طریقه راهیابی سالک به مراتب بالای قرب الهی

(ای طالب مقام قرب) قاری قرآن نباید هیچ حول و قوه ای برای خود ببیند و از نگاه به خویشتن به دیده رضا و خوش بینی بر حذر باشد و هرگز اعمال و کردارش، موجب اعجاب و خودپسندی او نگردد و آنگاه …

(ای طالب مقام قرب) قاری قرآن نباید هیچ حول و قوه ای برای خود ببیند و از نگاه به خویشتن به دیده رضا و خوش بینی بر حذر باشد و هرگز اعمال و کردارش، موجب اعجاب و خودپسندی او نگردد و آنگاه که ذکری از صالحان و مقربان می شود، مبادا خود را در زمره آنها بداند، بلکه آرزو کند که خداوند به فضل و عنایت خویش، او را در زمره آنها درآورد و مشتاق لقای آنها باشد و هرگاه آیه ای تلاوت کند که در مذمت و تهدید معصیت کاران است، خویشتن را مخاطب آن آیه به حساب آورده و منتظر وقوع آن عذاب، بر خویشتن باشد.

این همان مطلبی است که حضرت امیرالمومنین(ع) در وصف متقین و پرهیزکاران بیان می دارد و می فرماید: هرگاه به آیه ای می رسند که ترس از خدا در آن باشد، گوش دل به آن می سپارند و گویا صدای برهم خوردن شعله های آتش در گوششان طنین افکن است.(نهج البلاغه، خطبه ۱۹۳) پس آن کسی که در حال قرب و نزدیکی، خود را دور ببیند، ذات اقدس حق بر او لطف نموده و او را خائف و بیمناک سازد و بدین وسیله به درجه بالاتری از قرب و نزدیکی دست می یابد و آن کس که در بعد و دوری از خداوند، خود را نزدیک به او تصور نماید، همین امنیت خاطر، سبب فریب او گشته و او را دورتر می سازد. ۱

۱. اسرارالصلوه ، آیت الله میرزا جواد ملکی تبریزی، ص ۳۳۶