخواه آنهاست می‌نویسند و می‌گویند، می‌توانند به کارهای خود ادامه دهند؛ تنها به شرط آنکه امیدی به نتیجه‌گیری از بهانه‌جویی‌های خود نداشته باشند و به این انتظار ننشینند که مردم علیرغم آنکه ‌مشکلا‌ت را می‌ببینند، تحت تاثیر تبلیغ چند تریبون و رسانه مکتوب، دولت نهم را موفق‌ترین دولت در راه تزریق آسایش و رفاه به جامعه بدانند و منتقدان دولت را دشمن قسم خورده ملت و نظام!