زنان به سینمای ایران بازگشتند

این روزها سینمای ایران میزبان فیلمهایی است که در آنها شخصیت‌های زن‌ حضوری پررنگ دارند و پس از مدت‌ها با این آثار از حاشیه به متن آمده‌اند.
این روزها فیلمهایی روی پرده رفته …

این روزها سینمای ایران میزبان فیلمهایی است که در آنها شخصیت‌های زن‌ حضوری پررنگ دارند و پس از مدت‌ها با این آثار از حاشیه به متن آمده‌اند.

این روزها فیلمهایی روی پرده رفته که می‌توان در آنها حضور پررنگ بازیگران زن را دید، این حضور البته تنها برای ویترین و جذب مخاطب نیست زنها پس از مدتها با نقشهایی پررنگ روی پرده سینما با هم رقابت می‌کنند. نقش‌هایی که کفه درام را به نفع آنها سنگین می‌کند.

هدیه تهرانی پس از دوری چهار ساله از سینما با فیلم سینمایی "هفت دقیقه تا پائیز" به کارگردانی علیرضا امینی به سینما آمده است، فیلم فضایی واقع‌گرایانه دارد دارد و در این فضا حضور تهرانی در نقش زنی که در بحرانی‌ترین مقاطع زندگی‌اش قرار می‌گیرد جذاب است.

تهرانی در این فیلم سینمایی از نقش‌هایی که به اتکای آنها شناخته شده فاصله می‌گیرد و پرسونای قبلی را می‌شکند، او در "هفت دقیقه تا پائیز" زنی است از طبقه متوسط که درگیر بحرانهای خانوادگی است و تراژدی مرگ فرزند خردسالش او را در شرایطی خاص قرار می‌دهد، تهرانی در "هفت دقیقه تا پائیز" از پرسونای زن مقتدر و مدرن فاصله می‌گیرد ،اشک می‌ریزد، برای حفظ زندگی خواهرش التماس می‌کند و تصویری تازه از زن در کانون بحران می‌سازد.

در کنار تهرانی نقشی که هنگامه قاضیانی در فیلم سینمایی "بیداری رویاها" به کارگردانی محمدعلی باشه آهنگر بازی می‌کند، نقشی ویژه است. این چنین زنی را در سینمای ایران نداشته‌ایم، همسری که با بازگشت شوهرش که سالها گمان می‌کرده شهید شده در موقعیتی بحرانی قرار می‌گیرد.

رخشانه در "بیداری رویاها" تصویری تازه از زنانی است که در فضای مردانه جنگ معنا پیدا می‌کنند. قاضیانی در یک بازی درونی و بی‌اغراق تلاش کرده این شخصیت را به شکلی قابل باور اجرا کند و رنج و اندوه این زن را به تصویر بکشد. در فیلم سینمایی "چهل سالگی" به کارگردانی علیرضا رئیسیان شخصیت اصلی زنی است که در آستانه میانسالی با مردی مواجه می‌شود که سالهای جوانی به او تعلق خاطر داشته است.

لیلا حاتمی در "چهل سالگی" می‌بایست نقش زنی را بازی می‌کرده که در شرایطی بحرانی گرفتار ملال و اندوه زندگی مشترک شده و می‌کوشد از لابلای خاطره‌های گذشته واقعیت زندگی را کشف کند، شخصیتی که حاتمی در "چهل سالگی" ارائه می‌دهد اگرچه نقاط ضعف و قوت فراوانی دارد و چندان کامل نیست اما نمونه‌ای نادر و قابل توجه در سینمای ایران است. هر چند که کارگردان به خلوت زن نزدیک نشده است و از این فرصت طلایی گذشته است.

در سال‌های اخیر و تغییر ذائقه مدیران سینمایی و تهیه‌کنندگان و با رونق بازار کمدی‌های سخیف ،زنان بیشتر به حاشیه رانده شده بودند و موضوع‌های زنانه به دلیل محدودیت‌ها و ممیزی‌ها ،کمتر مورد توجه قرار گرفتند. بسیاری از بازیگران زن به مکمل‌هایی برای فروش بیشتر فیلمها تبدیل شده‌ بودند، چهره‌هایی که مخاطب به خاطر آنها فقط بلیت بخرد و به سینما برود.

"هفت دقیقه تا پائیز"، "چهل سالگی" و "بیداری رویاها" قطعا به اندازه کمدی‌های پرفروش مخاطب نخواهد داشت، اما این زن‌ها در آینه سینمای ایران می‌توانند تصویری از نسل خود را نمایندگی ‌کنند .

محدثه واعظی پور