راز بقا

صنعت قند و شکر برای رفع مشکلات خود نیازمند پشتیبانی دولت در حوزه های مختلف و به هدف افزایش تولید رقابتی است

در فرآیند توسعه صنعت قند و شکر کشور و پس از تعیین چشم‌انداز آن، پرسش بنیادین این است که تصویر مطلوب چگونه باید محقق شود؟ مسیر حرکت از وضع موجود به وضع مطلوب چگونه باید باشد؟ نکته مهم آن است که مجموعه اقدامات به خودی خود شکل نمی‌گیرد، بلکه نیازمند نقش مؤثر دولت است.

دولت در تنظیم دخالت‌ها و سیاست‌های حمایتی خود از این صنعت، با هدف قرار دادن ارتقای تولید رقابتی، می‌‌بایست به طور هدفمند، مشروط و زمان ‌بندی شده به رفع کاستی‌ها و مشکلات موردی تعریف شده بنگاه‌ها و صنایع مربوط به قند و شکر بپردازد و اکیداً از حمایت‌های نامحدود و عام بپرهیزد. بنابراین می‌تواند با ارایه برنامه‌ای منسجم، زمان‌ بندی شده و کارآمد و با استفاده از توان علمی و فنی متخصصان و تحلیل‌گران و همچنین مشاوره و نظرخواهی از صنعت‌گران درگیر این رشته، زمینه‌ رشد و بلوغ همه جانبه‌ این صنعت را فراهم سازد.

● حمایت‌های کارا

برنامه‌های حمایتی دولت می‌توانند شامل مواردی چون ارایه برنامه‌ میان مدت برای کاهش تدریجی تعرفه‌ واردات، برنامه و چارچوبی منسجم از روش‌های حمایتی در حوزه‌های مختلف مانند تأمین مالی، ارایه تسهیلات، به‌روز رسانی تکنولوژی، آموزش‌های مدیریتی و فرهنگی، سیاست‌ گذاری‌های مناسب در بخش کشاورزی به عنوان یکی از مهمترین نهاده‌های تولیدی این صنعت و موارد دیگر باشند.

دومین حوزه که به مراتب از اهمیت بالاتری نسبت به مورد قبل برخوردار است، مربوط به مدیران و تصمیم ‌گیران این صنعت است. برای ارتقای صنعت قند و شکر کشور، مدیران آن نیز باید با نگرشی مثبت خود را آماده‌ تغییراتی بنیادین در تفکر مدیریتی کنند؛ تغییری که آنها را از تفکر خام فروشی، محدود کردن خود به چارچوب کارخانجات و انداختن بار تمامی مشکلات به گردن دولت دور و به استفاده از روش‌های علمی، فنی و مدیریتی ترغیب کند.

امروزه با نگاهی به وضعیت مدیریت شرکت‌های موفق تولید کننده شکر جهان، اولین نکته‌ای که جلب توجه می‌کند کاهش ریسک این شرکت‌ها با استفاده از سبد متنوعی از محصولات مختلف و با ارزش افزوده‌ بالا است؛ شرکت‌هایی که ارتباط تنگاتنگی با کشاورزان خود دارند و آنها را شریکان استراتژیک خود می‌دانند. تفکر مدیریتی دنیای امروز به نحوی است که مدیران موفق از هر فرصتی برای کاهش هزینه‌ها و افزایش توان رقابتی خود استفاده می‌کنند.

به گفته دکتر عصاری، رییس کانون هماهنگی دانش و صنعت قند و شکر، شناخت چالش‌ها و تلاش جهت رفع موانع توسعه دانش بنیان قند و شکر، ایجاد مزیت رقابتی مبتنی بر دانش فنی در بنگاه‌های تولیدی، طراحی و خدماتی مرتبط با این صنعت و همچنین تعمیق شناخت جامعه علمی و دانشگاهی کشور نسبت به چالش‌های موجود در صنعت قند و شکر و جهت دهی تحقیقات و آموزش آنها به سمت نیازهای موجود و کمک به بهبود شرایط زندگی مردم از طریق بکارگیری فناوری‌های نو در عرصه تولید قند و شکر از جمله اقداماتی‌اند که به بهبود و توسعه صنعت قند و شکر کشور سرعت می‌بخشند.

حمایت‌هایی که در سال ۸۹ از این صنعت صورت گرفته به شرح زیر می‌باشند:

۱) تخصیص سالانه ۲ تریلیون و ۱۱۱ میلیارد ریال جهت سرمایه در گردش

۲) تخصیص تسهیلات ارزی سرمایه در گردش (ریفاینانس)

۳) تصویب آیین نامه ساماندهی تولید، تأمین و توزیع قند و شکر

۴) حمایت‌های تعرفه‌ای جهت جلوگیری از واردات بی‌رویه.

در وزارت صنایع نیز از دو سال پیش، بسته حمایتی توسط ستاد تحول صنایع و معادن در راستای اجرای قانون هدفمندسازی تعریف شده که در این رابطه می‌توان به تأمین نقدینگی واحدهای صنعتی از طریق خط اعتباری هزینه انرژی و بسته‌های بازسازی و نوسازی صنایع کوچک و بزرگ اشاره کرد. سود تسهیلات بسته مذکور اگر بازپرداخت آن دو ساله باشد صفر و بیش از آن ۱۱ درصد است.

بنابراین صنعت قند و شکر که جزو صنایع تأثیر پذیر می‌باشد، می‌تواند از بسته‌های حمایتی استفاده نماید و با کاهش هزینه به ارتقای کیفیت خود بی‌افزاید.