عضلاتی با تاریخ مصرف یک هفته

سینتول

شمار زیادی از مسابقات بدنسازی امسال موجی از مناظراتی را به همراه داشت که به‌طور اخص در ارتباط با تزریق موضعی در بین بدنسازان مسابقه‌ای بود و به دنبال خود پرسش‌های اخلاقی بسیار زیادی را در بین ناظران و دست‌اندرکاران این رشته به همراه داشت. در خصوص تزریق موضعی این داروها با شماری از متخصصین، گفتگوئی داشته‌ایم که در ادامه خواهید خواند.

قبل از این‌که بخواهیم به تفحص بیشتری در خصوص مناظره تزریق موضعی بپردازیم، بسیار حائز اهمیت است که ابتدا بدانیم که این قبیل داروها چه هستند و تفاوت عناصر تشکیل‌دهنده آنها در چیست.

به‌طور معمول داروهای تزریقی موضعی تشکیل شده‌اند از روغن و نوعی از بی‌حس کننده‌های موضعی با تزریق این دارو به یک موضع مشخص آن بخش از عضله متورم شده و فُرم پیدا می‌کند.

عنصر رایج مورد استفاده در داروهای موضعی که به‌طور کلی از آنها به‌عنوان سینتول نام برده می‌شود یک روغن مصنوعی است که ۸۵ درصد آن تشکیل شده از زنجیره متوسط روغن تری‌گلیسرید (MCT)،ـ ۵/۷ درصد لیدوکائین که یک مسکن و بنزین الکل است. یک بدنساز پیشین اهل آلمان به نام کریس کلارک سینتول اصلی را اختراع کرد. ایده کلارک بر این بود که بتواند محصولی تولید کند که عضلات را بزرگ‌تر سازد. یعنی با تزریق روغن به داخل آنها موجب توسعه آنها شود.

پس از سعی و خطاهای بسیار زیاد نهایتاً کلارک توانست محصول خود را با علم بر این‌که سینتول یک نام تجاری بود که پیش‌تر ثبت شده بود برای عرصه با نام Pump N pose به بازار معرفی کند.

امروزه داروهای موضعی که بدنسازها از آنها استفاده می‌کنند تنوع بسیار زیادی پیدا کرده است و شرکت‌های زیادی این قبیل داروها را با نام مختص به خودشان تولید می‌کنند که برخی از آنها مثل Artecorll و سیلکون ۱۰۰۰ مصارف خاص پزشکی دارند و زمانی که در موضعی تزریق ‌شوند تنها به وسیله جراحی قابل تخلیه هستند. بحث در خصوص انواع مختلف این داروها مد نظر این مقاله نبوده و هدف اصلی از ارائه این مطلب همان‌طور که در ادامه خواهید خواند عوارض این قبیل داروهای مخرب بر روی بدن می‌باشد.

تزریق موضعی روغن مثل اکثر داروهای ارگوژنیک مصنوعی دیگر در بدنسازی بدون خطر نیست.

اگر به‌صورت تصادفی روغن به داخل یک رگ خونی تزریق شود، خیلی سریع به داخل شش‌ها فرستاده می‌شود و بدین‌ترتیب یا موجب بسته‌ شدن ریه شده و یا در مغز گیر کرده و در نتیجه باعث سکته قلبی و آمبولی می‌شود. حتی اگر این روغن به داخل عضله تزریق شود باز خطراتی را با خود به همراه دارد که از جمله می‌توان به دُمل، عفونت، فلج عضلانی و کشتن بافت‌های عضلانی که نهایتاً می‌بایست به وسیله جراحی آنها را از بدن خارج کرد اشاره نمود.

مسئله دیگر در خصوص این قبیل روغن‌ها این است که آنها به وسیله شرکت‌های معتبر داروئی تولید نمی‌شوند و به همین خاطر استریلیزه بودن آنها پرسش‌برانگیز است. از موارد دیگر این قبیل داروها می‌توان به آسیب‌رسانی آنها به اعصاب بدن اشاره کرد. عضلاتی که به‌صورت مکرر توسط این داروها مورد استفاده قرار می‌گیرند از تمرکز بالای رشته‌های عصبی برخوردار می‌باشند. آسیب زدن به یک عصب باعث می‌شود که احساستان نسبت به آن بخش از دست برود که این امر می‌تواند به‌صورت همیشگی باشد و همین مسئله می‌تواند به خودی خود باعث تاریخ انقضایتان در بدنسازی شود.

یکی از اشکالات عمده بدنسازها این است که در هر کاری افراط را بر می‌گزینند و شاید دلیل این‌که می‌بینیم برخی از این بدنسازها دارای یک عضله کاملاً متمایز و بزرگ نسبت به سایر عضلاتشان هستند همین باشد یکی از عوارض جانبی دیگر روغن‌های تزریقی موضعی (MCT) که به‌صورت عضلانی تزریق می‌شوند افزایش قابل ملاحضه سطح کلسترول می‌باشد. طبق گزارشی که توسط محققین آلمانی در مجله علمی پوست‌شناسی آمریکا به چاپ رسیده بود تزریق موضعی روغن به منظور افزایش سایز عضله اصلاً ایده خوبی به‌شمار نمی‌آید. آنها اضافه کرده بودند که بدنسازانی که از این قبیل روغن‌ها به منظور بهتر ساختن ظاهر بدنشان استفاده می‌کنند، باعث گسترش کیست‌های دردآور (Cysts) در بدنشان می‌شوند و چند سال بعد باعث بیماری‌های بافت‌های متصل‌کننده هم‌چون سخت شدن پوست و یا ضخیم‌تر شدن و سفت‌تر شدن پوست می‌شود.

تمرین کردن پس از تزریق موضعی یک موضوع مشکل‌ساز دیگر است. چون‌که عضله‌ای که تزریق بر روی آن صورت گرفته در حین تمرین به دلیل پمپ خون عضلانی به داخل آن بیش از حد متورم می‌شود خواه تمرین مستقیم بر روی آن عضله صورت گرفته شده باشد و یا به‌عنوان عضلات فرعی در اجرای حرکت درگیر شده باشد. تمرین پس از تزریق موضعی سینتول در قیاس با تزریق موضعی آنابولیک‌های استروئید بسیار دردآورتر می‌باشد. تأثیر ظاهری حاصل از طریق تزریق موضعی این روغن‌ها در بین افراد متفاوت است. برای مثال وقتی یک بدنساز به‌صورت موضعی این دارو را در جلوبازو تزریق می‌کند توسعه پیک عضله جلوبازو به‌صورت غیرطبیعی جلوه می‌کند که در موقع صاف بودن دست و کمی خم بودن آنها نماد بیشتری پیدا می‌کند و زمانی که عضله جلوبازو را کاملاً می‌پوشاند و تفکیک بین این دو عضله از بین می‌رود از عضلات دیگری که تزریق موضعی در آنها خیلی سریع جلب توجه می‌کند می‌توان به سرشانه‌ها و ساق اشاره کرد. به‌طوری که در سرشانه‌ها با تزریق این دارو رشته رشته شدن یا همان خط‌های سرشانه محو می‌شود و تنها ظاهر گرد و باد کرده پیدا می‌کند و در خصوص ساق‌ها هم باید گفت که تزریق در این عضله باعث می‌شود که حتی در حالت ریلکس یا همان شل کردن عضله باز به‌صورت قلمبه شدن و در حالت فیگور گرفتن جلوه کنند.

اگر بخواهیم از دیدگاه اخلاقی به موضوع تزریق موضعی در بین بدنسازان مسابقه‌ای بنگریم شاید محکوم کردن این قبیل داروها به‌عنوان ارتقاء دهنده عملکرد بدنی کار صحیح باشد. اما همین کار را می‌بایست با داروهای دیگری از قبیل هورمون رشد انسانی HGH، انسولین، DNP و ... نیز انجام دهیم که استفاده از آنها در بدنسازی عمومیت بیشتری دارند. یک موضوع دیگر که می‌طلبد در ارتباط با آن نیز بحث شود مسئله قضاوت و داوری است. آیا منصفانه است که با بازوهای ۵۶ سانتی‌ در صف مسابقه بایستید در صورتی‌که ۱۰ سانت آن را روغن تشکیل داده. در ورزشی که قضاوت آن بر پایه قیاس بدن‌ها در مقیاس عضله خالص است آیا جائی برای عناصر مصنوعی هم‌چون سینتول که به مصرف‌کنند آن این امکان را می‌دهد که بدون هیچ زحمتی به سایز عضلانی بزرگ‌تری دست یابد وجود دارد؟ در صورتی که همگان می‌دانیم که برای دست‌یابی به یک چنین سایز عضلانی به سال‌ها تمرین سخت نیاز می‌باشد.

حتی برای ساختن یک سایز کوچک عضلانی نیاز به ممارست و سعی و تلاش بسیار توأم با تحمل درجاتی از درد می‌باشد. دست‌یابی به این موفقیت آن هم با استفاده از نوک یک سوزن رویکردی است که فقط بازنده‌ها سراغ آن می‌روند.

مشاهده این قبیل موارد توسط هیئت داوری می‌بایست برای فرد تنبیه‌های سنگینی را در پی داشته باشد. انجام یک چنین کاری در مسابقات بدنسازی توسط بدنساز خاطی یعنی وارد کردن لطمه سنگینی به پیکره بدنسازی حقیقی که در آن تمامی تلاش صورت گرفته در جهت ساختن یک بدن متناسب و عضلانی خلاصه شدن است می‌باشد.

بدن یک بدنساز نمادی از سال‌ها فداکاری و رعایت رژیم‌های غذائی سخت و اجرای تمرینات طاقت‌فرسا می‌باشد. استفاده از داروهائی هم‌چون سینتول در این رشته یعنی از بین بردن تدریجی این رشته در بین علاقه‌مندان به این ورزش پُر طرفدار.