حصارهای عادت را بشکنیم؛ عادت‌ها زندانند

عادت‌ها زندانند و می‌توانند پرواز را تا آخر زندگی در خود محصور کنند.
در مدرسه‌ای راهنمایی مشغول به تدریس درس ریاضی شدم و از آن رو که تازه کار بودم و اسامی ‌از قبیل: ‌بچه‌های شلوغ، …

عادت‌ها زندانند و می‌توانند پرواز را تا آخر زندگی در خود محصور کنند.

در مدرسه‌ای راهنمایی مشغول به تدریس درس ریاضی شدم و از آن رو که تازه کار بودم و اسامی ‌از قبیل: ‌بچه‌های شلوغ، درس نخوان و سایر الفاظی که باعث نگاه لذت‌بخش من به کلاس می‌شد را هنوز در طبقه‌بندی ذهن برای شناخت دانش آموزان کلاس جا نداده بودم. به راحتی با آن‌ها رابطه می‌گرفتم و به خوبی پیش می‌رفتم تا یک روز که داشتم خیلی رسمی‌و جدی بحثی را روی تخته طرح و بحث می‌کردم برگشتم و مشاهده کردم که دو نفر از دانش آموزان کلاس در انتهای کلاس می‌خندند.

به ناگاه برافروخته شدم و در درون ذهنم گفتگوهایی فعال شد که به چه چیزی می‌خندند؟

بهتر است آن‌ها را صدا کنم جلوی کلاس تا اگر چیز خنده داری هست برای من و بقیه کلاس هم تعریف کنند تا ما نیز بخندیم و سایر حرف‌های دیگر...

اما به یکباره از خودم پرسیدم من چرا می‌خواهم این کار را بکنم؟ آیا با این کار خود کلاس را دسته جمعی ملتهب نخواهم نمود؟ آیا بدان دلیل نیست که چون معلمان من با من چنین کردند،‌ من نیز می‌خواهم از سر عادت چنین کنم؟

اینجا بود که آرام گرفتم و با تکان ساده دست و لبخندی آرام هم آن‌ها را به کلاس وارد کردم، هم دیگران را از موضوع خارج نکردم و به خود گفتم حال که تو نتوانستی نشاطی ایجاد کنی و آن‌ها خود زحمت آن را کشیده‌اند، پس چرا می‌خواهی در حصار عادت خود آن‌ها را گرفتار کنی؟ شاید بد نباشد ما بار دیگر عادت‌های خود را مرور کنیم و از زاویه تازه جهان را نگاه کنیم.