خداوند چه زیبا با بنده‌هایش معامله می‌کند

اگه در نوسانیم...اگه هی دور و نزدیک می‌شیم... اگه به جای اینکه رو به راه داشته باشیم و رو به او قدم برداریم، رو به نفس سرکشمون می‌رویم... به سمت رفع هواهای نفسانی گام برمی‌داریم... یا …

اگه در نوسانیم...اگه هی دور و نزدیک می‌شیم... اگه به جای اینکه رو به راه داشته باشیم و رو به او قدم برداریم، رو به نفس سرکشمون می‌رویم... به سمت رفع هواهای نفسانی گام برمی‌داریم... یا از برآورده نشدنشون گلایه داریم و رو ترش می‌کنیم... ایراد از حجاب‌ها و پرده‌های سنگین دنیاست که بین ما و معبودمون فاصله می‌اندازد.

وقتی بالا می‌ریم... وقتی دنبال رشد و تعالی هستیم... وقتی حتی نفس کشیدنمون قربهٔ الی الله می‌شه... وقتی شش دانگ حواسمون به اینه که حکم او چیه و ازمون چی خواسته... اون وقته که دستمون به ستاره‌های دامنش می‌رسه... به همه چیز اشراف پیدا می‌کنیم.

جالبه... نه؟ وقتی من و تو، رو به بالا صعود می‌کنیم؛ خداوند هم به سمت ما پایین میاد... تا بگه: "بنده‌ی من؛ من هم عاشق توام... " تا بگه: "فکر نکن این اشتیاق یک طرفه ست... نه... من از تو بیشتر اشتیاق وصال دارم... من هم طالب وصلم... تو یه قدم بردار، من می‌دوم به طرفت."

خداوند عشقه... زبانش، زبان عشقه و ما با عشق ورزی به هستی و "هست ابدی"، همه‌ی حرفای دلمون رو بهش می‌زنیم... حالا چطور می‌شه به معشوق و محبوب و معبود از دم صبح ازل تا آخر شام ابد توجه نداشته باشیم و نخوایم همونی باشیم که اون می‌خواد و به لحظه ی دیدار و هرم قرابتش فکر نکنیم؟!... می‌شه؟... مگه بهتر و لیلاتر و زیباتر و طنازتر و دلرباتر و خواستنی‌تر و شیرین‌تر از او هم هست ؟!... مگه با وفاتر از او هم هست؟!

او همه چیزه... عشق مطلق یعنی خدا... هو الظاهر و الباطن... ظاهرش همین جهان ملموسه و باطنش روحی که در هیچ ظرفی و قالبی نمی‌گنجه. او در همه‌ی مظاهر هستی حضوری عینی داره... پس اگه ادعای دوستی خدا رو داریم باید از راهی بریم که ما رو به عرش کبریاییش برسونه... باید رو فرشی قدم برداریم که هی زیر پامون نلغزه... فرش سبز عشق الهی...

خدا چه زیبا معامله می‌کنه با بنده‌هاش... می‌گوید: "تو برای من خاشعانه به رکوع می‌روی و خاضعانه به خاک می‌افتی؛ من هم همه‌ی هستی رو وادار می‌کنم مسخّر تو بشون... پس اول هیچ شو تا تو رو همه چیز کنم !... نیست شو تا هست کنم تو رو."