همدردی با مردم

نرخ گندم و نان، روز به روز در مدینه بالا می رفت. نگرانی و وحشت بر همه مردم مستولی شده بود. آن کس که آذوقه سال را تهیه نکرده بود در تلاش بود که تهیه کند و آن کس که تهیه کرده بود، مواظب …

نرخ گندم و نان، روز به روز در مدینه بالا می رفت. نگرانی و وحشت بر همه مردم مستولی شده بود. آن کس که آذوقه سال را تهیه نکرده بود در تلاش بود که تهیه کند و آن کس که تهیه کرده بود، مواظب بود آن را حفظ کند، در این میان مردمی هم بودند که به واسطه تنگدستی، مجبور بودند روز به روز آذوقه خود را از بازار بخرند.

امام صادق(ع) از متعب وکیل خرج خانه پرسید:

آیا ما امسال در خانه گندم داریم؟ بلی یابن رسول الله! به قدری که چندین ماه را کفایت کند گندم ذخیره داریم. حضرت فرمود: آنها را به بازار ببر و در اختیار مردم بگذار و بفروش! متعب عرض کرد: یا بن رسول الله! گندم در مدینه نایاب است، اگر اینها را بفروشیم، دیگر خریدن گندم برای ما میسر نخواهد شد؟

امام صادق(ع) فرمود: همین است که گفتم، همه را در اختیار مردم بگذار و بفروش!

متعب دستور امام را اطاعت کرد. گندم را فروخت و نتیجه را گزارش داد. امام به او دستور داد: «بعد از این نان خانه مرا روز به روز از بازار بخر، نان خانه من نباید با نانی که در حال حاضر توده مردم مصرف می کنند، تفاوت داشته باشد، نان خانه من باید بعد از این، نیمی گندم باشد و نیمی جو، من بحمدالله توانایی دارم که تا آخر سال خانه خود را با نان گندم به بهترین وجهی اداره کنم ولی این کار را نمی کنم تا در پیشگاه الهی مسأله (اندازه گیری معیشت) را رعایت کرده باشم.»(۱)

بحارالانوار، ج ۱۱، ص .۱۲۱