در ستایش چلوکباب سلطانی

بعضی‌ها یک روز هم بدون اسباب و وسایل تکنولوژیک اموراتشان نمی‌گذرد.هوا را از آنها بگیری بهتر است از این که کامپیوترشان را از آنها بگیری؛گرسنگیشان بدهی بهتر از این است که موبایلشان …

بعضی‌ها یک روز هم بدون اسباب و وسایل تکنولوژیک اموراتشان نمی‌گذرد.هوا را از آنها بگیری بهتر است از این که کامپیوترشان را از آنها بگیری؛گرسنگیشان بدهی بهتر از این است که موبایلشان را یک روز خاموش نگه داری؛بعضی‌ها اصلا‌ طبقه بندی مازلو را به هم ریخته اندوانگار جای نیازهای فیزیولوژیکشان دارد عوض می‌شود.

مثلا‌ قید یک چلوکباب سلطانی با دوغ اعلا‌ را می‌زنند و با فست فودی می‌سازند تا بتوانند نیم ساعتی با فردی موهوم در فضای مجازی چت کنند؛ برای بعضی‌ها،صبح علی الطلوع، یک اس ام اس داغ داغ برابری می‌کندبا عطر نانی تازه با بوی پنیر تبریزی و چایی تازه دم،برای خیلی‌ها هم کامپیوتر و موبایل و رسانه،جای پدر و مادرو قوم و خویش را در دلشان اشغال کرده است،آنقدر که به زحمت برای دیگران وقت پیدا می‌کنند وصله ارحامشان می‌شود یاهو مسنجر و تالا‌رهای مجازی گفتگووپیامک‌هایی که شب و روز توی هوا پشتک وارو می‌خورند و مثل کبوتری خوش پیام روی لبه اوقاتشان می‌نشینند...

بیماری این وسایل ساخته و پرداخته تکنولوژی‌ها،دارد مثل ویروس توی اجتماع پخش می‌شود.هر جوان و نوجوانی را که می‌بینی یک گوشی موبایل به دست دارد و سیل مکالمات و گپ و گفت‌های پیامکی ا ست که ارسال می‌شود.می‌گویند روزانه ۹ میلیون پیامک در کشور ارسال می‌شود اگر نوشتن هر پیامکی روزانه دو دقیقه وقت بگیرد و خواندنش روزانه یک دقیقه و ارسالش،نیم دقیقه و دریافتش نیم دقیقه....دیگر خودتان حساب کار را بکنید و به همین تقریب مکالمات تلفن ثابت و همراه و وقتی را که هر ایرانی پای رایانه‌ها صرف می‌کند و...را به این میزان اضافه کنید تا به عمق بیماری جامعه پی ببرید.

البته که همه این مکالمات،غیر ضروری نیست،البته که این وسایل خیرات و برکاتی دارد که وجودشان را برای جامعه ضروری می‌کند،اما خودمانیم،کلا‌همان را وسط قاضی کنیم،چند تا از پیامک‌هایی که در روز می‌فرستیم مشتمل بر جوک و لطیفه و هزل نیست؟مثلا‌ یک جوان فکلی که توی کافی نتی نشسته و با دوست مجازی چت می‌کند،چقدر از موبایلش در راه مبادله اطلا‌عات استفاده می‌کند؟چت و موبایل شده است وسیله ای برای این قبیل جوانان و نوجوانان تا دوستان تازه ای ترجیحا از جنس مخالف شکار کنند،چت می‌کنند تا شماره موبایلشان را بدهند،مکالمه می‌کنند و پیامک می‌دهند تا رابطه را به دیدار منتهی کنند...و این زنجیره ای است که برای این قبیل جوانان بارها و بارها تکرار می‌شود.

البته ما عادت داریم تا چیزی بدل به یک بحران فراگیر نشود،عین خیالمان نیست!بعضی از کارشناسان می‌گویند هنوز مزیت این وسایل به معایبش می‌چربد،پس جای نگرانی نیست.اما آنکه باد می‌کارد طوفان ‌درومی کنند.آنکه امروز از گسترش بیماری غفلت کند فردا با جامعه ای بیمار که روابط انسانی و خویشاوندی در آن به واسطه ارتباط‌های مجازی سست و بی بنیاد شده است،روبه رو می‌شود.حتما باید بایستیم تا همه جوانانمان آلوده شوند؟حتما باید فغان همه خانواده‌ها در بیاید که این وسایل جوانانشان را دارد از دستشان به در می‌برد؟پس کی باید برای این وسایل فرهنگ سازی کرد؟گسترش این وسایل بدون رواج فرهنگ استفاده از آن که قوز بالا‌ قوز است.حالا‌ کارشناسی بگوید بیاییم با این بی فرهنگی بسازیم تا ببینیم در آینده این معضل به کجا منتهی می‌شود...

العاقل یکفی بالا‌شاره.

اصغر قاسمی