دیابت و آقای خنده ایران

روز ۱۶ آذر برای اهالی صدا و سیما و به خصوص رادیویی‌ها سه سال است که روز «منوچهر نوذری» است. مجری، دوبلور و هنرپیشه سینما، تلویزیون و رادیو که در هر برنامه‌ای از او و حتی یک مسابقه …

روز ۱۶ آذر برای اهالی صدا و سیما و به خصوص رادیویی‌ها سه سال است که روز «منوچهر نوذری» است. مجری، دوبلور و هنرپیشه سینما، تلویزیون و رادیو که در هر برنامه‌ای از او و حتی یک مسابقه تلویزیونی می‌شد ردی از خنده، تکه‌ها و کنایه‌های بامزه و یا حتی آن نگاه‌های شوخ دید. از منوچهر نوذری آثار زیبا و موفقی باقی مانده است اما تقریبا اغلب مردم او را با مسابقه هفته و با دقت «آقای از کی بپرسم؟» می‌شناسند. چند سال آخر زندگی منوچهر نوذری شاید بیشتر به درگیری او با یک بیماری مزمن می‌گذشت. چند سال بود که این هنرمند از بیماری دیابت رنج می‌برد و بعضی مشکلات کاری و زندگی باعث شده بود تا او از سلامتش غافل شود...

بیماری دیابت، یک بیماری آسیب‌رسان به عروق و اعصاب کوچک است. این بیماری خاموش با گذر زمان و در صورت عدم توجه و رعایت اصول صحیح مراقبت به تدریج هر عضو حساسی از بدن را که دارای مویرگ‌ها و اعصاب ظریف است از بین می‌برد و باعث نارسایی آن می‌شود.

به همین جهت است که بعد از گذشت چند سال در این قبیل بیماران شبکیه چشم، عروق قلب، گلومرول‌های کلیوی و اعصاب حساس اندام‌ها دچار آسیب می‌شوند. علت بی‌حسی و زخم‌های پا و گزگز کردن و کرختی دست و پای بیماران دیابتی هم به دلیل آسیب همین عروق و اعصاب ظریف است اما دیابت زمانی چهره خطرناک خود را نشان می‌دهد که این آسیب برای ارگان‌های حیاتی‌ای مثل کلیه و قلب به وجود بیاید. سکته قلبی (که متاسفانه در این بیماران آن درد هشدار دهنده سکته‌های قلبی را هم ندارد) باعث عوارض جبران‌ناپذیری می‌شود. سکته قلبی بیماران دیابتی معروف به سکته خاموش است. به همین دلیل این بیماران باید علاوه بر رعایت نکات مربوط به بیماری خود هر چند وقت مراجعه مرتب به متخصص قلب یا داخلی هم داشته باشند. عضو بعدی در معرض آسیب کلیه است. از کار افتادن بخش‌های تصفیه‌کننده خون در کلیه باعث بالا رفتن فشارخون، افزایش سموم در بدن و درنهایت آسیب‌های ناشی از نارسایی کلیوی می‌شود.

متاسفانه این روند خطرناک و مزمن اتفاقی بود که برای هنرمند محبوب و شاد کشورمان هم پیش آمد. شاید بسیاری از علاقه‌مندان سینما منوچهر نوذری و چهره رنجور وی را در فیلم سینمایی «چند می‌گیری گریه کنی؟» به یاد بیاورند. فیلمی که در آن وی نقش کسی را بازی می‌کرد که قبل از مرگش تدارک مراسم تدفینش را می‌دید. از بازی‌های روزگار اینکه این فیلم دقیقا بعد از مرگ منوچهر نوذری به روی پرده سینماها رفت. از اواسط مهر ماه سال ۱۳۸۴ منوچهر نوذری به دلیل عوارض قلبی و کلیوی ناشی از دیابت، مدام بین خانه و بیمارستان در رفت و آمد بود. فشارخون بالا، نارسایی کلیوی و مسایلی از این دست باعث شد که حتی پزشکان مجبور شوند منوچهر نوذری را از ابتدای آذر ماه آن سال دیالیز کنند.

اوایل آذر ۱۳۸۴ منوچهر نوذری، به دلیل عفونت کلیوی در بیمارستان مدرس تهران بستری شد و سرانجام در ۱۶ آذر آن سال چشمان شوخ و دهان پرخنده و ذهن پرنکته او برای همیشه به روی جهان بسته شد. یاد او گرامی باد.

دکتر سیداحسان بیکایی