هیدروفویل‌ و هاورکرافت

هنگامی‌که در کنار دریا، قدم می‌زنیم، خیلی سریع‌تر می‌توانیم راه برویم، ولی اگر تا زانو در دریا فرو برویم، حرکت ما خیلی کندتر می‌شود و همچنین حرکت از میان هوا خیلی آسان‌تر …

هنگامی‌که در کنار دریا، قدم می‌زنیم، خیلی سریع‌تر می‌توانیم راه برویم، ولی اگر تا زانو در دریا فرو برویم، حرکت ما خیلی کندتر می‌شود و همچنین حرکت از میان هوا خیلی آسان‌تر از حرکت از میان آب می‌باشد.

موتور موجود در قایق، بیشترین نیرویش را صرف فشارآوردن به بدنهٔ قایق می‌کند تا بتواند بدنه‌اش را از آب بیرون بیاورد و سریع‌تر حرکت کند.

یکی از انواع قایق‌ها، قایق‌های هیدروفویل هستند این قایق‌ها دارای پره‌ای در بدنهٔ خود می‌باشند که به پیش رفتن هر چه بیشتر قایق کمک می‌کند و به محض اینکه این قایق‌ها سرعت می‌گیرند، از آب بیرون می‌آیند، و فقط پروانهٔ آنها در زیر آب قرار می‌گیرد. پروانهٔ این قایق‌ها بیشتر شبیه بال‌های هواپیما می‌باشد و قسمت جلوئی ان سریع‌تر به قسمت انتهائی آن عبور می‌کند و فشار آب در قسمت جلوئی بیشتر از قسمت انتهائی است.

قایق‌های هیدروفویل دو نوع هستند: یک نوع آن به شکل V می‌باشد که هنگام حرکت به بیرون از آب می‌آید. نوع دیگر آن در زیر آب پنهان می‌شود. به‌نظر می‌آید یک قایق به این شکل، که در زیر آب قرار گرفته است، روی پاهایش حرکت می‌کند.

این نوع قایق‌ها، اختراع جدیدی نیستند. در سال ۱۹۱۹، السکاندر گراهام‌بل، مخترع تلفن یک نوع از این قایق‌ها را بر روی رودخانهٔ براسدور در کانادا به‌کار انداخت. این قایق، سرعتی در حدود بیش از صد کیلومتر در ساعت داشت. قایق‌های هیدروفویلی، همچون قایق‌ها صدمهٔ کمتری به ساحل کوچکی بر روی دریاچه‌ها و رودخانه‌ها مورد استفاده قرار می‌گیرد. چنین قایق‌هائی در پشت سر خود امواج بزرگ ایجاد نمی‌کنند. زیرا که بدنه‌شان بیرون از آب قرار گرفته است. در واقع این قایق‌های کوچک وارد می‌کنند اما با وجود این، مشکلی که در مورد این قایق‌ها وجود دارد این است که این قایق‌ها به‌وسیلهٔ اشیاء شناوری که با سرعتی در حدود ۹۰ کیلومتر در ساعت حرکت می‌کند، صدمه ببینند و در هم شکسته شوند.

این قایق‌ها در آب‌های آرام بهتر کار می‌کنند و کشتی‌های هیدروفویلی قاره‌پیما هم ساخته شده‌اند.

در سال ۱۹۵۵ آقای کریستف کوکلر ـ مهندس انگلیسی ـ آزمایشی را انجام داد و سعی کرد ساختمان جتی را طرح‌ریزی کند که بتواند لایه‌ای از هوا را در خودش نگه‌دارد با طرح این نظر به (لایهٔ هوا) ساختمان کشتی‌های جدید طرح‌ریزی شد.

دومین شکل آن به نام SRN-I در سال ۱۹۵۹ شروع به حرکت کرد. ده سال بعد، شکل بزرگ‌تر آن به نام SRN-۴۵ شروع به حمل و نقل جهانگردان و حمل ماشین‌ها بین انگلستان و فرانسه کرد. با استفاده از توربین‌های گزای، لایه‌ای از هوا ایجاد می‌کرد که چهار پروانهٔ آن را به چرخش در می‌آورد.

بدنهٔ کشتی‌های ACV با سطح آب تماس پیدا نمی‌کند، بلکه آب از سطح بالائی آن عبور می‌کند. هاورکرافت‌ها به‌وسیله کاشفان در آمریکای جنوبی و آفریقا مورد استفاده قرار می‌گرفتند. اما زمین‌های ناهموار برای هاورکرافت‌ها ایجاد مشکل می‌کنند.

پروانه‌های یک هاورکرافت ممکن است همچون یک هواپیما، ایجاد سر و صدا بکند، این کشتی‌ها به‌دلیل اینکه باید هم محکم و هم سبک ساخته شوند، بنابراین ساخت آنها خیلی گران تمام می‌شود.

پیشرفت‌هائی که به‌وسیلهٔ دانشمندان ایجاد شده است، به این معناست که کشتی‌های شناور آتی، در حقیقت نوعی قطارهای شناور هستند. [ترجمه: فاطمه اکبری شاندیز]