بهداد؛ نگین بازیگری دهه ۸۰ سینمای ایران

حامد بهداد در فیلم سینمایی "لطفا مزاحم نشوید" سیمایی تازه از خود و تصویری تاثیرگذار از توانایی هایش ارائه داده است. به گزارش مهر، حامد بهداد در این سال ها تنها یکی از مهمترین …

حامد بهداد در فیلم سینمایی "لطفا مزاحم نشوید" سیمایی تازه از خود و تصویری تاثیرگذار از توانایی هایش ارائه داده است. به گزارش مهر، حامد بهداد در این سال ها تنها یکی از مهمترین بازیگران سینمای ایران نبوده، موضع گیری های تند و تیز و غیرمتعارف و رفتارهای گاه غریبش از او سیمایی ساخته که برای عده ای محبوب است و برای گروهی دیگر آزاردهنده. در جامعه ای که فروتنی و تواضع امتیاز است اعتماد به نفس بیش از اندازه حامد بهداد سرمنشا ماجراها و حاشیه های بسیار بوده است. اما بهداد فارغ از این موضع گیری ها همچنان بر مداری می چرخد که خود می خواهد، از سویی به دلبستگی هایش در حوزه موسیقی و عکاسی می پردازد و از طرفی در فیلم هایی بازی می کند که گاه ارتباط مستقیم با هم ندارند، چگونه می توان توجیه کرد بازیگر "نیمه پنهان"یا "تسویه حساب" در "محاکمه در خیابان" بازی کند یا سر از "کسی از گربه های ایرانی خبر نداره" در بیاورد؟ نبوغ انکار ناپذیر او در بازیگری است که با وجود اخلاق غریبش این اعتماد را در کارگردان هایی مثل عباس کیارستمی و مسعود کیمیایی به وجود می آورد که تجربه همکاری با بهداد را از دست ندهند.

حامد بهداد مثل هر بازیگر باهوشی نیاز به همراهی و همفکری کارگردانی درجه یک دارد، زمانی که تصمیم می گیرد تجربه گرایی را از سر بگذراند نتیجه این می شود که نام و اعتبارش را در فیلم هایی هزینه می کند که نه تنها به کارنامه حرفه ای اش نکته ای اضافه می کنند بلکه توانایی هایش را هم نشان نمی دهند. بهداد که از بازیگری لذت می برد هنوز آن قدر سخت گیر نشده که لذت تجربه نقش کوتاه را به بازی در نقش اول واگذار کند اما باید حد و مرزی برای این تجربه کردن قائل باشد. این روزها می توان بازی متفاوت حامد بهداد را در اپیزودی از فیلم سینمایی "لطفا مزاحم نشوید" به کارگردانی محسن عبدالوهاب دید، بازی در فضایی واقع گرا و مستندگون باعث شده آنچه از بازی بهداد در ذهن داریم کنار بگذاریم و شاهد این باشیم که او چه خوب در دل فضای واقع گرای فیلم جای گرفته است. او که متهم می شود به اغراق در بازی، در این نقش کوتاه فرصت داشته تا در قالب مردی جوان و شکست خورده ظاهر شود. مردی که تکه ای از پازلی است که تصویر کلی شهر تهران و ساکنانش را مقابل دیدگان مخاطب ترسیم می کند. حامد بهداد که معمولا تصویری از عصیان و ناآرامی را در بازی هایش متبلور کرده این بار بازی در سکوت را به خوبی نشانمان می دهد. حرکات، نوع دیالوگ گویی، حتی فیزیک و گریم بهداد در این فیلم متناسب با سیمای تازه ای است که کارگردان از این بازیگر ارائه می دهد، بهداد با هوشمندی رفتارهای آشنای خود را حذف و به قالب شخصیت نزدیک می شود.

یکی از امتیازهای بازی بهداد در این فیلم استفاده درست از میمیک است. رنج و استیصال مرد را نه فقط در موقعیت سختی که در آن گرفتار شده که در چهره و چشمهای بهداد می توان دید. بازیگری که در فیلم های "روز سوم"، "کسی از گربه های ایرانی خبر نداره"، "هفت دقیقه تا پائیز" و نمونه هایی از این دست نشان داده که رمز و راز برون گرایی در بازی را خوب می داند و در "لطفا مزاحم نشوید" مانند "هر شب تنهایی" با حذف نشانه های بیرونی تبحرش در بازی درون گرا را نشان می دهد. حامد بهداد را می توان مهمترین بازیگر دهه ۸۰ سینمای ایران دانست.