کنفرانس ادیان یا اجلاس دین ستیزان

کنفرانس ادیان در نیویورک که به پیشنهاد عربستان و با حضور رؤسای جمهور آمریکا و رژیم صهیونیستی در مقر سازمان ملل متحد برپاشده بود اگرچه از آغاز, سوءظن شدید ملت های مسلمان را درپی داشت ولی

کنفرانس ادیان در نیویورک که به پیشنهاد عربستان و با حضور رؤسای جمهور آمریکا و رژیم صهیونیستی در مقر سازمان ملل متحد برپاشده بود اگرچه از آغاز، سوءظن شدید ملت های مسلمان را درپی داشت ولی آنچه در این کنفرانس گذشت کمترین تردیدی باقی نگذاشت که مشروعیت بخشیدن به رژیم صهیونیستی و تطهیر آمریکا و اسرائیل از جنایاتی که در جهان اسلام و به ویژه در فلسطین اشغالی مرتکب شده و می شوند، هدف اصلی کنفرانس مورد اشاره بوده است.

انتظار این بود که در این کنفرانس آنگونه که از نامش پیداست موضوع و محور مباحث مطرح شده در حوزه معرفتی و دین مدارانه آنهم با هدف همگرایی ادیان مختلف و تأکید بر اشتراکات باشد و به تبع آن چون بحث از آیین و دین و مباحث این چنینی است مدعوین و حاضرین در نشست نیز بایستی اندیشمندان دینی و علمایی باشند که در این عرصه فعالیت چشم گیر و آثار شناخته شده ای داشته اند. اما برخلاف این انتظار منطقی و طبیعی در این کنفرانس بیش از ۶۰ شخصیت و مقام سیاسی- و نه مذهبی و دینی- از کشورهای مختلف شرکت کردند و تعجب برانگیزتر آنکه اشخاصی همچون جرج بوش (رئیس جمهور آمریکا)، گوردون براون (نخست وزیر انگلیس)، شیمون پرز (رئیس رژیم صهیونیستی) تزیپی لیونی (وزیر امور خارجه رژیم صهیونیستی) فرصت حضور یافتند و حتی به ایراد سخنرانی درباره دین و ایمان پرداختند!

بوش با سخنرانی در این کنفرانس جنگ هایش علیه افغانستان و عراق را به نام دین توجیه کرد! و از خواسته ها و تکالیف بشر در برابر خداوند سخن به میان آورد! و جالب تر آنکه تأکید کرد، در دوران ریاست جمهوری اش «دین» زندگی او را تغییر داده و در تمامی تهدیدها یاری اش کرده است!

درباره این کنفرانس اشاره به چند نکته خالی از فایده نیست؛

۱) تجربه گذشته و جاری و شواهد غیر قابل کتمان نشان داده است که معمولاً هر یک از «گفتمان سازی هایی» که توسط دولت های استعماری و با پشتوانه پروپاگاندای رسانه ای غرب انجام می شود در واقع پروژه ای است برای تأمین اهداف نامشروع آنها که فقط جنبه ماتریالیستی دارد و براساس اصالت ثروت، قدرت و لذت توجیه می شود.

در برهه ای از زمان با گفتمان سازی «حقوق بشر» در سطح افکار عمومی دنیا، آمریکا و غربی ها ندای حق و حقوق برای بشریت سرمی دهند و از این تابلوی دروغین، پوششی برای جنایات ضدبشری خود فراهم می کنند و حال آنکه آنچه امروزه از گفتمان جعلی حقوق بشر می توان آدرس داد، کشتار صدها و هزاران انسان بی گناهی است که در لشکرکشی های آمریکا و قدرت های غربی به عراق و افغانستان و دیگر نقاط عالم صورت گرفته و از دل همین حقوق بشر زندان های ابوغریب و گوانتانامو پدید آمده است.

و یا در برهه ای دیگر با به راه انداختن واقعه ۱۱ سپتامبر، گفتمان امنیت جهانی و مبارزه با تروریسم شکل می گیرد و دستمایه ای می شود تا با نقض قوانین بین المللی و دیپلماتیک به هر نقطه ای از عالم که از منابع غنی انرژی برخوردار است ورود پیدا کنند. جنگ و خونریزی به راه بیندازند و در این میان هرگونه «مقاومت» را خشونت و افراطی گرایی می خوانند!

برای سیطره بر دنیا نیز گفتمان «جهانی شدن» را به کشورها و دولت ها القاء می نمایند و تنها نسخه پیشرفت را در آن تفسیر و تحلیل می نمایند، اما با کنار زدن لایه های اولیه این گفتمان آنچه که از آن بدست می آید چیزی جز «غربی شدن» و به تاراج رفتن فرهنگ و سنن و باورهای بومی نیست که نتیجه آن زمینه سازی برای غارت ثروت و منابع و ذخایر ملت هاست.

در دنیای به اصطلاح مدرن امروز تمیز «واقعیات» از «جعلیات» نیازمند کنار زدن نقاب هایی است که در پوشش گفتمان ها و شعارهای پرطمطراقی همچون حقوق بشر، آزادی، صلح، جامعه مدنی، امنیت جهانی، مبارزه با تروریسم، نفی خشونت و افراط گرایی و... جلوه نمایی می کند و برپایه آن اجلاس ها، نشست ها و کنفرانس های متعدد برگزار می شود.

۲) با تامل و درنگی کوتاه در سابقه و کارنامه سیاست بازانی نظیر بوش و شیمون پرز پی بردن به هدف اصلی این کنفرانس خیلی پیچیده نیست، زمانی که کشورهای عربی و رژیم صهیونیستی قرار است در کنفرانسی به نام «ادیان» ! گرد هم آیند، اولین چیزی که از آن استشمام می شود و شواهد و قرائن نیز نشان از آن دارد، «احیای طرح صلح در خاورمیانه» است که عادی سازی روابط اعراب و رژیم صهیونیستی نیز فرع بر آن است.

پیش تر هم که کنفرانس ادیان در مادرید و مکه برگزار شد هدف اصلی نه گفت وگوی ادیان، بلکه طرح سازش در خاورمیانه بوده است که تامین امنیت رژیم صهیونیستی و پایمال کردن حقوق مردم مظلوم فلسطین پی آمد قطعی آن است.

از سویی دیگر، چند روز قبل از برگزاری کنفرانس ادیان، مذاکرات صلح در نشست شرم الشیخ به سردی گرایید و می توان گفت این کنفرانس در ادامه روند پیگیری صلح ترتیب داده شد، چرا که یکشنبه گذشته - دو روز قبل از برگزاری کنفرانس ادیان- اعضای گروه چهار جانبه صلح در خاورمیانه متشکل از اتحادیه اروپا، آمریکا، روسیه و سازمان ملل در نشست شرم الشیخ هیچ نتیجه ای جز فراخوانی ساده جهت ادامه روند صلح - بخوانید سازش - به دست نیاوردند.

قبل تر از آن - در سال ۲۰۰۷ - اجلاس آناپولیس به منظور عادی سازی روابط اعراب و رژیم صهیونیستی تحت استراتژی «صلح در خاورمیانه» برگزار شده بود که نتیجه آن بهتر از شرم الشیخ و مانند آن نبود.

۳) البته اعتراض شدید چهره ها و شخصیت های مذهبی و سیاسی منطقه به برپایی کنفرانس ادیان - که با تلاش قدرت های غربی و مباشرت بی دریغ عربستان برای نجات رژیم جعلی صهیونیستی از بن بست مشکلات برگزار شد - نشان می دهد که ترفند دسیسه گران نخ نما شده و از کارایی برخوردار نیست و بکارگیری تاکتیک «دین علیه دین»! برملا شده است.

در این کنفرانس هر چند کانال مخفی عادی سازی روابط میان اعراب و رژیم صهیونیستی در پوشش گفت وگوی ادیان احداث گشت لیکن خطر مهم تر این است که رژیم نامشروع صهیونیستی که ایدئولوژی حاکم بر آن صرفا یک ایدئولوژی میلیتاریستی و ماتریالیستی است در جایگاه یک «دولت به اصطلاح دینی»!!! مدعی مبارزه با تروریسم و افراطی گرایی هم بشود! و اشخاصی چون بوش- همانطور که در صدر یادداشت به گفته هایش در کنفرانس ادیان اشاره شد- که نسبت آنها با دین رابطه منطقی تباین است درباره «خدا»، «دین»، «صلح و نفی خشونت» سخن سرایی کنند.

اینکه «دین ستیزان» در مقام «پیام آوران دین» بنشینند باید با واکنش جدی و گسترده جنبش بیداری اسلامی- که مدتهاست به برکت انقلاب اسلامی نضج گرفته است- این خط و پروژه ناکام بماند وگرنه مدعیات این قشر بی دین به مانند اسلافشان همچون «کارتر» و «بگین» تا جایی ادامه می یابد که به تعبیر امام راحل عظیم الشان «می خواهند عروه الوثقی را حاشیه کنند؟!» (سخنرانی در جمع مسئولان نظام- ۶۴.۱.۲۹).

۴) مهندسی سیاست خارجی جمهوری اسلامی بر مبنای مثلث عزت، حکمت و مصلحت اجازه نمی دهد در حالی که پاره ای کشورهای عربی- که اسم دین را نیز یدک می کشند- با دین ستیزان و کسانی که دستشان به خون هزاران مسلمان بی گناه آغشته است و اینچنین بی پروا و گستاخانه در پوشش گفت وگوی ادیان با یکدیگر مراوده دارند؛ در سطح روابط خود با این کشورها تجدیدنظر نکنند و یا اعتراض رسمی خود را اعلام ندارند

حسام الدین برومند