ارتش آواتارها تشکیل می شود

دانشمندان قدم نخست برای ساخت سپاه ربات های پیشمرگ را برداشته اند

آژانس تحقیقات پیشرفته دفاعی آمریکا (DARPA) طی دهه اخیر و بویژه در حوزه دانش روباتیک، ویترین رنگینی از فناوری‌های پیشرفته هوشمند دفاعی و تسلیحاتی را به نمایش گذاشته است.

در این آوردگاه فناوری‌های برتر می‌توان ردپای محصولاتی از تجهیزات حفاظتی و توان‌افزایی فردی گرفته تا وسایل نقلیه هوشمند، روبات‌های امدادگر میدان نبرد، سامانه‌های هوشمند رهگیری، لیزرهای زمینی و هوابرد و همچنین دید‌بان‌ها و جاسوس‌های روباتیک خزنده و پرنده را دنبال کرد که گویی می‌خواهند صحنه نبردهای آینده را کاملا ماشینی کنند. نبردهایی که با حضور ابرسربازها و ارتش روبات‌ها به سناریوی فیلم‌های علمی ـ تخیلی و حال و هوای بازی‌های رایانه‌ای جنگی بیشتر شبیه خواهد بود.

از قرار معلوم آژانس دارپا برگ دیگری از این سناریوی رقابت پیشرفته دفاعی را ورق زده و از صرف میلیون‌ها دلار بودجه برای پروژه‌ای موسوم به «آواتار» خبر می‌دهد. البته این آواتار با آواتار مشهور جیمز کامرون ـ پرفروش‌ترین و فناورانه‌ترین فیلم سینمایی همه دوران ـ فقط تشابه اسمی دارد؛ و همین ابتدای کار خیالتان جمع باشد که این آژانس تحقیقات پیشرفته دفاعی دنبال دستکاری ژنتیکی بیگانه‌های پوست آبی نیست؛ بلکه آنها با برنامه آواتار خودشان در پی توسعه بخشیدن گونه‌ای از روبات‌های رزمنده هستند. آن‌طور که خود آژانس ادعا می‌کند، برنامه آواتار قرار است روی توسعه واسط‌ها و الگوریتم‌هایی کار کند که زمینه ارتباط و مشارکت بهتر و مؤثرتر میان یک سرباز و یک روبات را بهبود خواهد بخشید.

به بیان دیگر، این برنامه می‌خواهد یک سرباز را قادر به شراکت مؤثرتری با یک ماشین نیمه خودکار دوپا سازد تا در سایه این همنشینی و ارتباط کاری مؤثر، روبات بتواند همچون نسخه بدلی از سرباز در صحنه نبرد سینه سپر کند. با این حساب آژانس در سودای توسعه نسخه معادلی از پرنده‌های بی‌سرنشین است که روی زمین راه می‌رود؛ در واقع یک گونه پرنده روباتیک دوپا که سرباز کنترل‌کننده آن صدها یا هزاران کیلومتر دورتر از خط مقدم جبهه است.

برنامه آواتار تا این جای کار آمیزه‌ای از هراس و هیجان را در هیأت روبات‌های جنگجویی که با روح و مغز سربازهای انسانی به جنگ همدیگر می‌روند، به تصویر کشیده است. تصویری که به ادعای متولیانش یک نقشه خیالی و برنامه واهی نیست. آنها معتقدند با وجود همه مشکلات و موانع، امکانات و فناوری‌هایی که بتوان برای ادامه کار و نتیجه گرفتن به آنها تکیه کرد از قبل موجود هستند. به عنوان مثال می‌توان به نمونه‌هایی همچون روبات Petman اشاره کرد که می‌تواند راه برود، زانو بزند و سینه‌خیز حرکت کند.

این رو بات که از ابتدا به عنوان ابزار آزمایش لبا‌س‌های حفاظت از مواد شیمیایی معرفی شده بود در کنار روبات‌های مشابه دیگری که با مقاصد امنیتی و حفاظتی به‌عنوان بدل انسانی برای حضور در محیط‌های مخاطره‌آمیزی همچون عملیات خنثی‌سازی بمب مورد استفاده قرار می‌گیرند، نمونه‌هایی از توانایی‌های فناورانه بهتر برای آغاز ساخت سربازهای روباتیک هستند.‌

البته چنین روبات‌هایی مزایا و کارکردهای واقعا مؤثری دارند، اما مشکل اینجاست که این‌گونه روبات‌ها فقط ماشین هستند و آنقدر نبوغ و استعداد از خود نشان نداده‌اند تا به عنوان یک مدل و نسخه جنگ‌افزاری در میدان جنگ مورد استفاده قرار گیرند.

راهکاری که فعلا برای این مشکل مطرح می‌شود، استفاده از میانجی یا همان واسط‌های سخت‌افزاری است. یک سکان هدایت (همانند دسته فرمان بازی) و نمایشگر چند مونیتوری احتمالا به درد این کار می‌خورد؛ یا چنانچه واقعا بخواهید با نسخه آواتاری خودتان همراه شوید، می‌توانید از یک کلاه‌کاسکت مجازی و لباسی مجهز به حسگرها و فعال‌کننده‌ها استفاده کنید. البته باید توجه داشت که فناوری واسط‌ها یا همان فصل مشترک‌های ارتباط‌دهنده مغز ـ رایانه هنوز به درجه‌ای از کمال نرسیده‌ است که دقت و تفکیک‌پذیری مورد نیاز برای اتصالات همسطح با مغز انسان را پشتیبانی کند، ولی این امیدواری وجود دارد که ظرف چند سال آینده به لحاظ پیشرفت و کارایی به گزینه مطلوب و قابل اعتنایی بدل شود.

از طرفی با عنایت به بضاعت فناوری و سرمایه اختصاص‌یافته به برنامه آواتار و صد‌البته اطلاعات و جزئیاتی که تا اینجای کار از سوی متولیان آواتار اعلام شده است، فعلا تا همین حد که بگوییم روبات‌های سرباز در راهند، حق مطلب ادا شده است.

چون به نظر می‌رسد هنوز تا ساخت روبات‌هایی که عملا پا به صحنه نبرد بگذارند و به طور کاملا مستقل پیشمرگ انسان‌ شوند، فاصله زیادی وجود دارد یا دست‌کم چالش‌های اساسی علمی و فناوری بسیاری وجود دارد.

Extremetech

مترجم : مهریار میرنیا