پله به پله تغییرات تکواندو

بویدو از مبارزات ایرانیان لذت می برم

او خودش یک رکورد جهانی است! فیلیپ بویدو اول مبارز بود، بعد مربی شد و امروز DTN فدراسیون فرانسه است. در پانزدهمین قهرمانی تکواندو جهان در پکن هم بود! خودش همه چیز را برایمان می‌گوید...

● شناسنامه فیلیپ بویدو

▪ متولد ۶ می ۱۹۶۲ در پاریس/ ۴۵ سالش است

▪ درجه: دان ۷

▪ از ۱۹۷۹ تا ۱۹۸۷ عضو تیم فرانسه بوده است

▪ از ۱۹۸۹ تا ۱۹۹۷ مربی تیم فرانسه

▪ از ۱۹۹۶، DTN است.

● عناوین

▪ نفر سوم قهرمانی جهان ۱۹۸۲

▪ قهرمان ارتش‌های جهان ۱۹۸۷

▪ نایب قهرمان مسابقات قهرمانی اروپا ۱۹۸۲

▪ ۱۰ بار قهرمان مسابقات جوانان فرانسه

او اولین مدال‌آور فرانسوی است که در گایاکیل برنز به‌دست آورد سال ۱۹۸۲ و بعد از آن اولین تکواندوکا در INSEP و با تایون جوان دیل بود، اولین مربی و اولین سرپرت فنی فدراسیون ملی فرانسه نیز هست می‌شه گفت فیلیپ بویدو از اولین پایه‌گذارهای هر حرکت تکواندو برای کشور فرانسه بوده است و هم‌چنین در بسیاری از سطح‌های بین‌المللی از اولین انتخاب تیمی‌اش در سال ۱۹۷۹ تا به امروز هیچ مسابقه قهرمانی را از دست نداده است حتی در پکن هم به‌عنوان DNT و کوچ مبارزان حضور داشت!

● ۱۹۷۹ ”نه ساق‌بند و نه کاسکت...“

”در سال ۱۹۷۹ خلق عناوین قهرمانی رسمی تیم فرانسه بود. من در ۶۳ ـ کیلوگرم قهرمان شدم. شانزده سالم بود، آن‌وقت‌ها من دو کلاس دو کلاس بالا می‌رفتم. با بچه‌های کلاس بالاتر از خود مبارزه می‌کردم. وسائل را قسمت می‌کردیم چون مثلاً سه تا پائو داشتیم برای ۵۰ نفر! نه از ساق‌بند استفاده می‌کردیم و نه کلاه، کاسکت، دو فرانسوی بودیم که به مرحله ۴/۱ نهائی رسیده بودیم پلی ویس کولیوزی (معاون سابق فدراسیون) و من. قانون؟ کاسکت نبود اما ساق‌بند باید می‌بستیم. سه راند سه دقیقه‌ای مبارزه طول می‌کشید. همیشه هم از مبارزات ایرانی‌ها و چین تایپه لذت می‌بردم.

● یک‌بار که ۳۶۰ درجه را دیدم!

کره‌ای‌ها به خوبی از پس این کار بر می‌آیند. تا آن روز ندیده بودم. اولین‌بار بود که باز شدن پا به اندازه ۳۶۰ درجه و ضربه زدن را می‌دیدم! این ضربات چکشی روی سر فرود می‌آیند. امروز به اندازه آن وقت‌ها هیجان ندارم. کمی از آن برای من و کمی برای تو. بیم، بم، بوم...

در مسابقات جهانی من مقابل گرگ فی یر آمریکائی باختم. بعد از ساتو کوچ آنها از روی صندلی چرخید و به تیم فرانسه سلام کرد. بعد از آن هم مسابقه را ترک کردیم! خوب، بعد از جدول با کره‌ای‌ها، کره‌ای‌ها ۱۰ عنوان، ۷ عنوان را از آن خود کردند.“

● ۱۹۸۲ ”روی سیمان مبارزه می‌کردیم!“

”همان قوانین سال ۷۹ بود. مسابقات در اکوادور بود و همه چیز بسیار سخت. گرمای غیرقابل تحمل! کوچ فرانسوی‌ها لی‌مون‌هو بود، مربی قدیمی‌ تیم کره در سال ۱۹۷۳ و ۱۹۷۵. هربار که همراه او وارد سالن می‌شدیم همه کره‌ای‌ها می‌آمدند و به او سلام و احترام می‌دادند. او می‌گفت: ”عادی است، آخر من حساب همه‌شان را رسیده‌ام!“ در نیمه‌نهائی جلوی کره‌ای باختم که مدتی بعد از او بردم. دو یا سه کیلو وزن کم کرده بودم. خوشحال بودم که می‌توانم یک مدال صاحب شوم اما انگار مال کره‌ای بود.“

اولین‌بار بود که جونگ کوک را می‌دیدم. آن‌جا می‌فهمیم چه می‌گذرد. با هر مبارزه انگار وارد دنیای دیگری می‌شویم. هر دفعه همه مبارزان خودشان را جابه‌جا می‌کردند تا بهتر ببینند. وقتی خیلی آماده هستی، کمتر می‌شود مبارزه را ببازی. انگار برایت همه چیز آسان است. خلاق می‌شوی!

از آن سال به بعد بود که تیم فرانسه جای خودش را باز کرد: استانکزاک، کریبیله، الن موله... آن‌وقت‌ها روی زمین مبارزه می‌کردیم، زمین از سیمان یا اگر شانس می‌آوردیم روی تخته. تصور کنید ناک‌اوت شدن روی سیمان چه مزه‌ای دارد، خیلی دردناک است!“

● ۸۷ ـ ۱۹۸۳ ”شکل‌گیری تکواندو در المپیک“

”خوب بالا می‌رفتیم برای شور و هیجان بازی‌های المپیک که قرار بود سال ۸۵ در سئول برگزار شود، با کلاه کاسکت و روی تشک و در ۱۹۸۷ در بارسلونا. ماشین‌های امتیازدهی الکترونیکی وجود داشتند. این یک تحول بود چون تو می‌فهمیدی باید عجله کنی یا نه.

قبلاً، پایان هر راند یا حتی پایان هر مبارزه‌ امتیازات را به تو می‌گفتند و تو همه مدت با شک مبارزه می‌کردی، اما با این شیوه جدید زمان مرده و از دست رفته بسیار کم می‌شد و ضربه را با آرامش خاطر می‌زدی.“

● ۹۳ ـ ۱۹۸۸ ”تکنیک جدید از راه رسید“

”مرحله جدید فنی برای قهرمانی جهان از راه رسید. وسائل محافظتی بیشتر شدند، بازی‌ها، نقاط مورد امتیاز همه مورد بررسی دقیق قرار گرفتند. تکواندو با ظرافت پیش می‌رفت و پیروز می‌شد.

سال ۱۹۸۹ بعد از شکست در بازی‌های المپیک سئول، من و فرانک ریبایه سرپر ستی تیم فرانسه را به عهده گرفتیم. ما سبک کار کردن را تغییر دادیم. رقابت‌ها را گسترده کردیم. استاژهای تیمی برگزار کردیم و سپس کلاس‌های خصوصی گذاشتیم.

قهرمانی جهانی که خوب در یادم مانده: ۱۹۹۴ در نیویورک بود. در مدیسون اسکوار گاردن. ما وارد معبد ورزشی us شدیم!

سومین مسابقات جهانی بود که حضور داشتیم این‌جا به‌عنوان مربی، آن‌جا عنوان میکائیل ملول اولین قهرمان جهان فرانسوی را شناختم، لحظه فراموش نشدنی بود!“

● ۲۰۰۱ ـ ۱۹۹۴ ”ساختار یک ورزش المپیکی“

”نشست C.I.O در ۱۹۹۴ پاریس، نشستی تخصصی بود تا تکواندو به‌عنوان یک ورزش المپیکی مطرح شود. همه چیز مهیا بود. تدارکات از راه رسید. باید دید دنیا را عوض کرد. در فرانسه ”آمادگی‌های المپیک“ داشت شکل می‌گرفت. اولین‌ها مشخص شدند. در قهرمانی‌های جهان همیشه چینی‌ها اولین‌ها بودند، کوبائی‌ها، روس‌ها، کشورهای شرقی... البته قوانین و ضوابط مرتب تغییر می‌کرد: دسته‌های وزنی متفاوت، ایجاد سیستم رپه شارژ، در نظر گرفتن کاشت‌ها به دو رنگ قرمز و آبی و بعد فیلم ویدئویی تنظیم کردن و ... تکواندو تخصصی می‌شد. می‌خواست در بین بزرگ‌ها جای خودش را باز کند. روزنامه‌نگارها، متخصصین این رشته را به عموم معرفی می‌کردند... با حال و هوای بازی‌های المپیک کره‌ای‌ها سعی می‌کردند بیشتر از نوع کار ایرانی‌ها، کوبائی‌ها، آمریکائی‌ها و فرانسوی‌ها سر دربیاورند.“

● ۲۰۰۱ ”دوکورا قهرمان جهان“

”اتفاقی نبود که مامری قهرمان جهان شد. این را با جرأت می‌گویم، او اعجوبه یا یک خبره حرفه‌ای نبود، خیلی دورتر از این حرف‌ها بود اما خیلی زحمت می‌کشید. او تنها کسی بود که در آن زمان بیست و پنج تا بیست و هشت ساعت در هفته تمرین می‌کرد. برای ما او یک اسطوره تمرین بود، از کار خسته نمی‌شد، سمبل موفقیت بود و همه این‌ها را مدیون یک چیز بود: کار، باز هم کار و ... باز هم کار. نوشتند که او باید قهرمان جهان بشود پزشکان اما نگذاشتند آنها به او شک کرده بودند.“

● ۲۰۰۷ ـ ۲۰۰۳ ”پله‌به‌پله تغییر“

”بعد از بازی‌های المپیک سیدنی، بیلان طرح شد! تکواندو ورزشی است که می‌تواند تخصصی بشود اما در بازی‌های المپیک باید حرکات نمایشی آن کنار گذاشته شود. برای ضربه به سر دو امتیاز، استراحت بین مبارزه، دستکش‌ها و محافظ دندان. داوری‌ها باید بسیار دقیق باشند تا تکواندو به‌عنوان یک ورزش المپیکی ۱۹۷۳ تکواندو شکل گرفت و رفته‌رفته سازماندهی شد تا المپیکی شود، پله پله تغییر کرد تا به شکل مطلوب برسد.“

● ۲۰۰۷ ”تغییرات همه الکترونیکی“

”این ورزش‌ همانی است که از ابتدا می‌شناختم چون پایه‌اش یکی است. اما برای علائم و امتیازها چیزی دیده نمی‌شد. امروز همه چیز تغییر کرده، تمرینات فشرده و بسیار داریم، ورزشکارها مثل ربات عمل می‌کنند.در ضمن معلوماتشان هم خوبست، ما نسل قدیم بودیم و این‌ها کار و فعالیتشان را بیش از پیش بسط دادند.

همه چیز الکترونیکی شده، قوانین جدید، تغییرات در کار، کاسکت، امتیاز ضربات قدرتی و بدون صدا. در ضربات قوانینی می‌بینیم مبنی بر این‌که قدرت باید کنترل شده باشد، در فنون‌پردازی مخصوصاً و ضربات امتیازآور دیگر باید بیش از پیش تکواندو به هنرهای رزمی نزدیک شود.“

● ۲۰۰۸ ”زدن چینی‌ها کاری سخت است!“

”پکن یک تکرار عالی از المپیک منچستر است که اواخر سپتامبر آزمایش شد. بهترین ورزشکاران با آگاهی تام و تمام آن‌جا حضور خواهند داشت. فکر می‌کنم آخرین مسابقه جهانی بدون امتیازدهی الکترونیکی باشد. چینی‌ها را زدن کاری سخت است. پیغامی است از شرق به غرب: تجارت، سیاست، ورزش و ... این‌ها را با همه وجود باید در این دوره مسابقات درک کرد. ارادی و آگاهانه.“

مترجم: نگار نباتی