بهتر است «اراذل بی آبرو» را بشناسید

«لعنتی های بی آبرو» یا «اراذل بی آبرو» نام اثری است که مدتی بر سر زبان ها قرار گرفته و علاقه مندان به دنیای فیلم و فیلم سازی را مجذوب خود کرده است

«لعنتی های بی آبرو» یا «اراذل بی آبرو» نام اثری است که مدتی بر سر زبان ها قرار گرفته و علاقه مندان به دنیای فیلم و فیلم سازی را مجذوب خود کرده است.

یکی از دلایل اصلی این محبوبیت نسبی و شهرت حتمی نام کارگردان فیلم «لعنتی های بی آبرو» است که اهالی سینما و سینمادوستان را ترغیب به دیدن این اثر کرده و «کوئنتین تارانتینو» نام کسی است که سینمای جهان را کنجکاو کرده است.

او در گذشته نیز با آثاری چون قصه های عامه پسند و سگدانی نبوغش را به عالم تصویر جهان ثابت کرده است به همین دلیل طرفداران و حتی رقیبانش این فیلم را دیده اند، پس می توان به حتم ادعا کرد که یکی از آثار پر بیننده جهان است.

به همین دلیل ما نیز به عنوان صفحه ای مرتبط قصد کردیم هر چند دیر اما به آن به عنوان اثری مطرح بپردازیم.

«کوئنتین تارانتینو» این روزها یکی از کارگردانان صاحب سبک سینماست که ژانری مخصوص به خود دارد و تا حدی پیش رفته است که به فیلم های ساخته دستش ژانر تارانتینویی اطلاق می شود.

● خلاصه فیلم

داستان اراذل بی آبرو در فرانسه اوایل دهه چهل میلادی یا به اصطلاح فرانسه ویشی (فرانسه تحت اشغال ارتش آلمان هیتلری) سپری می شود.

در این هنگام هانس لاندا، سرهنگ بی رحم ارتش آلمان، قدم به داخل یک مزرعه دور افتاده می گذارد. سرهنگ لاندا معتقد است که مرد مزرعه دار (با بازی دنیس منیوچت) یک یهودی است که اعتقادات مذهبی خود را پنهان می کند.

نظر سرهنگ لاندا درست است او خانواده مرد مزرعه دار را قتل عام می کند. دختر جوان خانواده که شوسانا (با بازی ملانی لوران) نام دارد پس از دیدن این صحنه قتل عام به جنگل اطراف می گریزد.

۳سال بعد سوشانا را در پاریس می بینیم که درصدد انتقام گیری از نازی هاست، او حالا صاحب یک سینما در پاریس است. شوسانا با فردریک زولر (با بازی دانیل بردل) قهرمان جنگی نازی ها و ستاره فعلی سینما دیدار می کند.

دکتر یوزف گوبلز، (وزیر تبلیغات رژیم آلمان) قصد دارد فیلم تازه ای را که خود تهیه کننده اش است در سینمای سوشانا برای اولین بار به نمایش درآورد و هیتلر، گورینگ و بقیه سران رژیم نازی هم قرار است در نمایش افتتاحیه این فیلم حضور داشته باشند. به این ترتیب جان سوشانا به خطر می افتد.

هم زمان گروهی از آدم کش های آمریکایی یهودی، تحت هدایت و رهبری ستوان آلدورین (با بازی برادپیت) ، موفق به رخنه در پشت جبهه آلمان ها می شوند.

این گروه که به اراذل معروف است با بریتانیایی ها تماس می گیرد و از این طریق مطلع می شود که هیتلر و همکارانش قرار است به زودی در یک سالن سینما در پاریس حضور یابند و ناگفته پیداست که این بهترین فرصت برای خلاص شدن از دست هیتلر و دیگر سران نازی هاست... (این جاست که تارانتینو انتقام هنر، سینما و سکوتش را در برابر دیکتاتوری چون هیتلر می گیرد و تاریخ را طوری روایت می کند که دوست دارد)

● ابتکارات تارانتینو

▪ نام و عنوان بندی فیلم تازه تارانتینو به اثری از انزوکاستلاری که یک فیلم نوع B محصول سال ۱۹۷۸ است، اشاره دارد.

▪ این فیلم نیز درباره جنگ جهانی دوم است.

▪ موسیقی ساخته شده توسط اینوموریکونه که زمینه آشنایی با فیلم های وسترن سال های دور را در اذهان سینما دوستان تداعی می کند، جذاب، تاثیرگذار و شنیدنی است.

▪ موسیقی فیلم در راستای اهداف فیلم و گاهی اوقات حالت تاکیدی اش منزجر کننده است.

▪ فیلم، بازگشت ها و رجوع های مشخص و واضحی به فیلم های قدیمی چون از جهنم سفید پتیزپالو و دوازده مرد خبیث و همچنین اشاره ای به فیلم هایی چون خوب، بد، زشت و رمانس واقعی داشته است.

▪ نام قهرمان قصه آلدورین با بازی برادپیت شباهت زیادی به نام آلدوری قهرمان فیلم های جنگی نوع B دارد.

▪ بیشتر خلاقیت تارانتینو صرف یافتن راه های تازه ای برای اعمال خشونت شده است، مانند اعدام فردی به وسیله چوب بیسبال.

▪ همان طور که می دانید فیلم های تارانتینو رده بندی خاص ندارد اما در بیشتر جاها شنیده و دیده شده است که فیلم اراذل بی آبرو را در ژانر جنگی قرار داده اند، اما به قول یکی از منتقدان آمریکایی اراذل بی آبرو همان قدر یک فیلم جنگی است که قصه های عامه پسند بوده است.

▪ اراذل بی آبرو فیلمی است که همه چیزهایی را که تارانتینو دوست دارد در خود داشته است.

▪ اما باید تارانتینو را بشناسید و با غافلگیری های خاصش آشنا باشید، تا به طور کامل از لعنتی های بی آبرو لذت ببرید.

● نکات منفی

▪ «لعنتی های بی آبرو» با وجود تک لحظه های درخشانش نمی تواند خاطره خوش قصه های عامه پسند را تداعی کند.

▪ کسل کننده صفتی است که هنوز نمی رفت روزگاری دامن تارانتینو را هم بگیرد. او بر خلاف گذشته در «لعنتی های بی آبرو» دچار زیاده گویی و کش و قوس های غیر ملزوم شده است.

▪ تارانتینو زمانی بیش از ۱۶۰ دقیقه را به مجموعه ای از تصاویر، کنش ها و دیالوگ هایی اختصاص می دهد که به راحتی می شود بخش هایی از آن را حذف کرد بی آن که خدشه ای به فیلم وارد آید.

▪ فصل های اکشن فیلم با توجه به قابلیت موضوع و زمان طولانی کمتر از آن است که باید باشد، در عوض تا دلتان بخواهد آدم ها حرافی می کنند.

▪ فیلم، مجموعه ای از اپیزودهای مجزاست که پیوند درستی میانشان برقرار نشده است.

▪ «لعنتی های بی آبرو» مشکل سناریو دارد، درست بر عکس سگدانی و قصه های عامه پسند که نقطه قوتشان سناریوست.

▪ عملیات گروه لعنتی ها در کنار فعالیت سوشانا و نامزدش مارسل که جک ایرو نقش وی را ایفا می کند، بیشتر زمان فیلم را به خود اختصاص داده است و در مقابل آلمانی ها با وجود شنیع بودنشان، آن قدر کودن به تصویر کشیده شده اند که برای تماشاگر ملموس و قابل درک نیست.

▪ هر چند که تارانتینو با تمام وجود قصد داشته است آن ها را احمق و خنده دار به تصویر بکشد.

● نکات مثبت

▪ این فیلم نیز از مولفه ها و شاخص های سینمایی تارانتینو فارغ نیست و در بعضی مواقع به طور کامل نزدیک به سازه های قبلی اش است، دیالوگ های کنایی و طنز آمیز یا اغراق های همیشگی و خشونت در کنار شوخ طبعی و شخصیت هایی که مشابه اش را فقط می شود در فیلم های تارانتینو دید، صحنه های درخشانی که امضای منحصر به فرد کوئنتین تارانتینو ست.

▪ تارانتینو کوشیده است با استفاده از دستمایه های تصویری، تعلیقی را ایجاد کرده است و با القای آن به تماشاگر لحظات نفس گیری ایجاد کند.

▪ این تلاش کارگردان در بعضی از صحنه ها قابل پی گیری و دیدنی است.

▪ در «اراذل بی آبرو» نهایت خشونت را در کنار طنز می بینیم که یکی از نکات متمایزکننده فیلم از دیگر آثار جنگی است و به گفته خود تارانتینو این فیلم شبیه هیچ اثر جنگی دیگری نیست.

▪ این که تاریخ جنگ جهانی دوم به شکل و شیوه ای دیگر بیان شود و با حقایق متفاوت باشد و از نو و بر اساس سلیقه کسی چون تارانتینو روایت شود دیدنی است و این خطر کارگردان و جسارت هنری اش ستودنی و قابل تقدیر است.

● جمله پایانی

البته در این وضعیت غیر قابل پذیرش سینما و نبود آثار قابل تامل، حضور چنین فیلمی درمیان سینمای کمدی و یا فیلم های پر هزینه کم محتوا غنیمتی حتمی و بیانگر زندگی و جریان خون در رگ های بی جان سینمای جهان است.