خاطره‌ها همیشه می‌مانند ـ عشق را باید در همین نزدیکی‌ها جست

زمانی که ما در زندگی‌مان به معمایی می‌رسیم که چون در معادله‌های عاشقانه ما صدق نمی‌کند به آن برچسب غیرممکن می‌زنیم و زندگی را با علامت سوالی می‌گذاریم و می‌گذریم و آنگاه که …

زمانی که ما در زندگی‌مان به معمایی می‌رسیم که چون در معادله‌های عاشقانه ما صدق نمی‌کند به آن برچسب غیرممکن می‌زنیم و زندگی را با علامت سوالی می‌گذاریم و می‌گذریم و آنگاه که در شعر‌های عاشقانه به دنبال عشق می‌گشتیم تا لیلی را در کنار مجنون باور کنیم و شیرین را با کوه بیستون... کسی نگفت که عشق را باید در همین نزدیکی‌ها جست.

شاید در هیاهوی خنده‌هایی که آسمان را رنگین کمان محبت می‌بخشید و ما برای اینکه لحظه‌ای از آموختن این مهربانی‌ها رهایی یابیم، خندیدیم خندیدیم و گذشت ثانیه‌ها را معنا بخشیدیم.

تمام خاطراتمان در گسل‌های زمان می‌شکنند و بغض ثانیه‌ها در واکنش‌های برگشت‌ناپذیر زندگی ترک برمی‌دارند و لحظه‌ها می‌گذرند و ما در توهم تعادلی بودنشان نشسته‌ایم، غافل از اینکه عشق یعنی جنون و جنون تعادل را درهم می‌شکند.

کاش می‌دانستیم یک مول دوستی ظرفیت گرمایی‌اش به اندازه تمام حرارت عشق است و ما بیهوده این ظرفیت را محدود می‌کنیم و ثانیه‌ها را می‌شماریم و در توهم غیر خود به خودی بودنشان می‌مانیم.

آری اکنون زمین در انجماد نگاه‌های شب زنده می‌شود و سکوت در بغض ثانیه‌ها ترک بر می‌دارد و در آغوش تنهایی آسمان از نگاه‌های ماه لبخند می‌چکد و از سکوت چشم‌هایمان ترانه محبت جاری می‌شود. ما می‌رویم و کوله باری از خاطره را به دوش می‌کشیم و به لطافت اشک‌های پاک‌مان سوگند می‌خوریم که زنده‌ایم و تنها به این امید که "خاطره‌ها " همیشه می‌مانند.