نگاه من از پنجره زندگی به کدام صحنه بیشتر خیره می‌شود؟

وقتی به زندگی بقیه نگاه می‌کنم متوجه می‌شوم شکل تحول جهان ثابت است و تقدیر حجم عظیمی ‌از سفر انسان را به عهده دارد، فقط می‌ماند نگاه من که از پنجره اتوبوس زندگی به کدام صحنه …

وقتی به زندگی بقیه نگاه می‌کنم متوجه می‌شوم شکل تحول جهان ثابت است و تقدیر حجم عظیمی ‌از سفر انسان را به عهده دارد، فقط می‌ماند نگاه من که از پنجره اتوبوس زندگی به کدام صحنه بیشتر خیره شود؟

زندگی من روند عجیبی داشته است و تنها نامی ‌که بر آن می‌توانم بگذارم مسافر است. گذشته برایم به مانند یک خواب قدیمی ‌است که واقعی بودنش را بیاد نمی‌آورم و آدم‌های موجود در زندگی‌ام به سادگی پیدا و گم شده‌اند.

گاهی وقتی کودک بودم، فکر می‌کردم پیران زندگی‌ام (سالخوردگان) اگر به کودکی خود بنگرند، چقدر زمان طولانی را باید در ذهن حاضر کنند، پس حافظه آن‌ها از انجام این کار قاصر است و اینکه آن زمان را به یاد نمی‌آورند از کثرت صحنه‌های زندگی است، ولی امروز که در اوایل میانسالی بسر می‌برم متوجه شدم که بین کودکی و پیری آنقدر فاصله نزدیک است و صحنه‌ها فشرده، که تفکیک آن‌ها صرفا سختی کار است.

نمی‌دانم امروز که به زندگی‌ام نگاه می‌کنم، من کودکی‌ام که بزرگ شده‌ام یا بزرگی که کودک بوده‌ام؟ کدام اصالت دارد؟

فقط می‌دانم در این گذر نه من ثابت بودم و نه دنیای من، ولی وقتی به زندگی بقیه نگاه می‌کنم متوجه می‌شوم شکل تحول جهان ثابت است و تقدیر حجم عظیمی‌ از سفر انسان را برعهده دارد، فقط می‌ماند نگاه من که از پنجره اتوبوس زندگی به کدام صحنه بیشتر خیره شود؟ امیدوارم بتوانم بیشتر به معنا نگاشت زندگی‌ام بپردازم.

فقط تا امروز همین را می‌دانم که ای کاش کسی در دوران کودکی جدی بودن آن را به شوخی هم که شده به ما یادآور می‌شد و ما آن روز رویاهای خود را می‌نوشتیم و بزرگی هم از بزرگتر‌های زندگی مقدس بودنمان را به ما گوشزد می‌کرد.