جامائیکا دیگه کجاست

چین که برای نخستین بار در سال ۱۹۸۴ وارد بازی های المپیک شد, پیشتاز بازی های المپیک ۲۰۰۸ است چین به ۳۹ مدال طلا رسیده است

چین که برای نخستین بار در سال ۱۹۸۴ وارد بازی های المپیک شد، پیشتاز بازی های المپیک ۲۰۰۸ است. چین به ۳۹ مدال طلا رسیده است.

نزدیک ترین رقیب، امریکا است با ۲۳ مدال طلا. عملکرد کاروان ۵۵ نفری ایران، متاسفانه تا این لحظه «صفر» است. پول زیاد خرج کرده ایم، ولی تاکنون به جایی نرسیده ایم و این در حالی است که کشورهای کوچک و ضعیف از نظر بنیه اقتصادی مانند گرجستان(با ۲ مدال طلا و مجموع ۳ مدال)، اتیوپی(با ۲ مدال طلا و مجموع ۳ مدال)، کره شمالی(با ۲ طلا و مجموع ۶ مدال)، جامائیکا(با ۲ مدال طلا و مجموع ۵ مدال)، کنیا(با ۲ طلا و مجموع ۷ مدال)، کوبا(با ۱ مدال طلا و مجموع ۱۱ مدال)، آذربایجان (با ۱ مدال طلا و مجموع ۵ مدال)، قزاقستان(با ۱ مدال طلا و مجموع ۸ مدال)، ارمنستان(با مجموع ۵ مدال)، مغولستان(با ۱ مدال طلا و مجموع ۲ مدال) و چند کشور دیگر از همین نوع کشورها (مثلاً کامرون، مراکش، پاناما، توگو و...) در جدول برندگان مدال حضور دارند و ما غایب هستیم.

حالا دو کشور آسیایی کره جنوبی(با ۸ مدال طلا و مجموع ۲۳ مدال) و ژاپن(با ۸ مدال طلا و مجموع ۲۱ مدال) و کشور متوسط الحالی مانند اوکراین(با ۵ مدال طلا و مجموع ۱۶ مدال) به کنار. و حیرت آور اینکه یکی از فقیرترین و متشنج ترین کشورهای جهان یعنی زیمبابوه (به ریاست جمهوری رابرت موگابه) نیز با ۱ مدال طلا و مجموع ۴ مدال در رده بندی جای بیست و هشتم را دارد و ما فعلاً غایب هستیم. ۶۴ کشور مدال گرفته اند و ما در میان آنها جایی نداریم. در این ۶۴ کشور به نام های توگو، ویتنام، سنگاپور، مالزی، تاجیکستان، ازبکستان، قرقیزستان، الجزایر و ترکیه نیز برمی خوریم. اینها هم هستند. ما نیستیم،

اما جرقه بزرگ را جامائیکا زد.

قله بازی های المپیک دو و میدانی است و رفیع ترین قله در دو و میدانی دوهای سرعت، به ویژه دو یکصد متر است. دوندگان جامائیکایی کاری کردند کارستان. جامائیکایی ها مدال های طلا و نقره یکصد متر مردان و مدال های طلا، نقره و برنز یکصد متر زنان را فتح کردند. امریکا بازنده بزرگ بود. دوندگان جامائیکایی کاری کردند که دقایقی طولانی تماشاگران حاضر در ورزشگاه «آشیانه پرنده» به پا خاستند و آنان را تشویق کردند و زمانی بسیار طولانی از پخش تلویزیونی و ماهواره یی بازی ها به قبضه این دوندگان درآمد و این البته پایان کار نیست. دو ۲۰۰ متر مردان و ۲۰۰ متر زنان در راه است و دوندگان جامائیکایی بخت بلندی برای پیروزی دارند.

چهار در صد متر زنان و مردان هم در راه است و جامائیکایی ها روی کاغذ از هم اکنون برنده مدال طلا هستند، مگر در رد و بدل کردن چوب های امدادی حادثه یی رخ دهد. جامائیکا کجای دنیای امروز است؟ از هر هزار تحصیلکرده ایرانی چند نفر جامائیکا را می شناسند؟ نسل جوان شاید از جامائیکا فقط «باب مارلی» خواننده سیاهپوست را بشناسد که چند سال پیش بر اثر بیماری سرطان درگذشت. جامائیکا هیچ چیزی برای عرض اندام در صحنه جهانی ندارد، اما این دوندگان، جامائیکا را بلندآوازه کردند.

جامائیکا کجاست. جزیره کوچکی است با ۱۰۹۰۰ کیلومتر مربع در دریای کارائیب، در ۱۴۰ کیلومتری کوبا. جامائیکا دو میلیون و ۸۰۰ هزار نفر جمعیت دارد. مقایسه کنید با استان هرمزگان خودمان که ۷۰ هزار کیلومتر مربع وسعت دارد و با استان مازندران که دو میلیون و ۹۰۰ هزار نفر جمعیت دارد، جامائیکا تا سال ۱۹۶۲ مستعمره انگلستان بود و در ششم ماه آگوست سال ۱۹۵۲ به استقلال رسید. پایتخت این کشور «گینگستن تاون» است با ۶۵۰ هزار نفر جمعیت. مقایسه بفرمایید با تهران با ۱۲ میلیون نفر جمعیت. جامائیکا نفت ندارد، معدن زغال سنگ ندارد، معدن سنگ آهن، مس، سرب، روی، طلا و... ندارد. اقتصاد این کشور با صدور قهوه، موز و خیزران اداره می شود. جامائیکا با این مشخصات و با این قواره چه می کند که می تواند قله های المپیک را فتح کند. از جامائیکا بدتر وضع کنیاست، کشوری در آفریقای سیاه با ۳۴ میلیون نفر جمعیت و ۵۸۲ هزار کیلومتر مربع وسعت - امید به زندگی در کنیا ۵۳ سال است. (در ایران ۷۱ سال) - تولید ناخالص سرانه ملی در کنیا ۵۵۰ دلار است و اقتصاد کشور با صادرات گل، قهوه، چای و محصولات دریایی اداره می شود. این کشور نیز برخلاف ایران از منابع معدنی محروم است. از کنیا بدتر وضع زیمبابوه است. کشوری که تحت حکومت رابرت موگابه نه از نظر سیاسی وضع بسامانی دارد و نه اقتصادی. نرخ تورم در زیمبابوه حدود ۳ هزار درصد است با ۱۳ میلیون نفر جمعیت. امید به زندگی ۴۴ سال است و تولید ناخالص سرانه ۲۶۰ دلار است (یک دهم ایران).

در همین حال و هوا کره شمالی را داریم، پاناما را داریم، اتیوپی را داریم، مراکش را داریم، کوبا را داریم و...

مدیران ورزش ما پیش از هر چیز باید به این پرسش پاسخ دهند که کشوری مانند کره شمالی که جایگاهش در جهان سیاست و اقتصاد و اداره امور داخلی و وضع معیشت مردمش اظهر من الشمس است چه می کند که تا امروز به شش مدال رسیده است. جمعیتش از ما بیشتر است؟ وضع اقتصادی اش بهتر است؟ جوان بیشتر دارد؟ از نظر ژنتیک و نژادی از ما برتر هستند؟ همین طور است در مورد اتیوپی، کنیا، جامائیکا و...

ایران تا این ساعت بخت مدال طلا در دو وزن کشتی را نیز در کمال تاسف از دست داده است. (این مطلب قبل از کسب مدال برنز مرادمحمدی نوشته شده است.) وضع بقیه ورزش هایمان معلوم است. من هر چه فکر می کنم و هر چه زیر و بالای کشور خودمان و کشورهای دیگر را می سنجم، هیچ دلیلی نمی بینم جز ضعف مدیریت، جز سرگردانی مدیریت، جز ناتوانی در هدف گذاری، جز سوءسیاستگذاری که کشوری مانند جامائیکا بیاید قله بازی های المپیک را فتح کند و ما بمانیم چشم انتظار کشتی و تکواندو که به فرض موفقیت (که صمیمانه در انتظار آن هستیم) نه تماشاگری مانند دوومیدانی، شنا، ژیمناستیک و حتی تنیس را دارند و نه رسانه های تصویری جهان آنها را پوشش قابل توجهی می دهند. ما امروز باید فکر کنیم که چرا چین که در بازی های آسیایی ۱۳۵۳ تهران (۱۹۷۴) زیر دست ایران ایستاد امروز بالای دست امریکا ایستاده است. برویم حداقل کپی برداری کنیم. برویم از جامائیکا، کنیا، کره شمالی و کوبا کپی برداری کنیم. تجربه نشان داده است که از ۶۴ سال پیش تا امروز همین آش بوده و همین کاسه و متاسفانه تا چشم بر هم بزنیم چهار سال بعدی و المپیک لندن هم فرا رسیده است.

آیا در لندن هم آش و کاسه همین است که در پکن بود؟ مشکل ورزش ما مشکلی ۷۰ ،۸۰ ساله است.

علی میرزایی