مقایسه نکن، خودت باش!

حسادت ، سنجیدن است ، مقایسه است . و ما به سنجیدن فکر کرده ایم ، ما نسبت به مقایسه شرطی شده ایم ، همیشه در حال مقایسه هستیم .
دیگری خانه بهتری دارد ، دیگری بدن زیباتری دارد ، دیگری …

حسادت ، سنجیدن است ، مقایسه است . و ما به سنجیدن فکر کرده ایم ، ما نسبت به مقایسه شرطی شده ایم ، همیشه در حال مقایسه هستیم .

دیگری خانه بهتری دارد ، دیگری بدن زیباتری دارد ، دیگری پول بیشتری دارد ، دیگری شخصیت پر جذبه تری دارد .

مقایسه ، تداوم مقایسه خویش با هر آن کس که از کنارتان می گذرد ، و پیامدش حسادتی عظیم خواهد بود ؛ محصول جانبی شرطی شدن نسبت به مقایسه .

و الا ، اگر شما مقایسه کردن را رها کنید ، حسادت ناپدید می شود . آن گاه به راحتی می فهمید که خودتان هستید و هیچ کس دیگری نیستید ، و نیازی هم نیست کس دیگری باشید .

این خوب است که شما خودتان را با درختان مقایسه نمی کنید ، و الا شروع به حسادتی عظیم می کردید : چرا سبز نیستید ؟ و چرا خداوند اینقدر نسبت به شما سختگیر بوده است .... و گل هم نمی دهید . این بهتر است که شما خود را با پرندگان نمی سنجید ، با رودخانه ها ، با کوه ها ؛ و الا رنج بسیاری می بردید .

شما خود را با بنی نوع انسان مقایسه می کنید ؛ شما شرطی شده اید که خود را فقط با انسان ها مقایسه کنید ، شما .... . شما چنان بار سنگینی از حسادت را متحمل شده اید که اصلا قادر به زندگی کردن نیستید .

مقایسه نگرشی بسیار احمقانه است ، چون هر فردی یگانه و یکتاست و غیر قابل مقایسه .

یک بار که فهم این نکته در شما جا بیفتد ، حسادت ناپدید می شود .

هر فردی یگانه و غیر قابل مقایسه است . شما فقط خودتان هستید : هیچ کس هرگز شبیه شما نبوده است ، و هیچ کس هرگز شبیه شما نخواهد بود . و نیازی هم نیست که شما شبیه هیچ کس دیگری باشید .

خداوند فقط نسخه اصیل می آفریند ، به کپی های کاربن معتقد نیست .

در ( خانه ) کناری ، چیزهای بزرگی اتفاق می افتد : علف سبزتر است ؛ گل سرخ ، سرخ تر است . به نظر می رسد که همه بسیار خوشحالند – جز خود شما .

شما دائما در حال مقایسه اید . و در مورد دیگران نیز قضیه به همین صورت است ، آنها نیز در حال مقایسه اند . شاید آنها فکر می کنند علف های زمین شما سبز تر است – چمن شما همیشه از دور سبزتر به نظر می رسد – شما همسر زیباتری دارید ....

هر کسی نسبت به دیگری حسادت می کند . و ما به سبب حسادت چنین جهنمی خلق می کنیم ، و به سبب حسادت بسیار بدجنس و شرور می شویم . ..

اما در درجه اول چرا ایده غیر به سر شما خطور می کند ؟

مجددا بگذارید شما را یادآور شوم : چون شما اجازه نداده اید جوهر خودتان جاری شود ؛ اجازه نداده اید که سعادت و خوش بختی خودتان رشد کند ؛ اجازه نداده اید وجود خودتان شکوفا شود ، از این روی از درون احساس تهی بودن می کنید ، و به بیرون دیگران نگاه می کنید ، چون فقط بیرون می تواند دیده شود .

شما درون خود و بیرون دیگران را می شناسید : همین حسادت می آفریند .

آنان نیز بیرون شما و درون دیگران را می شناسند : همین حسادت می آفریند . هیچ کس دیگری درون شما را نمی شناسد . اینجاست که خود را هیچ و بی ارزش می دانید . و دیگران از بیرون شاد و خندان به نظر می رسند . لبخند آنان می تواند ساختگی باشد ، اما شما چگونه بدانید ساختگی است ؟ ممکن است قلوب ایشان نیز خندان باشد .ا شما می دانید که لبخند خودتان ساختگی است ، چون قلب شما اصلا خندان نیست ، شاید که زار و گریان باشد .

به سبب حسادت ، شما به طور مداوم دارید رنج می برید ۱ ؛

شما نسبت به دیگران بدجنس و شرور می شوید .

و به سبب حسادت شروع می کنید به دروغین شدن ، به ساختگی شدن ، چون شروع به تظاهر کردن می کنید .

شما شروع به تظاهر چیزهایی می کنید که ندارید ، شما شروع به تظاهر چیزهایی می کنید که نمی توانید داشته باشید ، چیزهایی که برای شما طبیعی نیستند . شما بیشتر و بیشتر غیر طبیعی و تصنعی می شوید ۲.

انسان حسود در جهنم زندگی می کند .

مقایسه کردن را رها کنید ، حسادت ناپدید می شود ، شرارت ناپدید می شود ، کذب ناپدید می شود .

اما شما تنها در صورتی می توانید آن را رها کنید که به رشد و نمو خزاین و نعمات درونی خود بیاغازید ؛ هیچ راه دیگری وجود ندارد .

رشد کنید ، ببالید ، فردیتی اصیل تر و اصیل تر شوید . خود را دوست داشته باشید ؛ و به خودتان ؛ بدان گونه که خداوند شما را ساخته است ، احترام بگذارید ، و آنگاه ناگهان درهای بهشت به روی شما گشوده می شوند .

آنها همیشه باز بوده اند ، فقط شما به آنها نگاه نکرده اید .

محمد صالحی ـ ۵/۴/۸۹

http://mahsan.parsiblog.com

منبع : کتاب " یک زندگی ، یک ترانه ، یک رقص " – ص ۹۲ تا ۹۷ – اشو

زیر نویسها :

۱) اسوء الناس عیشا الحسود؛ بدترین مردم از نظر( آرامش در) زندگی حسود است – امام علی ( ع ) - تصنیف غررالحکم، ص ۳۰۰ و ۳۰۱/ شرح غررالحکم، ۲۹۳۱.

۲) الحسد حبس الروح؛ حسد، روح انسان را زندانی می‏کند و از درک حقایق باز می‏دارد . - امام علی ( ع ) - شرح غررالحکم، شماره ۳۷۱.