پسركی كه ایتالیا را نجات داد

جنجال برانگیز فراموش می شود طرفداران ایتالیایی گویی در برابر یك فیلم ترسناك و پلیسی قرار گرفته اند و تا لحظه آخر نمی دانند كه چه بلایی سرشان می آید اما همچنان امیدوار هستند كه تیمشان برنده شود وقتی توتی پشت توپ قرار می گیرد, سكوت بر همه جا حكم فرماست او می دود, نفس ها در سینه حبس می شود, گل و فریاد

● ایتالیا در جمع هشت تیم پایانی

كمی به آنچه كه در كایزرسلاترن اتفاق افتاد فكر كنید. اگر مدینا در ثانیه های پایانی ضد ایتالیا سوت می زد و آن پنالتی برای استرالیا گرفته می شد، امروز فوتبال ایتالیا چه وضعیتی داشت، آینده اش چگونه می شد؟ آنها حالا خوشحال هستند كه پنالتی شك برانگیز به نفع آنها گرفته شده و فرانچسكو توتی آن را تبدیل به گل پیروزی و صعود به مرحله یك چهارم نهایی را قطعی كرده است. ایتالیایی ها امروز به دنبال آدرس، كدپستی و شماره پلاك خانه داور بازی هستند تا برایش گل بفرستند و از او تشكر كنند كه آنها را از جهنم بیرون آورده است و حداقل چند روزی می توانند خوشحال باشند.

این طور بودن واقعاً زیباست و باید به آن تصاویر در لحظه آخر دوباره فكر كرد، به چشم های توتی كه در لحظه اول به مغزش رسید كه با یك ضربه قاشقی (چیپ) كار را تمام كند اما ثانیه ای بعد با یك شلیك سنگین گل پیروزی را در ثانیه های آخر به ثمر می رساند. یك، دو، سه، ... پنج ثانیه بعد همه به سوی نیمكت حمله می كنند. خوشحال هستند. در تلویزیون، رادیو، میدان های شهر، رستوران ها، قطارها و حتی در فرودگاه همه فریاد می كشند و دیوانه وار شادی می كنند. كانگوروها و گرگ پیر به خانه شان برمی گردند.

ایتالیا به مرحله بعد صعود می كند. به نظر می رسد همه چیز در ایتالیا زیباست. روزهای پرتنش و جنجال برانگیز فراموش می شود. طرفداران ایتالیایی گویی در برابر یك فیلم ترسناك و پلیسی قرار گرفته اند و تا لحظه آخر نمی دانند كه چه بلایی سرشان می آید اما همچنان امیدوار هستند كه تیمشان برنده شود. وقتی توتی پشت توپ قرار می گیرد، سكوت بر همه جا حكم فرماست. او می دود، نفس ها در سینه حبس می شود، گل و فریاد.

زندگی حالا شروع می شود و توتی حق داشت كه چند روز قبل به خبرنگاران گفته بود «باید تحمل داشته باشید تا ما بتوانیم كارمان را خوب انجام دهیم.» این سرانجام كار است. فقط یك نویسنده آمریكای جنوبی لازم است تا طولانی ترین پنالتی تاریخ فوتبال ایتالیا را شرح دهد و خشونت و خشكی های آزاردهنده قبل از آن را بازنویسی كند. در عوض در سیدنی شرایط به گونه ای دیگر بود. آنها به فوتبال لعنت می فرستند كه در لحظه آخر آنها را از سرخوشی بزرگی محروم كرد. از امروز آنها فقط به كریكت، تنیس و راگبی فكر می كنند. استرالیایی ها خاطرات تلخی از فوتبال دارند و دیگر نمی خواهند به فوتبال فكر كنند. اما ایتالیا؟

پیش می روند. برخلاف آنچه كه ۲۴ ساعت قبل از شروع بازی ایتالیا - استرالیا جنگ اصلی داخلی به راه افتاده بود و مارچلو لیپی تیمش را از اردوی خبرنگاران دور كرد و با لحن تند و خشنی آنها را متهم كرده بود كه جو تیمش را به هم ریخته اند و با دخالت های بی مورد (خاله زنك بازی) هر روز به دنبال یك اتفاق و داستان جدید هستند. هر چند آن جنگ هنوز هم ادامه دارد و فقط این پیروزی ثانیه ای مدتی جنگ را كنار می زند و خود را نشان می دهد اما تا روز جمعه كه قرار است ایتالیا مقابل اوكراین قرار بگیرد، سرخوشی های برد هم تمام می شود و تیم به شرایط قبلی اما با استرس كمتر برمی گردد.

استرالیا ۴۰ دقیقه با یك بازیكن بیشتر ادامه داد و اخراج ماتراتزی كه آخرین مرد جنگجوی ایتالیایی بود، كار را برای تیم لیپی سخت كرد، اما گرگ هلندی نتوانست از این برتری نهایت استفاده را ببرد و فقط در اثر یك اشتباه در ثانیه های پایانی وقت معمول همه چیز را از دست داد تا این تیم ایتالیا باشد كه مسافرت جام جهانی اش را ادامه دهد. مارچلو لیپی كه روز بازی همه را غافلگیر كرد و آلساندرو دل پیرو را برای بازی انتخاب كرده بود، به دنبال تائید و تاكید تمام تفكرات تاكتیكی بود كه از دو روز قبل درباره آن جنگ و جدل می كرد ولی هیچ فایده ای نداشت.

توتی روی نیمكت رفت، دل پیرو پشت سر تونی و جیلاردینو قرار گرفت و آرایش تیمی ایتالیا همان شكل هجومی و معقول خود را پیدا كرد اما اشتباهات فردی یكی پس از دیگری لیپی را مجبور كرد تا از تمام نیروهای خود استفاده كند و حداقل اگر درهای انتقاد را بر روی خود باز می كند، این شانس را داشته باشد تا بگوید یاكوئینتا و توتی هم به میدان رفتند اما شانس و كمی هم پنالتی مشكوك آنها را نجات داد.

خبرنگاران ایتالیایی می گویند كه این پنالتی هدیه داور به خاطر اشتباه او در اخراج ماتراتزی بود. آنها حالا از تمام اتفاقات متشكر هستند، از پسركی كه با موهای كوتاهش انگشت به دهان می گیرد و تور دروازه استرالیا را به لرزه درمی آورد. دو ثانیه برای جبران كافی نیست اما ایتالیا در ده ثانیه آخر در دو سرعت و با پاهای گروسو كه روی نیل خراب شد به مرحله بعد صعود كرد. مارچلو لیپی می گوید: من فكر نمی كنم كه این تیم ها از نظر تاكتیكی ضعیف باشند… اما می توانیم بگوییم كه آنها از نظر كیفیت و تعداد بازیكنان موثر نسبت به اروپایی ها در حداقل هستند. اینجا تیم های بزرگ و اروپایی مدت زمان بیشتری در كنار یكدیگر كار می كنند و همین باعث برتری می شود.

خواهش می كنم امروز از شانس صحبت نكنید.

از استرالیا می ترسیدیم، آنها خیلی می دوند و باید به تیمی كه نیمه اول كمترین شانس و فرصت را به ما می دهند احترام بگذاریم. نیمه دوم ده نفره بودیم اما تا جایی كه امكان داشت قدرت خودمان را تحمیل كردیم. در دقیقه ۹۳ گروسو وارد محوطه جریمه می شود، دو نفر را دریبل می زند و او را به زمین می زنند. كجای این موضوع شانسی است. لیپی در مورد پنالتی هم می گوید: «من هم فكر می كردم كه توتی بخواهد دوباره پنالتی را قاشقی بزند و به خودمان گفتیم كه امیدوارم این طور نزند.» و جایگزین دل پیرو و نیمكت نشینی توتی را اینگونه توضیح می دهد: «من ترجیح دادم كه از ابتدا در زمین نباشد، در آخرین بازی خسته شده بود و به من گفته بود كه می ترسد شوت بزند و بهتر دیدم كه او را برای دقایق پایانی به میدان بفرستم. توتی وقتی به میدان رفت، ریتم دوندگی استرالیا را به هم زد.

البته من به تیم و گروهم اعتقاد كامل دارم. واقعاً به خاطر مصدومیت ها و اخراج ها متاسف هستم اما این تیم توانایی بیشتری دارد تا به رغم غایب ها باز هم خوب بازی كند. فراموش نكنید كه توتی سه ماه پیش مصدوم بود و باید بهبود پیدا می كرد و نمی خواستیم او را تحت فشار بگذاریم. من فكر می كنم كه ایتالیا اصلاً خوش شانس نبوده است. نستا، گتوزو و زامبروتا هم مصدومیت هایی داشته اند كه هنوز كاملاً برطرف نشده و همین مسائل، مشكلات ما را بیشتر كرده است.» گرچه مارچلو لیپی با شرایطی كه در كنفرانس مطبوعاتی قبل از بازی به وجود آورد جنگ علنی با مطبوعات را راه انداخته است، اما در طرف دیگر همه طرفدار توتی هستند. دیگر كسی نمی خواهد اتفاقات جام جهانی كره - ژاپن یا جام ملت ها را به یاد بیاورد. آنها این فرانچسكو را تشویق می كنند كه نشانه های بزرگی در او دیده می شود. دیگر تصویری كه از او ساخته شده بود وجود ندارد؛ كسی كه غرغر می كرد ولی یك قهرمان بود. چند وقت قبل او را حتی مثل یك هركول قلمداد می كردند اما بعد از آن اتفاق و شكستگی مچ پایش همه آرزو می كردند كه قهرمان رمی برگردد و فقط فوتبال بازی كند.

این روند بهبودی به سرعت طی شد اما روند بهبود كیفیت بازی او كند بود و فقط همین پنالتی می توانست فرانچسكوی عزیز را دوباره به فوتبال برگرداند. او می گوید: «من نمی خواستم امیدهای یك ملت را خراب كنم. باید آن پنالتی گل می شد. هر فكری كه به ذهنم رسیده بود، در یك ثانیه كنار گذاشتم و شوت زدم. من جواب منتقدانم را هرگز نداده ام. منتظر فرصت مناسبی بودم كه اینگونه انتقام خودم را بگیرم. حالا به ملاقات كسانی می روم كه قرار بود مرا بكشند.»

توتی امروز شوالیه ای در سرزمین فوتبال به حساب می آید اما خودش می گوید: «شادی های مهمتر و بزرگتری در زندگی ام وجود داشته است؛ قهرمانی با رم و تولد فرزندم. در حقیقت من فقط یك ضربه پنالتی را گل كرده ام، حتی اگر دروازه كوچك باشد و دروازه بان هم غول پیكر.» و در مورد نیمكت نشینی می افزاید: «لیپی با من صحبت كرد و خوشحالم كه چنین جملاتی را از زبان مربی تیم شنیدم. او كاملاً به من اعتماد دارد و در عوض به لیپی گفتم كه اگر به میدان بروم حتماً جبران خواهم كرد، حتی اگر در دقیقه اول به میدان نروم.هر دو روی این موضوع توافق كردیم.»

لیپی و توتی پیش می روند به سوی مرحله یك چهارم نهایی.

اما شرایط ایتالیا چندان ایده آل نیست. ضرورت خط دفاعی مطمئن تر به چشم می آید، خصوصاً اینكه رقیب آنها آندری شوچنكو باشد. كسی كه سال ها در ایتالیا زندگی كرده است و این فوتبال را به خوبی می شناسد. شوچنكو دیگر به فوتبال ایتالیا تعلق ندارد، او بازیكن چلسی است و شاید آخرین رویاهای دوستان ایتالیایی اش را خراب كند؛ چرا كه هنوز جنگ داخلی ایتالیا تمام نشده، فقط آتش آن به خاطر جشن كمتر شده است. امروز لیپی و توتی جواب منتقدان را می دهند، در میدان های شهرهای ایتالیا برای آنها جشن گرفته اند، اما روز انتقام فرا می رسد، همان طور كه ۲۴ ساعت قبل از بازی رقبای اصلی یكدیگر را شناختند و لیپی به خبرنگاران گفته بود: اگر می خواهید بدانید كه توتی بازی می كند یا نه، لطفاً به ورزشگاه بیایید و تماشا كنید. من هیچ حرفی با شماها ندارم و فقط دنبال حاشیه هستید. از این وضعیت خسته شده ام و مرتب تلفن می زنید تا تركیب تیم را بشناسید. دیگر چیزی نمی گویم.

شما راه خودتان را بروید. از امروز فقط روزنامه های خارجی را می خوانم.» لیپی هر چند كه می گوید این پنالتی هیچ ربطی به شانس ندارد اما خودش خوب می داند كه چند ثانیه هم شانس بزرگی است تا او فعلاً راحت زندگی كند ولی آنچه كه مسلم است حتی پنالتی مشكوك هم او را به این فوتبال وابسته نمی كند. به نظر می رسد دوران لیپی به پایان رسیده است.چه توسط اوكراین حذف شود یا اینكه در فینال حضور داشته باشد. این سرنوشت ایتالیایی است كه همه را زجر می دهد، چه در زمین و چه در كنفرانس های مطبوعاتی.

محسن ابراهیمی