قصه‌گویان بی‌مرز

کودکان قصه‌گویان قلمرویی بی‌منتها هستند. ذهن آنها درگیر با شهر، کوچه و خیابان و جغرافیا نیست. ذهن آن سیال و شناور است. در پی پروانه‌ای روی دریا را تا ساحل می‌پیمایند. بی‌آنکه …

کودکان قصه‌گویان قلمرویی بی‌منتها هستند. ذهن آنها درگیر با شهر، کوچه و خیابان و جغرافیا نیست. ذهن آن سیال و شناور است. در پی پروانه‌ای روی دریا را تا ساحل می‌پیمایند. بی‌آنکه فکر کنند که ممکن است دریا آنها را فرو خواهد بلعید. آنها هنوز ضرر و زیان و خیر و سود را کشف نکرده‌اند. هیچ به این فکر کرده‌ایم در مقابل چنین کودکانی باید چگونه روایت کنیم؛ این روایت در قصه، سینما و تئاتر یک جور نیست. قصه‌گویی در تئاتر کودک ما کمی ضعیف است. کارگردانان بزرگسال به تناسب ذهن خود که زیر تأثیر شدید کوچه و خیابان، اداره و منزل و سررسید و تقویم کاری است، برای کودکان روایت می‌کنند. این در حالی است که کودکان ذهنشان محصور به فضای خاصی نیست. اگر آنها را در خیابان ول کنی، بی‌آنکه به مکانی خاص فکر کنند، به راه می‌افتند و به صورت مستقیم حرکت می‌کنند. این از ذهن سیال و همیشه در جریان کودکان حکایت دارد.