پــدر مـاكــارونـی جـهــــان

با دیدن یك بشقاب پر از ماكارونی تصوری از یك غذای ایتالیایی در اذهان همه به وجود می آید و اكثر مردم فكر می كنند خالق ماكارونی فردی ایتالیایی بوده است اما چنین نیست ابداع كننده ماكارونی یك تایوانی بود

با دیدن یك بشقاب پر از ماكارونی تصوری از یك غذای ایتالیایی در اذهان همه به وجود می‌آید و اكثر مردم فكر می‌كنند خالق ماكارونی فردی ایتالیایی بوده است اما چنین نیست ابداع‌كننده ماكارونی یك تایوانی بود.<مومو فوكاآندو> ابداع‌كننده این غذای بین‌المللی است. او یك تایوانی است كه سال‌ها در ژاپن زندگی می‌كرد و تقریبا نیم قرن پیش این غذای خوشمزه و قابل دسترس و ارزان‌قیمت را ابداع كرد تا همه اقشار مردم در كنار دیگر غذاهایشان از این غذای نشاسته‌ای نیز استفاده كنند.او تلاش زیادی برای تنوع بخشیدن به ماكارونی یا همان <نودلز> كرد. وی چند روز پیش در سن ۹۶ سالگی چشم از جهان فرو بست. در این مقاله به زندگی این فرد مبتكر اشاره خواهیم داشت.

● زندگی موموفوكا آندو

<موموفوكا آندو> در پنج مارس ۱۹۱۰ در یك خانواده متمول ژاپنی تایوانی‌تبار در شهر كاگی تایوان چشم به جهان گشود. در آن زمان تایوان در اشغال ژاپن بود.<موموفوكا> طعم محبت والدین را نچشید، زیرا در كودكی هر دویشان را از دست داد و یتیم شد اما ارث كلانی به او رسیده بود. از آن زمان به بعد سرپرستی <موموفوكا> به عهده مادربزرگ و پدربزرگش بود. آنها در تاینان تایوان زندگی می‌كردند لذا او به آنجا نقل مكان كرد و در دامان مهربان مادربزرگ و پدربزرگش رشد یافت.پدربزرگش یك مغازه پارچه‌فروشی و منسوجات داشت. موموفوكا پس از مدرسه به مغازه می‌رفت و پارچه می‌فروخت. كم‌كم راه و رسم خرید و فروش را یاد گرفت و با ارثی كه برایش مانده بود یك شركت واردات و صادرات پارچه در تایپه با سرمایه‌ای بالغ بر ۱۹۰ هزار ین بر پا كرد.وی در آن زمان ۲۲ ساله بود.

موموفوكا در سال ۱۹۳۳ به اوزاكای ژاپن سفر كرد تا شركتش را گسترش دهد.

پس از جنگ جهانی دوم، موموفوكا شهروند ژاپن شد و سپس برای تكمیل تحصیلاتش به دانشگاه ریتسومیكان اوزاكا رفت. او در كنار تحصیل به كار تجارت هم مشغول بود كه بخت با او یار نبود و شركت زنجیره‌ای منسوجات او ورشكست شد.در سال ۱۹۴۸ یك كارخانه كوچك تولید و تصفیه نمك خوراكی در منطقه ایكه‌ای اوزاكا تاسیس كرد.

<موموفوكا> عزمی راسخ داشت و از شكست‌ها نمی‌هراسید. در آن زمان ژاپن دوران بعد از جنگ جهانی دوم را می‌گذراند. وزارت بهداشت سعی در ترغیب مردم برای خوردن نان با آرد گندم می‌كرد و نگران وضعیت تغذیه مردم بود، زیرا آنان از لحاظ مالی استطاعت تهیه موادغذایی را نداشتند. از این رو موموفوكا به فكر افتاد و با آرد گندم رشته‌هایی شبیه ماكارونی امروزی درست كندكه به راحتی هم مردم می‌توانستند با چوب‌های مخصوص آن را میل كنند. او كارخانه‌ای كوچك و ابتدایی برای تهیه ماكارونی بر پا كرد.

در ۲۵ آگوست ۱۹۵۸ در حالی كه ۴۸ ساله بود بعد از آزمایش‌های متعدد بالاخره ماكارونی‌های فوری آماده شده را به نام chikin Ramen درست كرد كه طعم مرغ می‌داد و مورد توجه همگان قرار گرفت. البته قیمت آن كمی گران بود و بسته‌ای ۳۵ ین به فروش می‌رفت. طرز پخت آن نیز بسیار ساده بود. ماكارونی‌های نیمه پخته را در آب جوش می‌ریختند و پس از چند دقیقه غذا حاضر بود و آن را با سس می‌خوردند. در ۱۸ سپتامبر ۱۹۷۱ ماكارونی‌های لیوانی هم درست شد. این نوع ماكارونی‌های پخته شده در لیوان‌های یك بار مصرف به دست مشتری‌ها داده می‌شد و با قیمت مناسب در دكه‌های خیابان‌های ژاپن به فروش می‌رفت و یك غذای مقوی و در عین حال سیركننده بود.

وی در سال ۱۹۶۴ به مقام ریاست انجمن صنایع غذایی ژاپن نیز منصوب شد. او سعی می‌كرد هر روز كیفیت مواد غذایی كمپانی خود را بالا ببرد تا رضایت مردم را جلب كند.

در سال ۲۰۰۴ این كمپانی بیش از هفتاد میلیارد ین ماكارونی به سراسر جهان فروخته بود. هم اكنون در همه رستوران‌های ژاپن و چین و دیگر كشورهای آسیای شرقی ماكارونی‌های موموفوكا در كاسه‌های سنتی سرو می‌شود و طرفداران زیادی دارد زیرا علاوه بر قیمت ارزان بسیار خوشمزه و مقوی است.موموفوكا برای تداوم و ماندگاری محصولاتش یك موزه در اوزاكا دایر كرد و در این موزه همه اقلام ماكارونی از ابتدایی‌ترین تا جدیدترین و در انواع مختلف و همچنین دستگاه‌های تهیه ماكارونی را در معرض دید همگان قرار داد.

او چندین بار مدال طلا و نقره از وزارت بهداشت ژاپن برای بالا بودن كیفیت محصولات كمپانی‌اش دریافت كرد. موموفوكا در سال ۲۰۰۵ خود را بازنشسته كرد و خانه‌نشین شد تا به استراحت بپردازد.

او آخرین بار یك ماه و نیم پیش به مناسبت آغاز سال نو میلادی، در جلسه‌ای با مدیران شركتش به بحث و گفتگو نشست و در برابر دوربین خبرنگاران بشقابی پر از ماكارونی میل كرد و در پنج ژانویه ۲۰۰۷ یعنی پنج روز بعد از مراسم گفتگو با مدیران شركت در سن ۹۶ سالگی بر اثر حمله قلبی چشم از جهان فروبست و همسرش <ماساكو> و دو پسر و دخترش را تنها گذاشت.گفتنی است پس از مرگ وی بیشتر رستوران‌دارهای معروف دنیا برای او مراسم یادبود برگزار كردند اما اوضاع در ایتالیا تفاوت داشت، همه رستوران‌ها به مدت دو روزفقط ماكارونی به مشتریان خود می دادند.