واقعیات نفوذ لابی اسراییل در دولت آمریكا

نوشتار حاضر به ارائه گزارشی از روزنامه واشنگتن پست با موضوع در جستجوی واقعیات نفوذ لابی اسراییل بر دولت آمریكا می پردازد كه از نظر خوانندگان گرامی می گذرد

نوشتار حاضر به ارائه گزارشی از روزنامه واشنگتن پست با موضوع در جتسجوی واقعیات نفوذ لابی اسراییل بر دولت آمریكا می‌پردازد كه هم اكنون از نظر همراهان و خوانندگان گرامی می‌گذرد.

گلین فرانكلین نویسنده گزارش مفصل واشنگتن پست با عنوان در جستجوی واقعیات نفوذ لابی اسراییل بر واشنگتن و دولت آمریكا، گزارش خود را با چگونگی شكل‌گیری این گروه با نفوذ در آمریكا آغاز می‌كند. همه آنچیزی كه دیوید بن گوریون می‌خواست ۱۵ دقیقه از وقت فرانكلین روزولت رییس جمهوری وقت آمریكا بود. گوریون كه پدر و بنیانگذار اسراییل است، یكی از رهبران تسخیرناپذیر قرن بیستم بود كه در دسامبر ۱۹۴۱ با آرزوی ارایه مستقیم طرح تشكیل حكومت یهودی به رییس جمهوری آمریكا به واشنگتن سفر كرد. او برای ۱۰ هفته در هتل قدیمی امباسادور اقامت گزید و در این مدت به نوشتن نامه و گزارش و ارایه آن به میریام كوهن وزیر مورد علاقه آمریكایی خود پرداخت، البته او هرگز فرصت دیدار با رییس جمهوری آمریكا را نیافت.

واشنگتن پست در ادامه با اشاره به گذشت ۶۴ سال از آن زمان می‌نویسد: در كنفرانس خبری ماه مه كه در كاخ سفید برگزار شد، جرج بوش رییس جمهوری آمریكا در كنار ایهود اولمرت دوازدهمین نخست وزیر اسراییل ایستاده بود. بوش پس از جلسه دو ساعته با اولمرت، بار دیگر بر روابط عمیق و پایدار اسراییل و آمریكا تأكید كرد و اولمرت را فردی متعهد به صلح خواند. پس از آن نیز بوش و الومرت در نشستی خصوصی و بدون حضور دستیاران به مذاكره با یكدیگر پرداخته و در نهایت برای صرف شام، راهی شدند. روز بعد نیز نخست وزیر اسراییل در نشست مشترك كنگره آمریكا به ایراد سخنرانی پرداخت كه در آن برخی از اعضای كنگره ۱۶ بار به صورت ایستاده سخنان اولمرت را قطع كرده و او را مورد ستایش قرار دادند. فرانكلین می‌نویسد: البته استقبال از سخنان الولمرت دركنگره بدان معنی نیست كه نخست وزیر كنونی اسراییل یك فرمانده قدرتمند‌تری نسبت به گوریون است چرا كه فاصله زیادی به او دارد. بلكه این استقبال ناشی از قدرت لابی یهودی در آمریكا است. این در حالی است كه اسراییل سالانه حدود سه میلیارد دلار كمك مالی مستقیم خارجی آن هم از آمریكا دریافت می‌كند. حال آنكه هیچ كشوری به اندازه اسراییل این میزان كمك مالی خارجی دریافت نمی‌كند. در وزارت امور خارجه آمریكا مكان محرمانه‌ای وجود دارد كه محل نگهداری توافق‌نامه‌های نظامی‌، اقتصادی و دیپلماتیك با اسراییل است. آمریكا به اسراییل در بخش نظامی به عنوان یك عضو ناتو می‌نگرد و در مسایل نظامی نیز مانند یك كشور همیسایه از تسهیلات واشنگتن منتفع می‌گردد. بوش اخیرا بار دیگر متعهد شده در صورتی كه اسراییل مورد حمله قرار گیرد آمریكا به حمایت از آن خواهد پرداخت. در كنگره نیز لابی اسراییل از حمایت قاطع نمایندگان و سناتورها برخوردار است. واشنگتن پست بدون اشاره به این موضوع كه بخش عمده رسانه‌های همگانی و حتی مؤسسات نظرسنجی آمریكا نیز در اختیار همین گروه آیپك است، به نتایج یك نظرسنجی اشاره كرده و می‌نویسد: برخی نظرسنجی‌ها نیز نشان می‌دهد حمایت‌های عمومی از اسراییل بسیار قوی است، این مسأله پس از حملات ۱۱ سپتامبر افزایش یافته است. یك معادله بسیار پر طرفدار این گونه است: اسراییلی‌ها برابر با انسان‌های خوب هستند و عرب‌ها نیز برابر با تروریست‌. جاش بلاك سخنگوی كمیته آمریكایی روابط عمومی اسراییل موسوم به آیپك به واشنگتن پست گفته است: امروزه كار كردن در كنگره همانند فشار آوردن به یك در باز است. واشنگتن پست بلافاصله می‌نویسد: البته آمریكایی‌ها این مسأله را یك واقعه خوب نمی‌دانند. در ماه مارس دو نفر از اساتید علوم سیاسی مشهور آمریكا به نام‌های استفان والت از دانشگاه هاروارد و جان میرشیمر از دانشگاه شیكاگو با انتشار تحقیقی ۴۲ صفحه‌ای كه دارای استنادات بسیار قدرتمندی بود، اعلام كردند حمایت‌های دولت بوش از اسراییل و تلاش‌های مربوط به ترویج دمكراسی در خاورمیانه باعث ناراحتی افكار عمومی ارعاب و مسلمانان شده و در نتجه امنیت آمریكا را به مخاطره انداخته است. نویسنده واشنگتن پست نوشته است: این اساتید مدعی هستند روابط صمیمی ما با آیپك هم خطرناك است و هم بی‌سابقه، در بخشی از مقاله آنها آمده است دیگر گروه‌ها نیز توانسته‌اند سیاست‌های خارجی ما را تحت تأثیر قرار دهند، ولی هیچ لابی نتوانسته است سیاست‌های آمریكا را از آنچه منافع ملی صدق می‌كند تا این اندازه تغییر داده باشد. واشنگتن پست می‌نویسد: این دو استاد مشهور آمریكایی همچنین نوشته بودند یكی از دلایل اصلی آغاز جنگ عراق نفوذ لابی اسراییلی بود و همین لابی هم اكنون با استفاده از تمامی استراتژی‌های خود در حال اعمال فشار به دولت آمریكا است تا با ایران نیز به صورت سلطه‌جویانه و متخاصمانه برخورد كند و به این ترتیب در نهایت دشمنان اسراییل تضعیف و یا از بین بردن بروند و اسراییل از آزادی عمل بیشتری برای رویارویی با فلسطینیان برخوردار شود به گونه‌ای كه بیشتر جنگ‌ها، كشتارها، بازسازی‌ها و پرداخت خسارت‌ها توسط آمریكا انجام گیرد. این روزنامه آمریكایی نوشته است، به اعتقاد این دو استاد مشهور، این یك توافقنامه شیرین برای اسراییل و یك توافق‌نامه بسیار بد برای آمریكا است.

واشنگتن پست تصریح دارد: عده‌ای از منتقدان لابی اسراییل در آمریكا تلاش این دو استاد علوم سیاسی را ستوده و آن را هوای تازه توصیف كردند. نورمن سولومون از فعالان ضد جنگ و منتقدان رسانه‌ای در گزارشی در روزنامه بالتیمور سان در خصوص تحقیق این دو استاد نوشت: این تحقیق با دقت زیادی سرپوش موجود بر موضوعی را كه طی دهه‌های گذشته بسته نگاه داشته شده، برداشته است. نویسنده واشنگتن پست تصریح می‌كند: البته نسل‌ها است كه تصور اینكه ریاكاری یهودیان قدرتمند منافع ملی آمریكا را برای دستیبابی به اهداف خود تسخیر كرده‌اند و این شرایط باعث برانگیخته شدن احساسات ضد صهیونیستی درسراسر جهان شده و حامیان اسراییل نیز مدعی هستند این تحقیق چنین ادعاهایی را مطرح ساخته است. آلن در شویتز از طرفداران سرسخت یهودی و عضو آبیك كه واشنگتن پست او را نویسنده، وكیل و استاد دانشگاه‌ هاروارد معرفی كرده، گفته است: این تحقیق مملو از تفسیرهای متعصبانه است كه در آنها یهودیان و اسراییل انگشت نما شده‌اند.

ابراهم فاكسمن مدیر اتحادیه ضد بدنامی نیز اظهار داشت: تحقیق والت و میرشیمر اساسا و به اشتباه یهودیان را مسوول جنگ عراق می‌داند. دانیل آیالون سفیر اسراییل در آمریكا نیز كه پیش از این به صورت علنی نسبت به این تحقیق واكنش نشان نداده بود،‌اكنون آن را مفاسد ، سطحی و در هم خواند كه تنها تلفیقی از یاوه‌گویی‌ها و زباله‌های قدیمی است كه باید به فراموشی، یعنی جایی كه تعلق دارد سپرده شود. در همینحال والت و میرشیمر نیز در واكنش به این مسأله تأكید می‌:نند كه واقعیات و استدلال آنها همچنان معتبر سات و واكنش‌های انتقاد‌آمیز و توهین آمیز آنها تقریبا یكی از نقاط اصلی ادعای آنها را تأیید می‌كند یعنی لابی اسراییل یك گاو مقدس است كه اگر شخصی به خود اجازه دهد از آن انتقاد كند، این خطر را برای خود بوجود آورده كه از او به عنوان یك ضد صهیونیست یاد شود، واشنگتن پست نوشته است: این دو استاد مشهور در مقدمه تحقیق خود گفته بودند لابی یهودی در قدرت خود اقراق می‌كند و سپس به هر كسی كه از آن انتقاد نماید، حمله می‌كند.

این روزنامه آمریكا می‌نویسد: در حقیقت این تحقیق این سؤال‌ها را به وجود آورده كه به راستی لابی اسراییلی تا چه اندازه قدرتمند است ،‌ نقش آن در طراحی جنگ عراق چه بود و آیا هم اكنون برای اجرای همین سیاست در قبال ایران تلاش می‌كند و آیا واقعا این گروه این اندازه ریاكار است و در نهایت اینكه این لابی به چه كسی تعلق دارد. واشنگتن پست در ادامه به برخی افراد و راه‌های نفوذ آنها اشاره می‌كند و می‌افزاید: موریس آمیتای فردی است كه دفتر او در ساختمانی است كه رایزنان پارلمانی از چندین گروه لابی دولتی، پیمان كاران دفاعی و اتحادیه گاز آمریكا در آن حضور دارند و همگی در تلاش هستند تا اعضای كنگره آمریكا و كاركنان آنها را تحت تأثیر اهداف خود قرار دهند. آمیتای كه هم اكنون یك شركت حقوقی را اداره می‌كند، فارغ‌التحصیل دانشكده حقوق دانشگاه هاروارد است كه هفت سال را به عنوان دیپلمات وزارت امور خارجه آمریكا و شش سال دیگر را به عنوان دستیار قانون‌گذار فعالیت كرده بود تا اینكه در سال ۱۹۷۴ از او خواسته نشد مدیر اجرایی آیپك را بر عهده گیرد. آیپك در اوایل دهه ۱۹۵۰ توسط یك روز‌نامه‌نگار كانادایی به نام آی ال كنن و با بودجه‌ای كه توسط تعدادی از گروه‌های یهودی تأمین شده بود، تأسیس شد.

كنن از حامیان خستگی‌ناپذیر اسراییل در دهه ۱۹۵۰ و اوایل ۱۹۶۰ بود. زمانی او برای دلارها و رأی علیه لابی قدرتمند و متعهد نفتی‌ها یعنی قانون‌گذارانی همچون ویلیام فولبرایت كه ریاست كمیته سیاست خارجی سنای آمریكا را بر عهده داشت، می‌جنگید. فولبرایت فردی بود كه حمایت‌های آمریكا از اسراییل را به عنوان یك اشتباه جدی كه ثبات منطقه‌ را تهدید می‌كرد، توصیف كرده بود. در نهایت جنگ شش روزه ۱۹۶۷ نقطه تحول بود. رهبران عربی با اعتماد به نفس كامل از ریختن یهودیان در دریا سخن می‌گفتند واین نگرانی ایجاد شده بود كه هولوكاستی دیگر بوقوع خواهد پیوست ولی اسراییل در حمله‌ای پیشگیرانه به مصر و سوریه در این جنگ پیروز شد و بسیاری از یهودیان آمریكایی از پسر عمومی ستیزه جوی خود در خاورمیانه حمایت كردند. البته بسیاری از غیریهودیان نیز اسراییل را به عنوان جزیره كوچكی از دمكراسی در دریای دیكتاتورهای عرب تصور و به حمایت از آن پرداختند.

آمیتای در گفت و گو با خبرنگار واشنگتن پست گفت: به خاطر می‌آورم در ابتدا تمایلی به در اختیار گرفتن ریاست این سازمان نداشتم و در نهایت بر غم و میل باطنی خود با این كار موافقت كردم. او در نهایت بودجه و تعداد كاركنان ایپاك را سه برابر كرد، ولی استراتژیك‌ترین تصمیم او انتقال دفتر این سازمان از نزدیكی كاخ سفید به نزدیكی ساختمان كنگره بود زیرا او وزارت امور خارجه و دیگر ساخه‌های قوه مجریه را محلی خصومت‌آمیز برای اسراییل دید و كنگره آمریكا را یك متحد طبیعی، محاسبه این مسأله نیز چندان دشوار نبود زیرا در قوه مجریه تنها دو مقام (رییس جمهور و معاون او) هستند كه توسط مردم انتخاب می‌شوند، ولی در كنگره آمریكا ۵۳۵ نفر وجود داشتند و به این ترتیب او فرصت‌ها و هدف‌های بیشتری را از این طریق می‌تونست دنبال كند. تجربه شخصی آمیتای و روابط وی با كنگره ، گروهی كك از كاركنانی سخت كوش همچون وولف بلیتزر مجری شبكه سی.ان.ان و كنت وولاك مدیر مؤسسه دمكراتیك ملی را گرد هم آورد تا به موفقیت‌های او كمك كنند.

ولی در حقیقت بزرگترین سرمایه او چندین هزار عضو قدرتمند بود كه برای آنها، اسراییل تنها یكانگیزه نبود، بلكه یك مأموریت مقدس تلقی می‌شد. آمیتای می‌گوید: دلیل اصلی اینكه آیپك این اندازه مؤثر است این است كه مردم ما بسیار مشتقا هستند و این بخاطر وابستگی آنها به اسراییل است. آیپك یكی از شناخته شده‌ترین گروه‌هایی است كه حمایت از اسراییل را هدف اصلی خود ساخته‌‌اند. این گروه‌ها شامل كمیته و كنگره آمریكایی یهودیت، اتحادیه ضد بدگویی و كنفرانس رؤسای سازمان‌های بزرگ یهودی آمریكا است ولی در حقیقت آیپك قدرتاصلی در واشنگتن است. واشنگتن پست در ادامه نوشته است: اسراییل در روزهای اولیه حایت خود در حقیقت بچه پرورشی لیبرال دمركات‌ها بود كه وابستگی زیادی به یهودیان آمریكا داشت ولی این مسأله با روی كار آمدن مناخیم بگین نخستین نخست وزیر است میانه اسراییل در اواخر دهه ۱۹۷۰ تغییر كرد. او با جری فالول و دیگر محافظه‌كاران مسیحی كه معتقد بودند حاكمیت یهود بر سرزمین مقدس به بازگشت دوباره حضرت مسیح كمك خواهد كرد یك ائتلاف عملی تشكیل داد. دولت رونالد ریگان نیز اسراییل را به عنوان یك متحد جنگ سرد و توازنی در برابر كشورهای سوریه و عراق كه از مشتریان شوروی بودند یافت.

اسراییلی‌ها شدیدا به حمایت‌های سیاسی و كمك‌های مالی كه جامعه یهودیان آمریكا در اختیار آنها قرار می‌داد، متكی بودند. آمریكایی‌ها در عین حال همچنان بلاتكلیف بودند و نسبت به آن دسته از یهودیانی كه تمایل داشتند برای اسراییل پول بفرستند ولی نمی‌خواستند خود به اسراییل بازگردند و یا فرزندان خود را به آنجا بفرستند، اهانت می‌كردند. هدف اصلی بن گوریون بازگرداندن یهودیان به سرزمین خود پس از ۲۰۰۰ سال تبعید بود! ولی وجود اسراییل و نیاز عاجل آنها باعث حمایت یهودیان آمریكا از اسراییل و ایجاد احساس وابستگی شد كه در نهایت وزن سیاسی آنها را در جامعه آمریكا بهبود بخشید. آرتور هرتزورك فقید كه یك خاخام و تاریخ نویس یهودی بود و ریاست كنگره یهودی آمریكا را بر عهده داشت، زمانی گفته بود پیش از بوجود آمدن اسراییل یهودیان در مراسم شام كاخ سفید به عنوان فرد حضور می‌یافتند ولی پس از آن، آنها به عنوان یهودیان در این مراسم شركت می كردند. واشنگتن پست نوشته است: هنری سیجمن كه زمانی مدیر اجرایی كنگره آمریكایی یهودیان بود و هم اكنون مدیر پروژه آمریكا ـ خاورمیانه در شورای روابط خارجی آمریكا است، می‌گوید: یك نیروی محركه‌ای وجود دارد كه زندگی یهودیان را به گونه‌آی هماهنگ سازد كه گویی یك سازمان مدافع تشكیل شده است كه از یك گروه آسیب‌پذیر حمایت كند. این خود نوعی فرهنگ قربانی شدن را ایجاد می كند و گاهی باعث جلب انسان‌هایی می‌شود كه احساس می‌كنند آنها نیز قربانی شده‌اند. آمیتای در سال ۱۹۸۰ از سمت خود در آیپك كناره‌گیری كرد تا یك گروه لابی حقوقی برای پیمان‌كراان دفاعی تشكیل دهد. البته او هرگز تلاش خود برای منافع اسراییل را متوقف نكرد و با تشكیل شورای روابط عمومی واشنگتن، یك آیپك مخصوص به خود تأسیس نمود . پس از وی نیز توماس داین ریاستاین سازمان را بر عهده گرفت و آیپك با گسترش فعالیت‌های خود و اندازه این سازمان ادامه داد. به گونه‌ای كه در دهه ۱۹۸۰ نفود و اندازه این سازمان به صورت بسیار گسترده‌ای افزایش یافت و این گروه موفقیت‌های سیاسی چشمگیری بدست آورد.

---