ناسا به دنبال لباسی جدید

برخی مواقع برای پیشرفت باید قدمی رو به عقب برداشت ناسا بتازگی آزمایش های جدیدی را برای طراحی لباس فضانوردان فضاپیمای اریون شروع کرده که در حال ساخت است

برخی مواقع برای پیشرفت باید قدمی رو به عقب برداشت. ناسا بتازگی آزمایش‌های جدیدی را برای طراحی لباس فضانوردان فضاپیمای اریون شروع کرده که در حال ساخت است.

آزمایش‌های اشاره شده برای طراحی لباس فضانوردی جدید در کارگاه رانش خنثی در مرکز فضایی جانسون هیوستون دنبال شده و طی آن، محققان مشغول ساخت لباسی هستند که برای خارج و وارد شدن به جو زمین مورد استفاده قرار گیرد؛ لباسی که شباهت فراوانی به نمونه‌های مورد استفاده در سفر‌های فضایی دهه ۶۰ میلادی دارد. برنامه اریون که پیشتر به آن اشاره کردیم، قصد دارد سفر‌های فضایی به همراه فعالیت استخراجی را آسان‌تر کند؛ فعالیتی که با توجه به ساختار فعلی لباس فضانورد‌ها بسختی امکان‌پذیر است.

در همین ارتباط، چند فرضیه مختلف مورد بررسی قرار گرفت که به طور کلی لباس سنگین یا لباسی با ساختار هیبرید را پیشنهاد می‌دادند. ابتدا محققان لباسی را با عنوان نمونه اولیه Z۱ تولید کردند که دارای پوسته‌ای سخت، با انعطاف کم برای فضانورد و دریچه‌ای بزرگ بود. هر چند این لباس برای استفاده در محیط‌های بزرگ مناسب به نظر می‌رسید، اما بیشتر قابلیت‌های خود را برای حرکت فضانورد در محیط‌های بسته از دست می‌داد. همین موضوع در کنار هدف اصلی ماموریت اریون یعنی استخراج از سیارک‌های نزدیک زمین عملا نمونه اولیه Z۱ را از رده خارج می‌کرد.

ناسا در ادامه برای رسیدن به راه حلی مناسب قدمی به عقب برداشت. به جای استفاده از یک لباس در تمام طول ماموریت، ناسا تصمیم گرفت لباسی را برای فرستادن فضانورد‌ها به فضا و لباسی جداگانه برای انجام فعالیت‌های استخراجی طراحی کند؛ روندی که در گذشته و طی ماموریت سال ۱۹۷۵ آپولو سویز مورد استفاده قرار گرفت. جواب مساله به وجود آمده در لباس «اد وایت» نهفته بود؛ لباسی که از آن در ماموریت سال ۱۹۶۵ گمینی۴ استفاده شده بود. اولین لباس طراحی شده برای برنامه فضایی آمریکا در اصل ساختاری تغییر یافته از نمونه مارک ۴ بود. این در حالی است که برای ماموریت گمینی۴ از لباسی استفاده شد که پیش از آن مخصوص خلبان‌های هواپیمای پرنده سیاه (هواپیمایی با قابلیت حرکت در لبه جو با سرعت سوپرسونیک) بود. لباس‌های طراحی شده در گذشته به طور کلی برای زمانی استفاده می‌شد که کابین دچار کاهش فشار شود. این در حالی بود که فضانورد‌ها در آن زمان بیشتر مواقع نشسته بودند و فعالیت حرکتی آنچنانی انجام نمی‌دادند. زمانی تحول اصلی شکل گرفت که فضانورد‌های برنامه گمینی باید در فضا حرکت می‌کردند و نیاز به لباسی داشتند که انعطاف‌پذیری بیشتری در اختیار آنها قرار دهد. زمانی که بحث آپولو به میان آمد، حرکت فضانوردها در اولویت قرار گرفت. همین موضوع باعث شد لباس‌ها به کلی تغییر کند تا در ادامه قابلیت حرکت بیشتر و خارج شدن از فضاپیما را در اختیار فضانورد قرار دهد. پروژه جدید اریون تا حدودی به گمینی شباهت دارد. دانشمندان ناسا قصد دارند برای انجام این ماموریت از همان ساختار لباس پرنده سیاه استفاده کنند.

در کنار این موضوع، سعی شده لباس‌های فضاپیمای اریون از فناوری «سیستم پیشرفته فرار خدمه» بهره ببرد. طبق توضیحات ارائه شده هر کدام از این لباس‌ها دارای یک سری امکانات اضافی برای زمان اضطرار هستند که شامل نوعی چتر نجات، دستگاه‌های معلق‌کننده، سیستم ارتباطی و بسته نجات می‌شود. ناسا در ارتباط با نوع جدید لباس‌ها توضیح می‌دهد، ۳۰ سال زمان برای طراحی آنها صرف شده، هزینه تولیدشان بسیار کم است و به نوعی ساخته می‌شوند که شرایط برای ارتقای آنها آسان باشد.

شاید تنها تفاوت به وجود آمده نسبت به مدل‌های قبلی در رنگ لباس‌های جدید باشد که از نارنجی به سفید تغییر کرده است. تمام توضیحات ارائه شده نشان می‌دهد، با وجود مناسب نبودن لباس‌های فعلی برای انجام ماموریت اریون، ناسا تصمیم گرفته از دانش گذشته استفاده کند و به طور کلی ساختار مورد نیاز را تغییر دهد. همین موضوع نتیجه کار را به لباسی تبدیل کرده که نه تنها نسبت به گذشته سبک‌تر است، بلکه انعطاف‌پذیری مناسبی در اختیار فضانورد قرار می‌دهد تا در شرایط مختلف به فعالیت استخراجی بپردازد.

محمد طالبیان