بر اثر صبر، نوبت ظفر آید

این شعر فارسی به اندازه کافی رساست. حالا اگر شما باشید و همین شعر، از این چه می‌فهمید؟ این شعر فارسی بدآموزی است یا نیک‌آموزی؟ این‌که می‌گوید «صبر و ظفر هر دو دوستان قدیم‌اند» آیا مقصودش از صبر یعنی حالت انتظار و دست روی دست گذاشتن و در خانه نشستن؟

این شعر فارسی به اندازه کافی رساست. حالا اگر شما باشید و همین شعر، از این چه می‌فهمید؟ این شعر فارسی بدآموزی است یا نیک‌آموزی؟ این‌که می‌گوید «صبر و ظفر هر دو دوستان قدیم‌اند» آیا مقصودش از صبر یعنی حالت انتظار و دست روی دست گذاشتن و در خانه نشستن؟ می‌گوید آدم در خانه که بنشیند و همین طور منتظر باشد ظفر برایش می‌آید؟ یا این که می‌گوید صبر و ظفر، صبر و پیروزی دو دوست قدیم هستند؛ یعنی در میدان مبارزه صبر دوست ظفر است؛ در میدان مبارزه خیال نکن ظفر مفت به تو می‌رسد، باید صابر بود و ایستادگی داشت تا ظفر برسد. پس این بد آموزی در این شعر فارسی نیست. آن شعر عربی خیلی صریح‌تر بیان می‌کند: انی وجدتُ و فی الایام تجربه للصبر عاقبه محموده الاثرممن؛ یافتم این را و در روزگار تجربه‌هایی است (یعنی به تجربه یافته‌ام) که صبر عاقبت نیکی دارد. و قل من جد فی امرٍ یطالبُهُ فاستصحب الصبر الا فاز بالظفر؛ کم اتفاق می‌افتد که کسی کاری را طلب کند و در آن کار کوشش کند و صبر را همراه خود داشته باشد، الا اینکه مظفر و پیروز می‌شود. این چگونه تعلیمی است؟ بدآموزی است؟ می‌گوید کاری را که طلب می‌کنی جدیت داشته باش، صبر را هم همراه جدیت داشته باش، مظفر می‌شوی.