پاریس روزنه هایی پراکنده به هزار توی یک شهر (2): رنسانس

سپیده پارسا پژوه

آغاز دوران رنسانس همزمان است با پایان جنگ های صد ساله، در سال 1453، زمانی که ارتش انگلستان پاریس را در وضعیتی مخروبه ترک می کند. لویی یازدهم در این زمان شروع می کند به آبادانی شهر پاریس و بر اساس ذائقه ای مجلل، پاریس را بدل به مرکز هنر، معماری  و فرهنگ می نماید. طی قرن شانزدهم پادشاهان فرانسوی، تحت جذابیت و زیبایی های معماری رنسانس ایتالیایی قرار گرفته، در سال 1516، فرانسوای اول لئونارد داوینچی را به پاریس دعوت می کند و در آن زمان است که او با خود تابلوی "لبخند ژکوند" را برای شاه به ارمغان می آورد. بدین ترتیب رفته رفته اولین بناهای شهرسازی جدید تحت تاثیر معماری ایتالیایی در شهر پاریس پایه گذاری می شود. به عنوان مهم ترین آثار باقی مانده از آن دوره در پاریس می توان به میدان سلنتطی وزژ[1] (سال 1609) واقع در منطقه چهارم پاریس فعلی در محله مَره، اشاره کرد که در دوره هانری چهارم ساخته شده و اولین ساخته از مقوله میادین محصور را تشکیل می داده است. یکی از مشخصه های این میدان وجود نه عدد ساختمان قرینه به هم چسبیده در چهار طرف آن می باشد. دو قصر معروف در برابر یگدیگر در دو طرف این میدان قرار دارند که متعلق به پادشاه و ملکه بوده است. در وسط میدان محل نبردهای دوئل در طول قرن هفدهم بوده است. 

 

[1] Place Royale, place Des Vosges.

 

دکتر سپیده پارساپژوه، دکترای انسان شناسی شهری از دانشگاه نانتر، پژوهشگر انسان شناسی شهری در فرانسه و مدیر گروه  شهر و فرهنگ انسان شناسی و  فرهنگ است. 

 

برای مطالعه این بخش در زیر کلیک کنید: 

 

بخش اول: 
http://www.anthropology.ir/node/23937
 

پیوست	اندازه
24037.docx	199.66 KB