«خرم» آن نغمه که مردم بسپارند به یاد

یادش بخیر! سال گذشته در همین فصل بود که به اتفاق استاد و چند نفر از دوستان برای کنسرت آماده می‌شدیم. در آموزشگاه هنرمند عزیز سامان احتشامی مشغول تمرین بودیم. در یکی از قسمت‌ها …

یادش بخیر! سال گذشته در همین فصل بود که به اتفاق استاد و چند نفر از دوستان برای کنسرت آماده می‌شدیم. در آموزشگاه هنرمند عزیز سامان احتشامی مشغول تمرین بودیم. در یکی از قسمت‌ها ژاله صادقیان تاب نیاورد و نتوانست شعر را تا پایان دکلمه کند و در حضور استاد گریست. گویا حس کرده بود این اجراهای آخر است.

امیرحسین رضا با بغض‌ساز می‌زد و اشک‌های سامان هم آرام‌آرام روی کلاویه‌های پیانو می‌چکید و من نگران به سر بردن برنامه بودم.

استاد خرم رو کرد به بچه‌ها و گفت: خیلی خوب آقاجان بس است دیگر! می‌خواهیم تمرین کنیم. روی قطعات تمرکز داشته باشید، چون زمان زیادی برای آماده‌شدن نداریم.

اعضای گروه قطعات را یکی پس از دیگری می‌نواختند و در دلشان می‌گریستند، بی‌آن‌که بدانند چرا... حالا فکر می‌کنم شاید همه ما در اعماق وجودمان حس می‌کردیم که این اجرا، اجرای آخر است.

هنوز هم پنجه‌اش شیرین بود. هنوز هم از خاطرات استادش ابوالحسن خان صبا می‌گفت، برای همه استادان موسیقی احترام خاصی قائل بود و نام همه را با احترام می‌برد.

همکاری با استاد آنقدر شیرین بود که هیچ‌یک از ما فراموش نکنیم و بغض آن روز هنوز هم در دل‌هایمان زنده است.

این روزها مدام با خودم تکرار می‌کنم: «خرم» آن نغمه که مردم بسپارند به یاد.... چون استاد یکی از ماندگارترین نغمه‌های زندگی ما برای همیشه خواهد بود.

‌‌حسن آزاده‌فر